Συγκατοίκηση∙ μπορεί και να σ’ αρέσει

Συγκατοίκηση. Θέμα πολυσυζητημένο. Έχει αναλυθεί από όλους μας, αλλά έχει τρομάξει και πολλούς. Δεν είναι λίγοι όσοι στο άκουσμα της συγκεκριμένης λέξης φρικάρουν, ανακατεύονται και βήχουν διακριτικά σαν τον Μάνθο Φουστάνο. Είναι, όμως, τόσο τρομακτική η συγκατοίκηση, όσο πολλοί θέλουν να πιστεύουν, ή είναι μια ευθύνη που ίσως δεν είναι έτοιμοι ή δε θέλουν να αντιμετωπίσουν;

Αδιαμφισβήτητα, η συγκατοίκηση με τη σχέση σου δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Εδώ πολλές φορές με τους γονείς μας και τα αδέρφια μας ή με τους κολλητούς μας δεν αντέχουμε, πώς θα αντέξουμε κάποιον «ξένο» –και θα μας αντέξει– για να μοιραστούμε την καθημερινότητά μας; Όλες οι αμφιβολίες που μπορεί να έχει κάποιος για ένα τέτοιο βήμα είναι, φυσικά, δικαιολογημένες. Δε γνωρίζεις πώς δρα ο σύντροφός σου μέσα στο πλαίσιο ενός κλειστού χώρου, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το σπίτι του και την ιδιωτικότητά του.

Ο καθένας από εμάς έχει τις παραξενιές του. Αυτό προκαλεί ανασφάλεια στο ταίρι μας, μήπως δει μια άλλη πλευρά του εαυτού μας που ίσως δε θα του αρέσει ή μήπως δούμε εμείς δικά του χαρακτηριστικά που αγνοούσαμε και μας ενοχλήσουν. Ορισμένοι αγχώνονται ακόμα και για τη διαχείριση των φυσικών τους αναγκών. Πολλοί δε θέλουν να απομυθοποιήσουν την εικόνα του τέλειου, που συντηρούν για το ταίρι τους.

Όμως είναι, στ’ αλήθεια, όλα αυτά σημαντικά, όταν μιλάμε για δύο άτομα που αγαπιούνται; Ή θα ήταν προτιμότερο να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός για την προσωπικότητα και τις ιδιοτροπίες του άλλου; Σίγουρα, κανένας απ’ τους δυο δεν είναι τέλειος και σίγουρα θα γίνονται πράγματα που θα εκνευρίζουν και τους δύο. Οι τσακωμοί κι οι εντάσεις, όμως, είναι μες στο παιχνίδι κι όλα λύνονται με καλή διάθεση και συζήτηση.

Ξέρεις πόσο όμορφο είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς με τον άλλον; Να μαγειρεύετε μαζί ή ο ένας για τον άλλο και να απολαμβάνετε κανένα μεσημεριανό υπνάκο με σκασμένα στομάχια; Οι ταινίες, οι σειρές, τα επιτραπέζια, ακόμα κι η βόλτα στο σούπερ μάρκετ, όλα τα μικρά και καθημερινά είναι ιδιαίτερα χαριτωμένα, γλυκά κι αστεία.

Δεν είναι η συγκατοίκηση τρομακτική. Η αίσθηση της έλλειψης ελευθερίας είναι αυτό που τρομάζει περισσότερο. Ότι κανείς δε θα έχει τον προσωπικό του χώρο και θα είστε αναγκασμένοι όλη μέρα να κάνετε πράγματα μαζί. Για κάποιους αυτό είναι κάτι που τους αρέσει και που τους ικανοποιεί. Κάποιους άλλους, πάλι, τους πανικοβάλλει.

Εδώ είναι που φαίνεται πόσο διαφορετικές είναι όλες οι σχέσεις κι ακόμα και τα άτομα μέσα σ’ αυτές. Ο καθένας από εσάς βάζει τα όριά του κι όσα θεωρεί σημαντικά στο τραπέζι και τα κουβεντιάζει με τον άνθρωπό του. Φυσικά, δε μιλάμε για παράλογες απαιτήσεις ούτε για παραβίαση της ελευθερίας του άλλου. Μόνο μικροί ευέλικτοι κανόνες που θα βοηθήσουν την καθημερινότητα να κυλάει πιο ήρεμα.  Εξάλλου, όλο αυτό έχει νόημα μόνο αν η απόφαση είναι αμοιβαία.

Δεν είναι κάτι τόσο τραγικό όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Αν από πριν έχουμε μια καλή επικοινωνία με τη σχέση μας, τότε μόνο σε καλό θα μας βγει η συγκατοίκηση. Απ’ την άλλη, ίσως αποκαλύψει την αλήθεια, πως δεν ταιριάζετε ως άνθρωποι. Συμβαίνουν κι αυτά. Δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε με όλους.

Όμως αν καταλήξουμε εκεί να πούμε ότι τουλάχιστον το προσπαθήσαμε.