Δεν μπορείς ν' αλλάξεις έναν άνθρωπο με τάσεις φυγής

Εκεί που εσύ νιώθεις να έρχεσαι πιο κοντά, εκεί που λες επιτέλους πως έπεσαν τα τείχη, αυτοί οδηγούνται απ’ την ανάγκη τους να μείνουν λίγο μόνοι. Παίρνουν το αμάξι τους  –πολλές φορές χωρίς να ενημερώσουν κανέναν– και χάνονται για λίγο ή για πολύ. Τι είναι αυτό που τους λείπει και τους κάνει να τρέχουν; Από τι ακριβώς προσπαθούν να ξεφύγουν; Να τους καταλάβεις πρέπει ή να απομακρυνθείς για να προστατεύσεις εσένα;

Οι τάσεις φυγής τους έρχονται και φεύγουν ανυποψίαστα, απροειδοποίητα σχεδόν. Αν τις είχαν πάντα, θα ήξερες, θα έμενες μακριά, μάλλον, θα επέλεγες να μην μπλέξεις με έναν τέτοιο άνθρωπο. Γιατί είναι ψυχοφθόρο, βασανιστικό να θες τον άλλον δίπλα σου, να θες να είσαι εσύ πλάι του όταν σε χρειάζεται κι αυτός να τρέχει. Και μετά να έρχεται πάλι, να σου δείχνει όλους τους λόγους για τους οποίους τον διάλεξες, να σε υπενθυμίζει πως δεν έχει μόνο ελαττώματα, αλλά και πολλά στοιχεία που σε έκαναν να τον αγαπήσεις.

Αλήθεια, πρέπει να στο πω πως υπάρχει λόγος που γίνανε έτσι; Χρειάζεται να σου εξηγήσω ότι δεν τρέχανε πάντα να ξεφύγουν όταν πιέζονταν από καταστάσεις; Κάποτε έμεναν εκεί, κάποτε είχαν υπομονή κι αντοχή να ξοδέψουν, κάποτε δεν ήξεραν. Δεν είχαν βρει τον τρόπο που τους βοηθάει να ανασυγκροτηθούν ώστε να μην εκραγούν και τώρα που τον ξέρουν τον έχουν ανάγκη.

Λίγο χρόνο μόνοι, λίγη απόσταση που θα τους δώσει ηρεμία και καθαρή σκέψη, λίγο χώρο που θα τους θυμίσει πως πρέπει να είναι πρώτα με τον εαυτό τους καλά και μετά με όλα τ’ άλλα. Είναι κακό αυτό; Ακόμη καλύτερα, το αντέχεις αυτό;

Κάποιες φορές φεύγουν απλά γιατί κάπως πρέπει να αντιδράσουν. Κάτι τους τρώει, κάτι τους βασανίζει και δεν έχουν αποφασίσει ακόμη πώς θα το αντιμετωπίσουν. Κι έτσι θα φύγουν για λίγο, θα βάλουν μια τάξη στο κεφάλι τους, θα εκτιμήσουν πληγές, θα αναλύσουν πιθανά σενάρια, θα καταλήξουν και θα επανέλθουν αποφασισμένοι και ψύχραιμοι. Με λίγα λόγια, όλα αυτά που εσύ μπορείς και τα κάνεις από εκεί ακριβώς που βρίσκεσαι, κάποιοι άλλοι προτιμούν να τα κάνουν κάπου λίγο πιο μακριά, λίγο πιο μόνοι. Κι ας σε ενοχλεί αυτό, είναι η δικιά τους λύση.

Ξέρω πως δεν είναι και το πιο ωραίο πράγμα, ξέρω πως νιώθεις να φεύγουν από σένα. Καταλαβαίνω πως κάθε φορά που οι τάσεις φυγής τους εμφανίζονται, εσύ νιώθεις να απομακρύνεστε. Θα ‘θελες να μπορείς να μοιραστείς τις σκέψεις τους, να μπορείς να είσαι εσύ το μέρος αυτό στο οποίο θα ξαναβρούν τον εαυτό τους, να γίνεις εσύ το καταφύγιό τους. Ίσως, κάποτε.

Προς το παρόν, θα έλεγα να χαίρεσαι που γυρνάνε πίσω σε σένα μετά από κάθε «ταξίδι», λέει πολλά κι αυτό. Μην πας κόντρα, μην προσπαθήσεις μάταια να τους αλλάξεις, μόνο προσπάθησε να κατανοήσεις πως η ζωή τους έκανε να θέλουν να φεύγουν πού και πού, μα κάτι άλλο τους κάνει να γυρνάνε πίσω. Άσ’ τους να ανοίγουν πλώρη όταν νιώθουν να πνίγονται και γίνε εσύ το λιμάνι τους. Αντέχεις;