Από παιδιά μάθαμε πως η επικοινωνία μας βοηθά να εκφράσουμε τις επιθυμίες μας, να διεκδικήσουμε και να εξηγήσουμε αυτό που θέλουμε. Μάθαμε την έννοια των κακών και των καλών λέξεων, που μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να μας χαρίσουν μια επίπληξη ή μια αγκαλιά. Γιατί οι λέξεις έχουν τη δύναμη να μας πάρουν ανθρώπους από κοντά μας με την ίδια ευκολία που μας βοήθησαν να τους κερδίσουμε.
Μεγαλώνοντας, μάθαμε πως στις σχέσεις μας οι λέξεις είναι ο πηλός. Χτίζει τα θεμέλια σε συνεργασία με τις πράξεις μας για τη ζωή μας. Τα θεμέλια της κοινής μας ζωής, που πολλές φορές με καθημερινές εκρήξεις και καβγάδες τα κλονίζουμε. Συχνά, άθελά μας, επιτρέπουμε στις κακές στιγμές μας να δημιουργήσουν ρήγματα και μένουμε εμείς να ακροβατούμε σε λεπτές γραμμές με το ρίσκο να σπάσουν.
Πόσες φορές δεν αναρωτηθήκαμε γιατί ξεστομίσαμε λόγια που δε θέλαμε, πραγματικά, να πούμε; Που σαν λαβωμένα λιοντάρια τραβούσαμε στη γωνιά μας μη δείξουμε τη μετάνοιά μας στο θήραμά μας. Γιατί κρατάμε αυτές τις συγγνώμες, που θα έπρεπε να βροντοφωνάξουμε κι όλα τα «σ’ αγαπώ», που χρωστάμε, βαθιά κρυμμένα μέσα μας; Φόβος. Εγωισμός. Μια έπαρση ανούσια στο ρίσκο αυτών που έχουμε να χάσουμε, μα τόσο θεωρούμε δεδομένα.
Κανένας δεν επιλέγει τη σοφία της σιωπής. Θέλουμε να πατάμε στη φωνή του άλλου θεωρώντας πως μας πνίγει το δίκιο. Δίνουμε φωνή σε θολωμένες κρίσεις, ξεχνώντας όλες τις καλές στιγμές. Αλήθεια, όμως, για ποιον; Για να κερδίσουμε τι; Για αμέτρητα βράδια που θα ευχόμασταν να μην ξεστομίζαμε σκληρές αλήθειες ή ανούσιες υπερβολές στον άνθρωπό μας; Γιατί έτσι λειτουργούν αυτά. Δίνοντας φωνή στο θυμό, στην πραγματικότητα, μόνο εμάς εκθέτουμε.
Δε μεγαλώσαμε όλοι σε φανταχτερά παλάτια κι όμορφες παραμυθένιες συνθήκες. Ούτε διατάξαμε την καρδιά μας να κτυπά μόνο για βασιλόπουλα και νεράιδες. Η καρδιά θα κτυπήσει πολλές φορές για ένα άλλο μισό –ή ολόκληρο– εντελώς διαφορετικό από μας. Κι ακόμα κι αν γνωρίσαμε απ’ την αρχή την αλήθεια του, ακόμα κι αν αγαπήσαμε αυτές τις διαφορές μας, θρασύδειλα χτυπήσαμε με λόγια κενά τις αλήθειες που ξέραμε. Μάθαμε να χτυπάμε ύπουλα τις αδυναμίες του άλλου και μάλιστα να συγκαταλέγουμε σε αυτές ηλίθια στερεότυπα για πορτοφόλια και πτυχία. Κι ας ξέρουμε πως δεν έχουν καμία απολύτως αξία τα χαρτιά και τα παλάτια. Γιατί χωρίς αγάπη και προσπάθεια, κανένα κενό δεν μπορούν να γεμίσουν.
Αδίστακτα, μέσα απ’ τις σχέσεις, τα δυο μισά χρησιμοποιούν τις πιο κρυφές αλήθειες του άλλου για να πονέσουν τον άνθρωπό τους σε έναν καβγά. Γιατί για αυτά τα θολωμένα δευτερόλεπτα δεν κρατήσαμε το στόμα μας κλειστό. Το «εσύ φταις» είναι λυτρωτικό για μια χούφτα ψωροεγωισμού. Και ποιος αλήθεια φταίει όταν ένα «μαζί» διαλύεται; Σίγουρα όχι μόνο ο άλλος. Γιατί στους δυο ο ένας θα φύγει κι ο άλλος θα πονάει για αυτά που έκανε και δεν έκανε. Για αυτά που ξεστόμισε κι ας έπρεπε να τα βάλει στη σίγαση. Πριν βάλουν φωτιές και διαλύσουν σε μία στιγμή όσα χρειάστηκαν χρόνο και κόπο για να χτιστούν.
Ο λόγος δίνει σάρκα κι οστά στις σκέψεις μας. Είναι η εξωτερική εμφάνιση του μυαλού και τις καρδιάς μας. Μία μόνο λέξη αρκεί για να αλλάξει κι ενίοτε να καταστρέψει τα πάντα. Μόνο μία. Λάθη πολλά ανάμεσα σε όσα ξεστομίσαμε και ποτέ δεν μπορέσαμε να πάρουμε πίσω.
Το κάθε αύριο θα είναι πάντα μια ευκαιρία να δίνουμε φωνή στην καλοσύνη μέσα μας. Ας μάθουμε πια να καταδικάζουμε σε σιωπές όσα δεν πρέπει να ειπωθούν. Ας μη χαλάμε πια μέσα σε δευτερόλεπτα τα «μαζί» που θέλουμε να κρατήσουν καιρό. Ας δώσουμε πια φωνή στις συγγνώμες και τα «σ’ αγαπώ».
Κανένας δε θα μας θυμάται για όλα τα όμορφα που πνίξαμε μέσα μας, για να μη δείξουμε αδυναμία και κανείς δε θα ξεχάσει όλα τα άσχημα που είπαμε, χωρίς να εννοούμε, σε μία στιγμή αδυναμίας. Οι λέξεις μας είμαστε εμείς, ας διαλέξουμε τις αληθινές κι όμορφες.
Συντάκτης: Χριστιάνα Παν
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
