Ταξιδεύοντας μακριά από 'κει που βρίσκεται το μυαλό σου

Με μια βαλίτσα στο χέρι, σιωπηλοί κι ανέκφραστοι, περιμένουν στο σταθμό, στο αεροδρόμιο, στη στάση. Άλλοι κοιτάνε επίμονα το ρολόι τους, κάποιοι δεν έχουν καν σηκώσει τα μάτια τους απ’ το κινητό κι άλλοι παρατηρούν τον κόσμο τριγύρω, με βλέμμα απλανές. Άνθρωποι διαφορετικοί, πολλές προσωπικότητες και συνάμα πολλές διαφορετικές ιστορίες.

Τους βλέπεις μαζεμένους, σε διάταξη που θυμίζει ακανόνιστο γεωμετρικό σχήμα, τους βλέπεις να έχουν στοιχηθεί περιμένοντας στην ουρά να έρθει κι η δική τους η σειρά να επιβιβαστούν. Άνθρωποι που ενώ φαινομενικά δεν τους ενώνει τίποτα απολύτως, άσχετοι μεταξύ τους, άγνωστοι, με μικρή πιθανότητα να συναντηθούν ξανά, εκείνη την ώρα έχουν κάτι κοινό.

Κι όχι, αυτό δεν είναι ο προορισμός, γιατί το ταξίδι ενδέχεται να έχει αμέτρητες ενδιάμεσες στάσεις. Όλοι αυτοί που εσύ βλέπεις ως εξωτερικός παρατηρητής όταν δε βρίσκεσαι ανάμεσά τους, φεύγουν. Αναχωρούν από κάπου με σκοπό να φτάσουν κάπου αλλού.

Κι αν βιαστείς να υποθέσεις ότι αυτό είναι όχι μόνο αυτονόητο, αλλά κι ήσσονος σημασίας, αναλογίσου πως αυτός που ταξιδεύει δεν ξέρεις ποτέ από πού φεύγει, πού πάει και τι έχει αφήσει πίσω του. Αν ταξιδεύει για λόγους επαγγελματικούς, προσωπικούς, οικογενειακούς, αναψυχής. Αν είναι επισκέπτης στην πόλη που τον είδες και λησμονεί να επιστρέψει στην πατρίδα του ή αν εξαναγκάζεται να φύγει, χωρίς να βρίσκονται ανάμεσα στις αποσκευές του οι αγαπημένοι του άνθρωποι, τα αγαπημένα του αντικείμενα κι όλα όσα λατρεύει κατά βάθος στην καθημερινότητά του.

Μπορεί να κάνει το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής του, στην πιο αξιοζήλευτη γωνία της Γης κι όμως η ψυχή του να μην καταφέρει ποτέ να ακολουθήσει το σώμα του. Να είναι ένας ταξιδευτής που δε θα απολαύσει τις ομορφιές του προορισμού του, που δε θα θυμάται  καν τι είδε και τι έκανε, που θα ανυπομονεί να περάσουν οι μέρες για να επιστρέψει και πάλι πίσω και να τοποθετήσει μυαλό και σώμα στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος.

Δε θα μάθεις ποτέ αν όλοι όσοι βρίσκονται απέναντί σου την ώρα που ετοιμάζεσαι να ταξιδέψεις ανυπομονούν να φτάσουν στον προορισμό τους, ποιος τους περιμένει εκεί και το σκοπό του ταξιδιού τους. Εξάλλου, οι πληροφορίες αυτές έγκεινται στα όρια της ιδιωτικότητάς τους και δε θα σου χρησιμεύσουν και πουθενά.

Αυτό, όμως, που πραγματικά θα πρέπει να σε εντυπωσιάζει είναι πόσα διαφορετικά συναισθήματα μπορούν να κατακλύζουν τους συνταξιδιώτες σου. Η τεράστια ποικιλομορφία συναισθημάτων που μπορεί να εκδηλωθεί σε έναν και μόνο χώρο λόγω ενός ταξιδιού. Τα αθόρυβα κλάματα και τα ηχηρά γέλια. Η μελαγχολία κι η προσμονή. Η νωθρότητα, η κούραση, η εξάντληση, αλλά κι η απεριόριστη ενέργεια και διάθεση.

Ένα κράμα προσωπικοτήτων είμαστε εμείς, ένα συνονθύλευμα αρνητικών και θετικών στοιχείων που μας χαρακτηρίζουν, ορατά ή μη, που αντικατοπτρίζουν τον εαυτό μας σε μια διάσταση. Κι ένα κράμα συναισθημάτων είναι το ταξίδι, όχι ανάμεσα σε διαφορετικά άτομα κατ’ ανάγκη, αλλά και στον ίδιο σου τον εαυτό. Πόσες φορές δε βρέθηκες διχασμένος, νιώθοντας να σε τραβάνε δύο δυνάμεις που ακόμα δεν έχουν αποφασίσει για σένα ποια απ’ τις δύο έχει μεγαλύτερο μέτρο;

Γι’ αυτό να εύχεσαι στους ταξιδιώτες μονάχα καλό ταξίδι. Χωρίς ενθουσιασμό, αλλά και χωρίς φθόνο για τον προορισμό τους. Γιατί, ακόμα κι αν εσύ δεν έχεις βρεθεί ποτέ εκεί που εκείνοι βρέθηκαν, ίσως με το μυαλό σου να έχεις ταξιδέψει και να έχεις γνωρίσει πολλά περισσότερα απ’ όσα είδαν με τα μάτια τους.