Ένα μήνυμα θ' αρκούσε αλλά είμαστε εγωιστές

Ένα μήνυμα θα αρκούσε. Δύο λέξεις. Ή ένα κατεβατό από λέξεις. Αλλά ποτέ δε στάλθηκε, ποτέ δεν τόλμησες. Γιατί φοβήθηκες, γιατί δείλιασες, γιατί ο εγωισμός σου σε νίκησε. Ήρθε η λογική να υπερισχύσει κι ο εγωισμός να νικήσει θριαμβευτικά. Τα συναισθήματα πήγαν στην άκρη ηττημένα.

Κι όμως. Ήταν απλώς ένα μήνυμα.

Όλοι μας έχουμε βρεθεί κατά καιρούς σ’ αυτό το δίλημμα, κρατάμε το κινητό, έχουμε ήδη πληκτρολογήσει το μήνυμα και μετανιώνουμε τελευταία στιγμή. Δεν το στέλνουμε, προτιμάμε να κλειστούμε στο καβούκι μας, στην ασφάλειά μας, στο ατσαλένιο τείχος που δημιουργήσαμε. Φαινόμαστε πιο δυνατοί έτσι. Αλλά τελικά καταλήγουμε πιο αδύναμοι.

Ξεχάσαμε ν’ αγαπάμε, να συγχωρούμε, να διεκδικούμε. Θυμόμαστε μόνο να παραμένουμε εγωιστές, να δείχνουμε απτόητοι κι αναίσθητοι. Επιλέγουμε να φαινόμαστε αδιάφοροι. Και χάνουμε ό,τι καλύτερο έχουμε. Δεν προσπαθούμε πια, δεν τολμάμε, δε θέλουμε να πέσουμε. Γιατί μάθαμε να είμαστε όρθιοι, να στεκόμαστε δίπλα στον εγωισμό μας και να κοκορευόμαστε πως δεν έχουμε αισθήματα.

Ένα μήνυμα. Σκέψου μόνο πόσα θα άλλαζε ένα μήνυμα. Τι θα προκαλούσε; Ένα χαμόγελο, δυο μάτια που γελούν, ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα, μια ανακούφιση, χαρά, ευτυχία. Ένα μήνυμα θα μπορούσε απλώς να σε βγάλει απ’ τη δύσκολη θέση, να ξεκαθαρίσει μια κατάσταση που αιωρείται και σε ταλανίζει. Θα μπορούσε να σε βγάλει απ’ τη μαυρίλα και να σου προσφέρει μόνο ουράνια τόξα.

Τελικά έμεινε εκεί. Στα «πρόχειρα». Δε στάλθηκε ποτέ. Ούτε και πρόκειται. Αποφάσεις που πάρθηκαν, λόγια που ειπώθηκαν, πράξεις που πλήγωσαν, κινήσεις που ισοπέδωσαν. Κι όλα θα λύνονταν με μια «συγγνώμη», μ’ ένα «σ’ αγαπώ». Αποστάσεις που σας χώρισαν και θα εκμηδενίζονταν απλώς μ’ ένα «μου λείπεις». Καρδιές που πόνεσαν κι έσπασαν σε χίλια κομμάτια. Κι όλα διά μαγείας θα ενώνονταν μ’ ένα «σε θέλω ακόμη».

Νικάει ο εγωισμός, νικάει η επιθυμία του ανθρώπου να φαίνεται άτρωτος και δυνατός. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη δύναμη του εγωισμού, που φέρνει μπόρα στο πέρασμά της. Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο, αν απλώς κάναμε και λέγαμε αυτό που νιώθαμε. Αν απλώς για μία φορά ρίχναμε τα μούτρα μας, αν ξεγελούσαμε λίγο τον παντοδύναμο εγωισμό μας και υποτασσόμασταν στην καρδιά μας. Αλλά ποτέ κανείς δεν έδωσε αυτήν την ευκαιρία. Όλοι μας μείναμε εκεί, να κοιτάμε μια οθόνη κι ένα μήνυμα που ποτέ δεν πήγε. Μια αγάπη που ποτέ δεν εκφράστηκε. Μια σχέση που απλώς διαλύθηκε.

Δεν ξέρω τελικά, πόσο απλά λύνονται οι διαφορές, τα σκληρά λόγια. Πόσο εύκολα ξεχνάς, συγχωρείς, αγαπάς. Ένα μήνυμα, όμως, αρκεί για να ξεκινήσει μια προσπάθεια να τοποθετηθούν όλα τα κομμάτια του παζλ. Να λυθούν οι διαφορές, ν’ αγαπηθούν οι άνθρωποι, να ξεχάσουν διαφωνίες, ν’ αγκαλιαστούν σφιχτά, να καταλήξουν σε κοινή λύση, να έρθουν πιο κοντά από ποτέ ή να τραβήξουν χωριστούς δρόμους.

Αποφάσισε τι θες στη ζωή σου, κινήσου με βάση τις επιλογές σου. Αλλά μάθε να ελέγχεις τον εγωισμό σου, ν’ ακούς την καρδιά σου. Μη μένεις με «αν» και απωθημένα. Πριν αφήσεις μια αγάπη να φύγει, στείλε μόνο ένα μήνυμα. Κι αν δεν απαντηθεί ποτέ, ξέρεις πως πρέπει να πας παρακάτω.