Το «παντού και πάντα μαζί» καταστρέφει

Μπορεί να μην πιστεύεις απολυτά ή να το έζησες και να μην πέτυχε αλλά υπάρχει ακόμα εκεί έξω -και σίγουρα υπάρχει και για σένα- ο παράφορος ερωτάς. Όταν ένας τέτοιος έρωτας σου χτυπήσει την πόρτα λίγο ή πολύ ξεχνάς την ύπαρξη του ίδιου σου του εαυτού και επικεντρώνεσαι στο άτομο που θεωρείς και νιώθεις ότι σε ολοκληρώνει. Με τα μάτια στραμμένα στο έτερον ήμισυ είναι λογικό και επόμενο να μην υπάρχει χρόνος για την παρέα αφού πλέον η καινούργια αυτή σχέση καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σου.

Οι μήνες περνάνε όμως και μαζί με αυτούς μεγαλώνει και η απόσταση από τις εκάστοτε φιλίες που είχες δημιουργήσει ανά τα χρόνια. Σε αυτό το σημείο συνήθως αν έχεις και κάποια εμπειρία, αποφασίζεις να ισορροπήσεις την κατάσταση και να φέρεις τη σχέση σου και την κοινωνική σου ζωή σε μια κοινή γραμμή. Αρχίζεις τα τηλεφώνα, τις επανασυνδέσεις και προσπαθείς να ξαναβρείς τα πατήματά σου σε μια κοινωνική ζωή αφημένη κάπου στη μέση.

Αρκετές φορές όμως ένας από τους δυο ή και δυο δε θέλουν να απαγκιστρωθούν και δεν μπορούν να βρουν ευτυχία σε τίποτα άλλο που δεν περιλαμβάνει τον άνθρωπό τους. Όσο γλυκός και αν φαντάζει ένας τέτοιος ερωτάς, είναι κατά 99% προγραμματισμένος να αποτύχει.

Οι άνθρωποι είναι σαφώς φτιαγμένοι για να επιζητούν και να αναζητούν μια ερωτική συντροφιά και σαφώς κανείς δε θέλει να μείνει για πάντα μόνος του, αλλά μόνο αυτό δε φτάνει σχεδόν πότε. Καλές οι αγάπες, καλά τα ξενύχτια ανάμεσα στα σκεπάσματα καλά και τα χιλιοειπωμένα «σε αγαπώ» άλλα κάποια στιγμή αυτό δένει μια θηλιά στο λαιμό σου και αρχίζει να σε πνίγει.

Καλά και το «σε όλα μαζί» αλλά είναι και κάποιες φορές που θες λίγο και το μόνος μου. Και η παρέα και τα ξενύχτια στα μπαλκόνια με μπίρες και ένα τσιγάρο στο χέρι έχει αρχίσει να σου λείπει. Σαφώς και αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο, αλλά αγαπάς και τον εαυτό σου τον οποίο κάπου τον άφησες όταν ερωτεύτηκες.

Το μεγαλύτερο καμπανάκι χτυπάει όταν ανοίξεις τα μάτια σου μια μέρα και όλοι οι άνθρωποι που πάλεψες να έχεις στην ζωή σου και πέρασες μαζί τους χαρές και λύπες έχουν αρχίσει να αλλάζουν δρόμο και να παίρνουν μια κατεύθυνση που δε σε περιλαμβάνει πια. Και αυτό είναι λογικό και επόμενο αφού οι σχέσεις δεν είναι δεδομένες αλλά δοκιμάζονται καθημερινά. Και εσύ ήσουν τόσο απορροφημένος που ξέχασες πώς να είσαι εκεί για εκείνους που σου απέδειξαν πολλές φόρες ότι αξίζουν να έχουν ένα κομμάτι στη ζωή σου.

Ο Leo Buscaglia είχε πει «ένα μοναδικό τριαντάφυλλο μπορεί να είναι ο κήπος μου, ένας μοναδικός φίλος, ο κόσμος μου». Και ακριβώς εκεί έγκειται η αποτυχία τέτοιων σχέσεων που σε απομακρύνουν από τους μοναδικούς ανθρώπους που σε αποδέχτηκαν, αγάπησαν και στήριξαν για αυτό ακριβώς που είσαι.

Αυτό δε σημαίνει ότι όλες οι σχέσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν αλλά ότι όλα τα πράγματα στη ζωή χρειάζονται μια ισορροπία. Κάνεις δεν πρόκειται να σε κατηγορήσει αν πέσεις με τα μούτρα σε έναν έρωτα άλλα μετά από κάποιους μήνες καλό θα ήταν να επιστρέψεις ξανά στην πραγματικότητα για το καλό της σχέσεις σου και της κοινωνικής σου ζωής.