Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Ραφ.
Το γράμμα σου. Αυτό το γράμμα που θα έπρεπε να σου είχα δώσει καιρό πριν, το έχω φυλαγμένο στο παλιό τετράδιο που χρησιμοποιούσα για να εκφράζω σκέψεις και συναισθήματα. Συναισθήματα που μόνο εσύ μπορούσες να φέρεις στο φως, συναισθήματα μόνο δικά σου.
Όλα ξεκίνησαν στη σχολή, όταν σε είχα δει να μπαίνεις στην αίθουσα. Φαινόσουν τόσο χαλαρός και θετικός κι από αυτή την πρώτη στιγμή μου κίνησες το ενδιαφέρον και μου γέννησες την επιθυμία να θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα. Να ακούσω τις απόψεις σου, να προσπαθήσω να δω τη ζωή μέσα απ’ τη δικιά σου ματιά, γιατί ήμουν σίγουρη από εκείνη τη στιγμή πως αν σε γνώριζα καλύτερα η ζωή μου θα γινόταν αυτομάτως πολύ πιο αισιόδοξη. Όπως κι έγινε.
Έφερες στη ζωή μου το χρώμα, το γέλιο, τη θετικότητα που πάντα μου έλειπε. Μέρα με τη μέρα σε γνώριζα βαθύτερα. Μέρα με τη μέρα η ζωή μου άλλαζε. Πάντοτε προς το καλύτερο. Ώσπου σε ερωτεύτηκα.
Σε ερωτεύτηκα για το χαμόγελό σου, για τα πανέμορφά σου μάτια, το καθαρό σου βλέμμα. Ερωτεύτηκα όλα αυτά που θεωρείς ανασφάλειές σου, για τα συναισθήματα που πάντα προσπαθείς να κρύψεις, αλλά όχι από μένα. Σε ερωτεύτηκα για τον άνθρωπο που με έκανες να είμαι σήμερα.
Η δικιά μας ιστορία δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος. Η δικιά μας ιστορία ακόμα προσπαθεί να γραφτεί, γιατί ποτέ δε σου μίλησα ανοιχτά για όσα ένιωθα και ακόμα νιώθω. Ίσως κάποτε το κάνω, ίσως κάποτε μάθεις.
Μου είχαν δοθεί τόσες ευκαιρίες να σου πω όλα αυτά που αισθάνομαι και σκέφτομαι, αλλά πάντοτε κάτι με τραβούσε πίσω. Κάθε φορά που αποφάσιζα ότι θα σου μιλήσω, μια φωνή μέσα μου μού έλεγε να σταματήσω. Ωστόσο, προσπάθησα. Προσπάθησα να σου δείξω, προσπάθησα να σου τα πω, αλλά ποτέ δεν κατάλαβες.
Βέβαια, εγώ φταίω∙ γιατί πάντα εγώ φταίω, όπως συνηθίζεις να μου λες. Ξέρω ότι φταίω που ποτέ δε σου μίλησα. Ξέρω ότι εγώ φταίω που δεν έμαθες ποτέ. Ξέρω ότι εγώ φταίω που η ιστορία μας δεν είχε ποτέ μια αρχή. Λάθη μου και μου τα χρεώνω.
Ελπίζω μια μέρα να καταφέρω να σου μιλήσω για όλα αυτά που με πνίγουν όσο δε βρίσκουν παραλήπτη. Κι αν η μοίρα δεν το θελήσει –ή η δειλία μου– θα σε θυμάμαι πάντα ως εκείνον που κατάφερε να ρίξει τις άμυνές μου και να με ξεκλειδώσει. Ως τον άνθρωπο που μέσα στο γκρίζο πάντοτε κατάφερνες να φέρνεις τον ήλιο.
Θα σου είμαι ευγνώμων, κύριε Κ.
Υ.Γ. Συγγνώμη κι ευχαριστώ.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
