Περιμένουμε, δειλιάζουμε, αναβάλλουμε, δε ζούμε

Κοίταξε αυτή τη μέρα. Την πρώτη μέρα της ζωής που σου απομένει. Άδραξέ την. Παρ’ την στα χέρια σου και σβήσε μέσα της τη δίψα σου για ζωή. Βάλε στον καμβά της σημερινής δημιουργίας χρώματα φωτεινά, ελπιδοφόρα κι άλλα του πάθους. Πάθος για όνειρα. Δώσε της την ευκαιρία να απομακρύνει ό,τι βλαβερό η προηγούμενη σου προξένησε και να προσφέρει όσα η τελευταία σου στέρησε. Αλλιώς την καταδικάζεις.

Είναι στο χέρι το δικό σου, άλλωστε, να την κάνεις να είναι πιο όμορφη, περισσότερο ελεύθερη, πιο ξέγνοιαστη και πιο ισορροπημένη από εκείνη τη χθεσινή που δε σε ικανοποίησε στο βαθμό που θα ’θελες. Τώρα είναι η στιγμή. Άρπαξέ την.

Ορισμένες φορές δε χρειάζεται να προγραμματίσουμε το πώς θα ζήσουμε και να προκαθορίσουμε κάθε επόμενο βήμα μας, κάθε λεπτομέρειά της. Κάποιες φορές η ζωή είναι κάτι πολύ απλούστερο, είναι στιγμές αυθορμητισμού κι αυτοσχεδιασμού. Στιγμές που λειτουργείς ενστικτωδώς, υποσυνείδητα. Στιγμές που αφήνεσαι κι άλλες που ξεσπάς.

Στιγμές αλλιώτικα ωραίες που σπάνια νιώθεις πως υπάρχουν. Στιγμές με νόημα κι άλλες λιγάκι ανούσιες. Στιγμές που όλες μαζί, όμως, συνθέτουν τελικά κάτι όμορφο κι ολοκληρωμένο∙ τη ζωή σου. Μην υποτιμάς καμία τους. Αυτές σε έχουν φέρει ως εδώ. Κι αν κάπου σκοντάψαμε και χάσαμε τα βήματα στο χορό της ή τα λόγια στο τραγούδι της πάντοτε θα υπάρχουν δίπλα μας οι υπέροχοι άνθρωποι εκείνοι που θα μας απλώσουν το χέρι κι ενθαρρυντικά θα μας καθοδηγήσουν να τα αλλάξουμε όλα, να μετατρέψουμε καθετί άσχημο σε κάτι που ν’ αξίζει!

Να αγκαλιάζεις τη στιγμή, να την αισθάνεσαι, να μην την υποτιμάς θεωρώντας τη δεδομένη, συνηθισμένη. Δώσε σε καθεμία μικρούλα στιγμή ουσία κι υπόσταση, κάν’ τη δικιά σου. Νιώσε τη μαγεία της, εκείνη που κρύβεται πίσω απ’ ό,τι δεν είναι ορατό με τα μάτια. Ξύπνα από έναν επικίνδυνο εφιάλτη. Το λήθαργο που επιλέξαμε συνειδητά απορρίπτοντας ή αποφεύγοντας τον κόσμο μας.

Να αγκαλιάζεις τη στιγμή και να βιώνεις με κάθε κύτταρό σου, με κάθε σπιθαμή του κορμιού σου αυτό που σου συμβαίνει τώρα. Τώρα που τα μάτια σου διαβάζουν ή τα αφτιά σου ακούνε τη λέξη.

Συχνά αυτό-παγιδευόμαστε. Ευχόμαστε τα πράγματα να πήγαιναν αλλιώς. Ελπίζουμε πως ίσως κάποιος τρίτος θα μας σερβίρει την απάντηση που γυρεύουμε ουρανοκατέβατα σαν μάννα εξ ουρανού για τα αναπάντητα κι αέναα «γιατί» μας, σαν από μηχανής Θεός. Αναμένουμε πως ενδεχομένως μια κάποια άλλη χρονική στιγμή να μπορούμε να πούμε με ασφάλεια πως «όλα πάνε καλά», μια στιγμή άλλη από τούτην εδώ, μια άλλη μέρα.

Και περιμένουμε, και δειλιάζουμε, κι αναβάλλουμε. Και δε ζούμε. Και πετάμε τις στιγμές μας. Τις σκορπάμε. Τις κοιτάζουμε απαθέστατα, απαξιωτικά. Περιμένουμε για τις άλλες, τις καλύτερες, τις μεγάλες μέρες. Αψηφώντας το γεγονός ότι κάθε φορά χάνουμε μια μικρή ζωή, έναν μικρό παράδεισο στιγμών που ίσως και να ’ναι  αυτό που λαχταρούμε και βρίσκεται ολοζώντανο μπροστά στα δύο μας μάτια προσμένοντας την ανταπόκρισή μας και μία μονάχα ευκαιρία.

Την ευκαιρία να φωτίσουν τα σκοτάδια μας. Μια ευκαιρία να μεταμορφώσουν και να αναθεωρήσουν τα πάντα. Δες το θαύμα που σου συμβαίνει τώρα, το θαύμα που κρύβεται σε αυτήν εδώ τη μέρα, τη στιγμή, το λεπτό. Μη στέκεσαι στη μιζέρια της προηγούμενης ούτε στον ρομαντισμό της επόμενης που τόσο ελπίζεις. Άδραξε αυτήν εδώ τη στιγμούλα, μόνον αυτήν έχεις.

Κάθε μέρα που χαράζει, κάθε ηλιαχτίδα φωτός που εισχωρεί απ’ τη χαραμάδα του παραθύρου σου διαδέχεται το σκοτάδι από όλα τα χθες. Το ανθρώπινο μυαλό είναι φτιαγμένο και προορισμένο για ιδανικά πολύ ψηλά και κατορθώματα αξιέπαινα. Μην το υποτιμάς χαραμίζοντάς το σε πράγματα ή ανθρώπους που δεν αξίζουν σταγόνα απ’ το χρόνο ή την αγάπη σου.

Άφησε τα σκοτάδια που στοιχειώνουν μυαλά και τις σκιές που μαυρίζουν ψυχές πίσω σου. Άφησε κάθε χθες στο παρελθόν που ανήκει και καλωσόριζε το κάθε σήμερα. Πες αντίο και μηδένισε. Δράσε τώρα!