Άλλο «ποθώ» κι άλλο «επιλέγω»

Δυο κορμιά που επιθυμούν διακαώς να συμπλησιάσουν, να έρθουν σε επαφή την ώρα που τα φώτα σβήνουν και δυνητικά όλα επιτρέπονται. Εκείνη την ώρα που πέφτει η αυλαία, που σκέψεις και προβληματισμοί ξορκίζονται και φεύγουν μακριά, που κυριαρχούν οι αισθήσεις και μόνο…

«Το πάθος της κρεβατοκάμαρας», «η αμοιβαία σωματική έλξη» και ξαφνικά ένας μεγάλος έρωτας έχει γεννηθεί. Από κείνους τους έρωτες-μαγνήτες, που το σώμα προηγείται του μυαλού και τους αφήνεις εν γνώσει σου να σε παρασύρουν, μιας κι όπως υποστηρίζεις ανήκουν κι αυτοί –μεταξύ άλλων– στις επιλογές σου.

Οι επιλογές αυτές καθορίστηκαν με πρωταρχικό παράγοντα το πάθος. Εξάλλου, δε δύναται να υπάρχει σχέση δίχως πάθος, γιατί τότε θα οφείλαμε να τη βαφτίσουμε «συμβιβασμό». Πόσες, όμως, από αυτές αξιολόγησες παράλληλα και με αντικειμενικά κριτήρια, ώστε να ξέρεις εξ αρχής αν θα μπορούσες να επιλέξεις τα συγκεκριμένα πρόσωπα σαν συντρόφους ζωής;

Ερωτεύτηκες σφόδρα κι όσο κι αν ο έρωτας θολώνει το κριτήριο της κρίσης, δεν μπήκες καν στη διαδικασία να αντιμετωπίσεις το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου ως οντότητα που μπορεί να καλύπτει κι άλλους τομείς της ζωής σου εκτός της άκρατης σεξουαλικής ασάφειας.

Ώρα να ξεχωρίσεις, λοιπόν, τις επιλογές εκείνες που ήταν δικές σου στο 100%, που ήσουν έτοιμος να τις υποστηρίξεις και να τις δικαιολογήσεις με βάση το χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία σου, από εκείνες που εξανάγκασες τον εαυτό σου να δεχτεί ως «επιλογή» υπακούοντας σε σωματικές εντολές.

Δυνατότητα να διαλέξεις θα ‘πρεπε να ‘χεις μόνο ανάμεσα σε επιλογές που βασίζονται τόσο στην έλξη όσο και στην εκτίμηση, το θαυμασμό και την αίσθηση πολύπλευρης κάλυψης των αναγκών σου. Όταν η έλξη και το πάθος πάψουν να κορυφώνονται πια, η εκτίμηση της προσωπικότητας του άλλου είναι αυτή που θα σε κρατήσει δίπλα του ή θα σε διώξει μακριά.

Γιατί τι να το κάνεις αν για το σύντροφό σου δεν είσαι περήφανος για τη συμπεριφορά του απέναντί σου, αλλά και απέναντι σε τρίτους; Αλλά και στην περίπτωση που ενυπάρχουν όλα τα κριτήρια του θαυμασμού και της προσφοράς, κι απουσιάζει η αμοιβαία έλξη, πάλι στο τέλος η σχέση θα κριθεί μη λειτουργική. Γιατί τότε ο «άλλος» μπορεί να είναι ο καλύτερος φίλος σου, το πρότυπό σου, όμως δε θα καταφέρει ποτέ να κλέψει το μυαλό σου, να γίνει έρωτας από κείνους που θα σε τρελάνουν και θα παραμιλάς γι’ αυτόν.

Πού καταλήξαμε, λοιπόν; Σε ένα ζυγό που για να ισορροπήσει χρειάζεται σταθμά κι απ’ τις δύο πλευρές. Που πάντα θα μπορεί να γέρνει προς τη μία μεριά και πάντα θα μπορείς να καλλιεργείς, να χτίζεις, να προσθέτεις κι άλλα, αναβαθμίζοντας εκείνη που υπολείπεται. Και το βάρος της ζυγαριάς να αυξάνεται αναλογικά με την ποιότητα της σχέσης σου, στηρίζοντας τις ισορροπίες ανάμεσά σας.

Δέσμιοι των παθών μας ή ανίκανοι να «ερωτευτούμε» τις σωστές επιλογές, πρέπει να πάψουμε πια να υφιστάμεθα. Γιατί η σάρκα ικανοποιείται πιο εύκολα απ’ το μυαλό κι οι «πολλοί» καταλήγουν εν τέλει να σε φθείρουν συναισθηματικά «πολύ».

Οι επιλογές σου να έχουν κριτήρια, καλώς ορισμένα, τα οποία μπορείς να υπερασπιστείς. Μόνο, έτσι, όσο λάθος κι αν αποδειχτούν κι όσο κι αν σε πληγώσουν, εν τέλει, εσύ θα έχεις πάντα άλλοθι απέναντι στον εαυτό σου ότι δε συμβιβάστηκες με τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που ζητούσες.