Η ζωή δε σταματά στους έρωτες που πλήγωσαν

Δε γίνεται να ταιριάξουμε με όλους. Με μαθηματική ακρίβεια, ένα συντριπτικό ποσοστό των ανθρώπων που συναντάμε στην καθημερινότητά μας είναι απλοί περαστικοί. Δεν πρόκειται να μας προσφέρουν την ειλικρινή φιλία που αναζητούμε από μικρά παιδιά. Δεν πρόκειται να μας παρέχουν το χώρο και το χρόνο να ξεδιπλώσουμε τις δυνατότητές μας και να ανέβουμε ένα σκαλί παραπάνω στην πορεία που ονομάζεται «επαγγελματική σταδιοδρομία». Και φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να γίνουν τα πρόσωπα εκείνα που θα παραμείνουν στήριγμα στο πλευρό μας για μια ζωή -ή έστω και για μισή.

Ας σταθούμε για μία στιγμή, εξετάζοντας τις εκ φύσεως κοντινές μας σχέσεις, δηλαδή όλους εκείνους τους ανθρώπους που μας συνδέουν μαζί τους δεσμοί αίματος και γονιδίων. Ακόμη και με αυτούς είναι πολύ δύσκολο να ταιριάξουμε και να συνυπάρξουμε. Συνεπώς, ποιες μπορεί να είναι οι πιθανότητες να συμπορευθείς με έναν άγνωστο που συνάντησες πριν μερικούς μήνες, ημέρες ή ακόμα κι ώρες;

Κι όμως. Έρχεται εκείνη η φορά που όλοι οι παράγοντες στην εξίσωση λαμβάνουν την ευνοϊκότερη δυνατή τιμή. Οι προϋποθέσεις συντρέχουν, όπως λένε κι οι παλιοί, κι ο έρωτας έρχεται και μας χτυπάει την πόρτα εκεί που δεν το περιμένουμε. Η ματιά του μας μαγεύει, οι κινήσεις του μας κολακεύουν, τα λόγια του είναι πάντα τα κατάλληλα για να μιλήσουν στην ψυχή μας. Φαίνεται πως βρήκαμε επιτέλους τον άνθρωπό μας, το λιμάνι μας.

Μόνο που είμαστε πολύ νεαροί σε ηλικία, κάνουμε ασυγχώρητα λάθη, ξεστομίζουμε κουβέντες που δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω ή, ακόμα, επιτρέπουμε σε κοντινούς μας ανθρώπους να πάρουν θέση σε θέματα που αφορούν μόνο εμάς και κάπως έτσι συνυπογράφουμε το χωρισμό μας. Άλλοτε με πολιτισμένους χειρισμούς κι άλλοτε με φωνές, λόγια και τσακωμούς, η απόφαση είναι μία, είναι οριστική και φαίνεται αμετάκλητη. Ο εγωισμός του πρώτου καιρού, εξάλλου, είναι αυτός που κρατάει μια σχετική ισορροπία στην όλη κατάσταση και δεν επιτρέπει σε καμία περίπτωση πισωγυρίσματα και πρώτες κινήσεις.

Μόνο που ο έρωτας είναι τυφλός κι, αργά ή γρήγορα, έρχεται και πάλι στο κατώφλι μας με τη μορφή ενός νέου ανθρώπου. Είτε μας αρέσει είτε όχι, απαιτεί να τον ζήσουμε όπως πρώτα και δε λογαριάζει αν εμείς είμαστε συναισθηματικά έτοιμοι να αφήσουμε πίσω μας ένα παρελθόν που μας καθόρισε και σίγουρα μας σημάδεψε.

Τις περισσότερες φορές είναι μια ελπίδα που μας κρατάει δέσμιους. Μια ευχή να γίνουν όλα όπως ήταν πριν, μια επιμονή σε αναμνήσεις που έχουν πια παλιώσει, μια ανάγκη να πάνε όλα καλύτερα με τον τότε άνθρωπο. Ξεχνάμε, όμως, πόσο μας πόνεσε εκείνη η προδοσία.

Ξεχνάμε πόσες ώρες μας παρηγορούσαν οι δικοί μας όταν σπαράζαμε με λυγμούς στον ώμο τους. Ξεχνάμε πόσα Σαββατόβραδα προτεραιότητα ήταν όλοι οι άλλοι, μα σίγουρα όχι εμείς. Ξεχνάμε πόσες νύχτες δε μας έπιανε ύπνος, πραγματικά χαμένοι κι αναζητώντας διέξοδο σαν τρελοί. Ξεχνάμε γενικά. Ή μάλλον όσο κι αν προσπαθούμε, δεν ξεχνάμε τίποτα. Τα θυμόμαστε όλα και γυρνάμε νοερά πίσω σε αυτόν που μας έχει γυρίσει την πλάτη και κάπως έτσι αποστρέφουμε το βλέμμα από κάποιον άλλον που όντως αξίζει την προσοχή μας.

Ο πρώτος έρωτας είναι πάντα ο πιο δύσκολος. Όσες θυσίες ή συμβιβασμούς κι αν κάνουμε προκειμένου να μην τον χάσουμε από κοντά μας, συνήθως ποτέ δεν αρκούν. Χάνουμε τον έρωτα και μαζί χάνουμε και τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας. Όμως, η ζωή δε σταματάει εδώ. Πάντα υπάρχουν μεγαλύτερα σχέδια για εμάς και πάντα οδηγούμαστε σε αυτά, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

Τι κι αν μας φοβίζει το αύριο; Τι κι αν πονέσαμε τόσο πολύ που ορθώσαμε γύρω μας τείχη ψηλά κι ανυπέρβλητα; Είναι άδικο να χάνουμε χρόνο και στιγμές περιμένοντας απλά τα πράγματα να γίνουν όπως παλιά. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να καθυστερούμε εκείνο το άλλο, το όμορφο, το καινούριο που προσδοκά να έρθει να μας βρει.

Σαν σενάριο φαντάζει εξαιρετικά απίθανο, το ξέρω. Ειδικά όταν μένουμε μόνοι και πληγωμένοι. Όμως ο έρωτας είναι προνόμιο της ψυχής κι όποιος σαγηνεύτηκε έστω και μία φορά από αυτόν, δύσκολα απαρνιέται δια παντός την ομορφιά του.