Κάθε άνθρωπος κάτι παίρνει, κάτι δίνει και κάτι διδάσκει

Η ανθρώπινη επικοινωνία κρίνεται –κι είναι– τόσο απαραίτητη όσο το οξυγόνο για τον οργανισμό κι όσο η αγάπη για την ισορροπία ψυχής και νου. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Άλλοι μένουν για λίγο, άλλοι για περισσότερο και κάποιοι από αυτούς για πάντα. Όσο ορίζει ο καθένας μας το «πάντα».

Παλεύουμε να τους κρατήσουμε κοντά μας, τους προσφέρουμε όλα εκείνα που είμαστε διατεθειμένοι για να τους κάνουμε να νιώσουν οικεία και δεκτικοί στη φροντίδα μας ή τους αφήνουμε τόσο ελεύθερους και χαλαρούς που κι εκείνοι με τη σειρά τους αποφασίζουν να απομακρυνθούν.

Παρ’ όλα αυτά κάθε άνθρωπος κάτι έχει να μας δώσει, κάτι να μας προσφέρει και κάτι να μας διδάξει, ανεξάρτητα απ’ την τελική έκβαση της εκάστοτε σχέσης. Ακόμα και μικρή διάρκεια να έχει η προσωπική μας συναναστροφή, πάντα κάτι θα παίρνουμε –ηθικό, συναισθηματικό απόκομμα– απ’ τον άλλο. Χωρίς να σημαίνει πως σκορπίζεται ο άλλος ή διασπάται η προσωπικότητα κι η ιδιοσυγκρασία του.

Όλοι μας, ανεξαιρέτως, έχουμε περίσσευμα αγάπης, φροντίδας, συμπόνιας, πάθους, μίσους κι υπομονής. Τα προσφέρουμε εκεί που θεωρούμε πως μπορούμε να επενδύσουμε και περιμένουμε την ανατροφοδότησή μας. Άλλες φορές έχουμε ανταπόκριση και κάποιες άλλες δεν υπάρχει η προσδοκώμενη αλληλεπίδραση και αμοιβαιότητα.

Ακόμα και τότε όμως, όταν, δηλαδή, δεν υπάρξει ανταπόκριση κι αλληλεπίδραση, πάλι παίρνουμε ένα μάθημα. Για παράδειγμα, σε μια φιλική σχέση στην οποία δείχνουμε περισσότερη κατανόηση κι υπομονή στη προσπάθειά μας να είμαστε αρεστοί, καταλήγοντας να μοιάζουμε άβουλα κι επιρρεπή πλάσματα. Όταν κλείσει κάποια στιγμή αυτό το κεφάλαιο –γιατί θα κλείσει κι είναι το μόνο σίγουρο– αντιλαμβανόμαστε πως το να δεχόμαστε και να καταλήγουμε να κάνουμε ό,τι οι άλλοι θέλουν, δεν εξυπηρετεί καμιά απ’ τις δυο πλευρές. Η αντίθετη πλευρά έχει την αντίληψη ότι μπορεί να μας πλάσει σαν πλαστελίνη κι απ’ την άλλη, εμείς νιώθουμε μισοί και πολλές φορές κενοί. Έτσι, παίρνουμε ως μάθημα, να έχουμε περισσότερη πυγμή και θάρρος για να υποστηρίξουμε τη γνώμη μας και την άποψή μας στο άμεσο μέλλον.

Στο ερωτικό κομμάτι, αρκετές είναι οι φορές που επιλέγουμε να βάλουμε τον εαυτό μας και τις επιθυμίες μας σε δεύτερη –ίσως και Τρίτη– θέση, θέλοντας να είμαστε αποδεχτοί και δοτικοί. Αφήνουμε έτσι πολλές πιθανότητες να μας εκμεταλλευτούν, αφού εμείς έχουμε ξεγράψει απ’ το μυαλό μας το ενδεχόμενο να μας πληγώσουν. Πολλές φορές το θεωρούμε και σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Όταν γυρίσει ο τροχός και τα πράγματα, τελικά, λειτουργήσουν πολύ διαφορετικά από εκείνα που φανταζόμασταν, νιώθουμε λες και φάγαμε χαστούκι. Και πάλι όμως, έχουμε να πάρουμε ένα σωρό μαθήματα από αυτούς τους ανθρώπους. Διδασκόμαστε να μην τα δίνουμε όλα για όλα. Να κρατάμε κάτι και για την πάρτη μας. Μαθαίνουμε πως μερικά κομμάτια του εαυτού μας ανήκουν αποκλειστικά σε εμάς και καλό θα ήταν να μην τα μοιραζόμαστε, πόσο μάλλον να μην τα χαραμίζουμε.

Άνθρωποι που εισβάλουν στη ζωή μας, μας τάζουν τον ουρανό με τ’ άστρα κι αποχωρούν από αυτήν, συχνά χωρίς καμία εξήγηση, πάλι κάτι μας παίρνουν, αλλά και κάτι μας διδάσκουν. Μας παίρνουν χρόνο και προσδοκίες και μας διδάσκουν να προσέχουμε πού και πόσο δινόμαστε και πως καλό θα ήταν να γίνουμε πιο επιλεκτικοί με τους ανθρώπους που βάζουμε στη ζωή μας.

Γενικότερα, όλοι κάτι μας προσφέρουν, κάτι μας παίρνουν και πάντα μα πάντα κάτι μας διδάσκουν.  Είτε κάνουν ένα μικρό πέρασμα απ’ τη ζωή μας είτε μείνουν για περισσότερες βόλτες στον ψυχισμό και το μικρόκοσμό μας. Το θέμα είναι κατά πόσο εμείς γνωρίζουμε τα όρια και τις αντοχές μας.