Κάνε μου μία χάρη, κλίνε μου το ρήμα «αγαπώ» σε όλους τους χρόνους! «Σ’ αγαπώ-Σ’ αγάπησα-Σ’αγαπούσα-Σε έχω αγαπήσει-Σε είχα αγαπήσει». Φτάνει τόσο, μου αρκεί! Ωραία, λοιπόν. Τώρα βρες μου το λάθος! Ή μάλλον άσε, θα σου το πω εγώ. Η αντωνυμία «σε».
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος των ανθρώπων, η προσωποποίηση. Αυτόματα και χωρίς να το καταλαβαίνουμε δίνουμε στις λέξεις και τα λόγια μας πρόσωπο. Χτίζουμε το λεξιλόγιό μας στηριζόμενοι σε μία εικόνα, σε έναν άνθρωπο. Καμία φράση μας δεν υφίσταται πλέον, δίχως η δική του όψη να μας δικάζει απειλητικά. Και τότε…
Τότε έρχεται κι η στιγμή που καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο κακό έχεις κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή στον εαυτό σου κι ίσως και σε εκείνον τον άνθρωπο. Εκεί, λοιπόν, ορίζεται κι η εκκίνηση του παιχνιδιού για εσένα. Θέλεις να αποδείξεις σε αυτόν και σε όσους πιστεύουν πως η ζωή σου μακριά του μοιάζει να μην έχει νόημα, πως νόημα υπάρχει κι αυτή τη φορά το βρήκες μόνος σου.
Οπλίζεις τις αντοχές σου με δυνάμεις κι ορίζεις τη λεζάντα σου σε μία μόνο φράση: Τον έχω ξεπεράσει. Αν ξεκινήσεις τη μάχη σου με μοναδικό γνώμονα την αναγνώριση και στη συγκεκριμένη περίπτωση το αξίωμα του «Σε ξεπέρασα!» τότε το παιχνίδι μοιάζει να είναι ήδη χαμένο.
Δεν αμφιβάλλω πως η δύναμη της πειθούς είναι ένα απ’ τα μεγαλύτερα προτερήματα των ανθρώπων, τι γίνεται, όμως, όταν η απέναντι πλευρά δεν παύει να είναι δύσπιστη; Ή ακόμη χειρότερα, τι γίνεται όταν αιτείται την τεκμηρίωση της αλήθειας;
Ξέρεις, καμιά φορά, εμείς οι άνθρωποι φτάνουμε σε σημείο να φέρουμε τον ουρανό στη γη για να πείσουμε κάποιον πως όντως τον έχουμε ξεπεράσει. Ουσιαστικά, όμως, βρισκόμαστε σε μια μόνιμη πάλη με τον εαυτό μας.
Μια πάλη στην οποία πρέπει με κάθε πιθανό και μη τρόπο να αποδείξεις πως έχεις γυρίσει τη σελίδα στη ζωή σου κι ο σελιδοδείκτης δε δείχνει πλέον πουθενά. Μια πάλη στην οποία θα είσαι μόνος σου και τις περισσότερες φορές κι ο διαιτητής θα είναι πληρωμένος.
Να που συμβαίνουν, όμως, θαύματα ή τα κάνουμε εμείς να συμβούν. Πολλές φορές προσπαθώντας να πείσεις κάποιον πως τον έχεις ξεπεράσει, καταλήγεις να τον ξεπεράσεις όντως. Είναι σαν αυτό που λέμε πως αν πεις κάτι αρκετές φορές και δυνατά, θα το πιστέψεις κι εσύ ο ίδιος.
Μοιάζει κι ακούγεται απλό. Μα ίσως και να είναι όντως. Δεν είναι ανάγκη να περάσουν χρόνια, όπως λένε, για να ξεχάσεις έναν άνθρωπο. Αρκεί μία στιγμή, η στιγμή της απομυθοποίησης! Ψάχνεις με μανία να βρεις έναν τρόπο να σταματήσεις να τον σκέφτεσαι και δε σκέφτηκες λεπτό πως εσύ ορίζεις τη σκέψη σου.
Έτσι απρόσμενα και μέσα στα τόσα ψέματα που έχεις χτίσει γύρω σου βρίσκεις τον εαυτό σου. Και τότε ανακαλύπτεις πως είναι κι αυτός ένα ψέμα ή ακόμη χειρότερα ζει σε ένα.
Βάλε, λοιπόν, στο ηχείο τύμπανα σε ρυθμούς νίκης κι άρχισε να χορεύεις άρρυθμα και με πάθος, γιατί ήρθε ώρα της λύτρωσης. Κι η συγκεκριμένη νίκη δεν έχει ανάγκη από κανένα status για να ειπωθεί ούτε από κανέναν άνθρωπο για να τη θαυμάσει. Σου ανήκει ολοκληρωτικά όπως κι όλα όσα πέρασες για να την κατακτήσεις…
Συντάκτης: Φιλοθέη Τζαλαζίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
