Να δουλεύουμε με τα κατοικίδιά μας

Τετράποδα, μικρά, μεγάλα, γαβγίζουν ή νιαουρίζουν, με κάτι υπέροχα διαπεραστικά μάτια και χαριτωμένες μουσούδες. Μικρές ψυχές, βουτηγμένες στην αγνότητα. Πηγή ανεξάντλητη της ηρεμίας του μυαλού –και λιγότερο του σώματος–, πηγή αγάπης κι αίσθησης της μητρότητας/πατρότητας στην πιο πρώιμη μορφή της.

Δύσκολα συνειδητοποιείς πού μπορεί να φτάσει η δύναμη της φροντίδας. Η δύναμη της συνήθειας μιας επιπλέον ψυχής μέσα στο σπίτι. Η δύναμη ενός χαδιού, ενός βλέμματος, μιας κατανόησης χωρίς να ‘χει ανάγκη από λέξεις για να εκδηλωθεί.

Κι η συναισθηματική πληρότητα που έρχεται, κάπως αυτόματα, με την απόκτηση ενός κατοικίδιου, ηρεμία κι αποφόρτιση απ’ την εξαντλητική ρουτίνα. Και σε ξεκουράζουν ψυχικά. Εκεί που η κούραση δε φεύγει με λίγες ώρες ύπνου. Εκεί που η κούραση σε σκεπάζει για μέρες, βδομάδες, μήνες.

Εκεί, λοιπόν, αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια μεταφορά –νοητή– του σπιτιού με ό,τι αυτό μας προσφέρει ψυχολογικά, στην εργασία -εκεί που βιώνουμε κάθε είδος πίεσης, νεύρων, στεναχώριας. Εκεί που δεν έχουμε καμία στιγμή για εμάς. Καμία στιγμή ηρεμίας, μα μόνο άγχος και βιασύνη. Για να τελειώσουν οι αναφορές, να παραδώσουμε ό,τι μας ζητήθηκε, να σκεφτούμε την κατάλληλη πρόταση, τη λύση για όποιο πρόβλημα, τη σωστή προσέγγιση, την πιο λαμπρή ιδέα, την πιο αποτελεσματική επικοινωνία, την πιο εποικοδομητική προσέγγιση και συζήτηση, της διατήρησης της ευγένειας και της εξυπηρετικότατης.

Οι εργασίες τόσες πολλές και τα άγχη που σου προσθέτουν τόσα και παραπάνω. Μόνο σκέψου να μπορούσαμε να συνυπάρξουμε με την πηγή της αποφόρτισής μας στην πηγή της αρνητικής μας φόρτισης! Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος, όχι απλά να καταπολεμήσουμε το άγχος και την καταπίεση που νιώθουμε, αλλά να τη σκοτώσουμε στο μέρος που γεννιέται, να μην υπάρχει πια.

Κι ο πιο γλυκός τρόπος να γίνει αυτό είναι τα ζωάκια μας. Ακόμα και δικά μας να μην είναι, αλλά συναδέλφων, η ύπαρξή τους και μόνο στο χώρο της εργασίας μας, μας αδειάζει από κάθε αρνητική σκέψη, μας βοηθάει στη συγκέντρωση κι άρα γεννά παραγωγικότητα, με καλύτερη διάθεση και μεγαλύτερη προθυμία.

Και μόνο η παρουσία τους δίπλα μας κι η ανάλαφρη ατμόσφαιρα που οφείλεται σε αυτά, μας προσφέρει μια αβίαστη προσήλωση στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε, μια ψυχική ηρεμία, που μας οδηγούν εν τέλει και σε αυξημένη αποδοτικότητα.

Και πώς να μη βοηθούν, πώς να μη μας φτιάχνουν τη μέρα; Όχι, πείτε μου, ποιος μένει εκνευρισμένος μπροστά στο κατοικίδιό του; Ποιος δεν ξεχνάει κάθε ένταση και μόνο στην εικόνα του και ποιος αποσυντονίζεται απ’ τη διακριτική συνοδεία, δίπλα τους;

Κανείς, σας το λέω εγώ. Η απορρύθμιση της σκέψης μας έχει βαθύτερες αιτίες από ένα γάβγισμα ή ένα νιαούρισμα, εξάλλου είμαστε εξοικειωμένοι σε αυτούς τους ήχους, σαν να πρόκειται για τις φωνές μελών της οικογένειάς μας. Κανένας δεν παραιτήθηκε γιατί είχε εξωτερικούς παράγοντες που τον αποσυντόνιζαν, μα γιατί δεν άντεξε την εσωτερική πίεση που του δημιουργούσε το επαγγελματικό του περιβάλλον. Δεν είναι όλοι τόσο επιλεκτικά αναίσθητοι ώστε να μην επηρεάζονται, κάποιοι δεν μπορούν αντέξουν τέτοιες συνθήκες, χωρίς κάποια «ελαφρυντικά».

Χρειαζόμαστε κάποιους παράγοντες να μας θυμίζουν με νάζια κι χάδια ότι τα προβλήματα είναι για να ξεπερνιούνται, όχι για να μας σταματάνε. Χρειαζόμαστε πλάσματα δικά μας να μας ισορροπούν, χωρίς να έχουν το παραμικρό συμφέρον από εμάς, να μας γεμίζουν θετικότητα και χαρά. Ανιδιοτέλεια σε δυο γκρίζα μάτια κι αυτοσυγκέντρωση για μια καλύτερη εκδοχή μας, όχι μόνο στην εργασία, αλλά και στη ζωή μας.