Η πένα σου είναι το όπλο σου

Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι για να εκφραστείς. Άλλοι επιλέγουν να το δείξουν με τις πράξεις τους, άλλοι με τα λόγια τους και κάποιοι άλλοι, πάλι, γράφουν. Ας εστιάσουμε σ’ αυτούς τους τελευταίους.

Στον κόσμο της γραφής, που δεν είναι άλλος από ελεύθερες σκέψεις, συναισθήματα που έχουν για καλεσμένους τους αναγνώστες κι ένα μυαλό τετράδιο. Μια ταινία με πρωταγωνιστή τη χρυσή πένα που ζωγραφίζει τις λέξεις σε έναν καμβά βιβλίου κι ένα σενάριο με διαφορετικό θέμα κάθε φορά. Έχοντας για σκηνοθέτη το συναίσθημα και για κομπάρσο το μυαλό.

Ένας τρόπος έκφρασης σίγουρα διαφορετικός απ’ τους άλλους, διότι τους περιέχει όλους μαζί. Μέσα απ’ το γράψιμο διαβάζεις τα λόγια που θα άκουγες και βλέπεις τις εικόνες σαν πράξεις που θα ήθελες να δεις. Στην ουσία; Τρία σε ένα. Όλοι μπορούν να γράψουν, να πάρουν ένα στιλό, ένα μολύβι ή μια πένα και να αφήσουν απλά την καρδιά τους να μιλήσει είτε να ουρλιάξει.

Άφησε το συναίσθημά σου να μιλήσει, να πει όλα όσα σε στεναχωρούν. Να συμπληρωθούν όλα τα «θέλω να σου μιλήσω» σε μια κόλλα χαρτί κι ύστερα να σταλθούν στον αποστολέα που ίσως να περιμένει με ανυπομονησία μια κίνηση. Ίσως, πάλι, απλώς να το αγνοήσει σαν να μην το παρέλαβε ποτέ. Όπως και να ΄χει θα σε ανακουφίσει.

Όταν, όμως, παίρνεις την απόφαση να πιάσεις το μολύβι και ξεκινάς να γράφεις, είσαι ήδη νικητής στη μάχη του μυαλού που σου λέει «μη». Άρπαξε την ευκαιρία, βάλε την κόλλα κάτω σαν να είναι η ασπίδα σου για να πολεμήσεις, πάρε το όπλο σου, που θα είναι η πένα σου και ξεκινά να πυροβολείς. Έτσι κάνουμε κάποιοι πολεμάμε γράφοντας αλήθειες που πολλοί φοβούνται να ακούσουν, μα δεν μπορούν να τους κρυφτούν διότι είναι γραμμένες παντού.

Γραμμένες σε τοίχους σχολείων, κολλημένες αφίσες σε κολόνες και χαραγμένες σε ματιές. Αυτό είναι η γραφή, η αλήθεια. Εκείνη που πολύ θα ήθελες να ακούσεις, αλλά την πλάθεις σαν μια ιστορία φαντασίας βάζοντας ανύπαρκτα άτομα στη θέση σου και πράγματα τα οποία θέλεις σαν τρελός να συμβούν.

Ήδη απ’ τα έξι μας χρόνια μαθαίνουμε να γράφουμε, γιατί η γραφή είναι εκπαίδευση, είναι μόρφωση, είναι ένας μαγικός κόσμος λέξεων που χάνεσαι σαν βρεθείς σ’ αυτόν. Μια μαγεία που την κρατάς στο χέρι και μια έκφραση που θα σ’ ακολουθεί για πάντα. Μοναδική και ξεχωριστή, αφού ο καθένας έχει ένα δικό του, διαφορετικό, τρόπο γραμματοσειράς, μια καλλιτεχνία.

Καθώς, λοιπόν, κάθεσαι στην καρέκλα σου, πιάνεις το στιλό σου, αφήνεις μια παράγραφο και γράφεις την πρώτη λέξη για να ξεκινήσεις το άρθρο σου, διήγημα ή γράμμα σου, ακολουθεί από μόνη της μια σειρά προτάσεων σαν ένας σχολικός χορός που κάνει ένας τολμηρός το πρώτο βήμα κι ύστερα ακολουθούν όλοι. Στο χορό αυτό έχοντας για ντάμα τη γόμα και για καβαλιέρο τη σκέψη.

Μια μουσική χρωμάτων δίνουν τα μπλε και μαύρα χρώματα που ζωγραφίζονται στον καμβά του τετραδίου. Μπλε όπως ο ουρανός κι η θάλασσα. Μαύρο όπως ένας έναστρος ουρανός. Διάλεξε, λοιπόν, το χρώμα που θα ήθελες ζωγραφίσεις, άφησε το χέρι σου και θα δεις πως θα δημιουργήσεις έναν πίνακα που σίγουρα όλοι θα ήθελαν να έχουν στα σπίτια τους. Έναν πίνακα έμπνευση δίχως τέλος κι ένα όπλο πένας.