Κλείνουμε πόρτες αθόρυβα ή κάνοντας φασαρία;

Οι ανθρώπινες σχέσεις, είτε φιλικές είτε ερωτικές, αποτελούν κύκλους ομόκεντρους. Έχουν ως κέντρο εμάς τους ίδιους και τα σημεία είναι οι φάσεις που περνούν. Οι κύκλοι είναι σε μέγεθος ανάλογοι με τη διάρκεια της σχέσης. Είναι, όμως, και κάποιοι κύκλοι τόσο ξεχωριστοί. Ξεχωριστοί γιατί συνεχίζουν να διαγράφουν πορεία και κλείνουν στα βαθιά γεράματα. Αποτελούν  πρότυπο για τις σχέσεις που συνάπτουμε, αλλά είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που καταφέρνουν να αντέχουν τόσο στο χρόνο.

Οι φιλικές σχέσεις είναι λίγο πιο δύσκολο να σπάσουν απ’ τις ερωτικές, αλλά όχι αδύνατο. Οι φιλίες είναι πιο ανθεκτικές όταν είναι αληθινές και μόνο τότε αξίζουν. Μια φιλία με γερές βάσεις δεν μπορεί να χαλάσει εύκολα. Μπορεί οι συνθήκες κι ο τρόπος ζωής δύο φίλων να αλλάξουν, καθώς η ζωή φέρνει διαρκώς ανατροπές. Μπορεί να αυξηθούν τα χιλιόμετρα που τους χωρίζουν κι η απόσταση να γίνει εμπόδιο. Όταν, όμως, δύο άνθρωποι θέλουν ουσιαστικά να είναι φίλοι τότε τα υπόλοιπα είναι απλές δικαιολογίες. Δεν χρειαζόμαστε τους ανθρώπους μας σωματικά δίπλα μας, αλλά συναισθηματικά.

Οι ερωτικές σχέσεις από την άλλη, πιο εύθραυστες, τείνουν να διαλύονται ευκολότερα. Δύο γνωστοί η άγνωστοι συναντήθηκαν  τυχαία, ερωτεύτηκαν ,αγαπήθηκαν μα στο τέλος κάτι δεν πήγε καλά. Ο έρωτας κι η καψούρα που νιώθουμε για ένα άτομο δεν κρατάει για πάντα. Η αγάπη κι οι κοινές στιγμές μας ενώνουν, όμως, εύκολα μπορεί να ραγίσει το γυαλί, ανεπανόρθωτα, σε ένα ζευγάρι. Οι άνθρωποι στις αρχές μιας σχέσης δεν εκδηλώνουμε τον πραγματικό μας χαρακτήρα, μα στην πορεία κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί για πολύ πίσω από μια μάσκα.

Οι σχέσεις, λοιπόν, μπορούν να διαλυθούν ακόμα και σε μία στιγμή. Άλλες φορές το τέλος έρχεται αργά και σταδιακά κι άλλες τελείως απροειδοποίητα -τουλάχιστον για τον έναν απ’ τους δύο. Είτε γιατί τα σημάδια είναι φωνάζεις –τσακωμοί, απιστία, αδιαφορία– είτε γιατί συνειδητοποιούν πως δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία. Όταν ένας κύκλος κλείνει πάντα υπάρχει λόγος.

Η ζωή προχωράει, μα οι κύκλοι που κλείνουν θα πονάνε. Δεν εξαφανίζονται οι πληγές όσο κι αν θέλουμε να παραστήσουμε τους άνετους. Ειδικά όταν είχαμε πιστέψει κι επενδύσει σε εκείνα τα «μαζί», γκρεμίζεται ο κόσμος μας. Αυτό που, τελικά, μετράει, όμως, δεν είναι το γιατί αποχωρείς από μια σχέση, αλλά το πώς. Ο τρόπος που κλείνεις οριστικά μια πόρτα δείχνει πολλά.

Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να κλείσουν τις πόρτες κάνοντας θόρυβο. Αποχωρούν απ’ τις σχέσεις αφού ξεσπάσουν και βεβαιωθούν πως δεν έχουν κρατήσει τίποτα μέσα τους. Είναι διατεθειμένοι να τσακωθούν, ακόμα και να πληγώσουν ανεπανόρθωτα τους άλλους. Δεν έχουν πάντα δίκιο, αλλά αυτό δεν τους ενοχλεί. Επιλέγουν να αποχωρήσουν με ένα δραματικό φινάλε.

Αν, όμως, έχεις δίκιο, μήπως με το να ξεσπάσεις με φωνές και προσβολές ρίχνεις το επίπεδό σου και τελικά χάνεις το δίκιο σου; Ωραίο είναι να εκδηλώνουμε έντονα τα συναισθήματά μας –όποια κι αν είναι αυτά, αγάπη ή θυμός–, αλλά τις περισσότερες φορές τα αρνητικά μας συναισθήματα αγγίζουν –και χαλάνε– μόνο εμάς. Εμάς, που μας υπενθυμίζουμε καταστάσεις που μας πόνεσαν ή προσπαθούμε να μοιάσουμε σε εκείνους που μας φέρθηκαν σκάρτα.

Πολλοί οι υποστηρικτές ενός αθόρυβου τέλους. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθείς να αποδείξεις στο φίλο ή στη σχέση τι σε πείραξε, αν δεν είναι σε θέση να το καταλάβει από μόνος του. Σταματάς να ασχολείσαι μαζί τους κι αποχωρείς με το κεφάλι ψηλά. Δεν ξέρουν γιατί άλλαξες συμπεριφορά και ψάχνονται να βρουν το γιατί. Τους οδηγείς στο να καταλάβουν πως φταίνε οι ίδιοι κι εσύ συνεχίζεις τη ζωή σου. Είναι μια τακτική που λίγοι την ακολουθούν κι όντως έχει αποτέλεσμα. Το «γιατί» πονάει περισσότερο από μια αιτία.

Προσωπικά, τις πόρτες που χρειάστηκε να κλείσω οριστικά στη ζωή μου τις έκλεισα κάνοντας θόρυβο. Δεν ξέρω αν είχα δίκιο ή άδικο, όμως είμαι μέσα μου ανάλαφρη γιατί άδειασα απ’ όσα ένιωθα. Ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί με βάση το χαρακτήρα του και τις εμπειρίες του ή αυτό που τον δένει με τον άλλον. Ας αποφασίσει ο καθένας μας πώς θέλει να κλείνουν οι πόρτες του.