Την απιστία να την παραδέχεσαι

Για φαινομενικά ανεξήγητους και προσωπικούς λόγους αποφασίζεις να απατήσεις τη σχέση σου και μάλιστα ενώ ισχυρίζεσαι πως αγαπάς τον άνθρωπό σου. Δέχομαι πως στις περισσότερες των περιπτώσεων για να φτάσει κάποιος στο σημείο να απατήσει, φταίνε και οι δυο. Και αυτός που κεράτωσε και ο άλλος που δέχεται – εν αγνοία του- το κέρατο. Ο ένας γιατί επέτρεψε στον εαυτό του να απομακρυνθεί από τον σύντροφό του και τις ανάγκες του και ο άλλος γιατί επέτρεψε στον εαυτό του να βρει καταφύγιο και ξέσπασμα των ορμονών του στο σώμα κάποιου τρίτου.

Όχι, δε φταίει το τρίτο πρόσωπο, ούτε θα αναλύσουμε τους λόγους που το κάνει. Ναι μεν αποτελεί πηγή πειρασμού και άμεσου τρόπου να προβείς στην απιστία όμως και πάλι το φταίξιμο βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε σένα και στη σχέση σου.

Αυτό που μοιάζει εξωφρενικό είναι η δειλία που σε διακατέχει από το να παραδεχτείς στον άλλο ότι τον απάτησες και μάλιστα προσποιείσαι πως όλα είναι καλά και ατάραχος συνεχίζεις τη σχέση από εκεί που την είχατε αφήσει. Χωρίς να προβείς σε κάποια προσπάθεια συζήτησης, βελτίωσης της σχέσης ή στην τελική να τραβήξετε χωριστούς δρόμους.

Από τη στιγμή που απατάς κάποιον, έχεις την υποχρέωση να του το πεις -αν όντως τον νοιάζεσαι και τον εκτιμάς. Το οφείλεις στον εαυτό σου κυρίως να είσαι ξεκάθαρος και ντόμπρος απέναντί του. Αν μη τι άλλο, κάποιες τύψεις θα τις έχεις κρυμμένες στο τσεπάκι σου, όσο κουλ και χαλαρός και αν θέλεις να το παίζεις. Λένε πως είναι καλύτερη η σκληρή αλήθεια από το γλυκό ψέμα. Μεταξύ μας, δεν έχουν και άδικο. Τα όμορφα ψέματα στηρίζονται σε αδύναμες βάσεις και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα υπάρξει η κατάρρευση. Αυτό είναι αναπόφευκτο και δοκιμασμένο. Άσε που σε φθείρει η απόκρυψη της αλήθειας.

Μεγάλη σημασία παίζει και ο τρόπος που κάποιος φεύγει από τη ζωή μας. Και εσύ έχεις τη δυνατότητα να διαλέξεις τον τρόπο που θα το κάνεις. Είτε να περιμένεις να αποκαλυφθεί «μόνο του» όλο αυτό που συνέβη, είτε να παραδεχτείς το λάθος σου, να ζητήσεις συγνώμη και να φύγεις με το κεφάλι ψηλά. Ναι, να φύγεις. Δε νομίζω πως χωράει λόγος συγχώρεσης και επανένωσης. Όσο και αν η άλλη πλευρά έχει αποδεχτεί τη συγνώμη σου, πάντα θα το θυμάται και κάποιες στιγμές θα γυροφέρνει πολύ έντονα στο μυαλό του. Λοιπόν, δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος μπορεί να συγχωρήσει ειλικρινά, αν δεν έχει ξεχάσει.

Και να σου πω κάτι; Ούτε πειστική είναι η δικαιολογία «βρισκόμουν σε στιγμή αδυναμίας». Καμία αδυναμία, όταν ο άλλος είναι ο άνθρωπός σου και το στήριγμά σου, ίσα- ίσα σου δίνει δύναμη και δε σε κάνει να νιώθεις αδύναμος και ευάλωτος. Επιλέγεις σύντροφο βάσει των στάνταρ που έχεις πλάσει στο μυαλό σου και πορεύεσαι με αυτό. Δεν είναι κακό, αρκεί να ξέρεις να μην πληγώνεις τον άλλο και να παλεύεις καθημερινά να τον κερδίζεις και να τον έχεις πλάι σου.

Ακόμα και μια φορά να τον απατήσεις, έστω και για μισή ώρα, δεν του αξίζει. Δεν παίζει ρόλο ούτε η διάρκεια ούτε η επαναληπτικότητα, ούτε η ποσότητα. Εδώ παίζει ρόλο η πρόθεση. Εφόσον διαλέγεις να δώσεις σε κάποιον τρίτο αυτά που θα έπρεπε να δώσεις στη σχέση σου, δεν υπάρχει λόγος να κρατάς τον άλλο και να τον πληγώνεις. Μίλησέ του, εξήγησε τους λόγους που σε οδήγησαν στην αγκαλιά και το κορμί κάποιου άλλου, μάζεψε την περηφάνια και την αξιοπρέπειά σου και φύγε.