Δεν πιστεύουμε στους χωρισμούς εξ επαφής

Να υπάρχει άραγε κάπου ένα μεγάλο τραπέζι που να χωράει όλους εμάς που δεν πιστεύουμε στους χωρισμούς εξ επαφής; Και μια ακόμη μεγαλύτερη κάβα για να σας εξηγήσουμε τους φόβους μας;

Η έκφρασή μου για χρόνια όταν άκουγα ανθρώπους να μιλάνε για τη συγκεκριμένη συνθήκη με απαράμιλλη δόση οικειότητας ήταν μία κι έκπληκτη: Μα δεν μπορεί! Και σε εκείνο το «μπορεί» χώρεσα όλους μου τους φόβους, όλα τα λόγια μου εκείνα που δε χάρισα ποτέ μαζί με ένα βλέμμα και σε κανέναν.

Ελάτε, λοιπόν, να το παραδεχτούμε όλοι μαζί. Πως από κοντά κανένας χωρισμός δεν υφίσταται! Βλέποντας όλα αυτά τα «πρότυπα» ζευγαριών εκεί έξω, μάθαμε να παίρνουμε και τα ανάλογα παραδείγματα.

Μόνο που κάπου υπάρχει ένα πολύ πολύ μικρό λαθάκι! Όλες εκείνες οι ιστορίες για τις ιδανικές σχέσεις που προβάλλονται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας είναι απλά ένα trailer κι ως γνωστόν στα trailers δεν προβάλλεται ποτέ το τέλος.

Δυστυχώς, αν κι ίσως να θέλαμε, δεν πρωταγωνιστούμε σε καμία αμερικάνικη ρομαντική ταινία, αντιθέτως στην προκείμενη φάση είμαστε απλά οι τύποι που κάθονται στις πρώτες σειρές, μπροστά από οθόνη αγκαλιά με ένα τεράστιο κουτί ποπ κορν -και μάλιστα για ακόμη μια φορά τα τρώμε μόνοι μας!

Στην πραγματική ζωή, λοιπόν, καμία εικονικότητα δε ζητάει χώρο κι αν το κάνει, κανένας ρεαλισμός δεν της τον χαρίζει. Ένας χωρισμός είναι ένα τέλος! Κι αυτό δεν αλλάζει τη σημασία του με την ανάλογη γραμματοσειρά και μέγεθος που θα επιλέξεις. Ούτε μειώνεται ο κρότος του πόνου κλείνοντας απλώς το ηχείο.

Ο μόνος τρόπος που ένας χωρισμός μπορεί να γίνει λίγο πιο ανώδυνος είναι να μη γίνει από κοντά! Αυτό το λάθος κάνουμε κι εμείς οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές. Νομίζουμε πως χρωστάμε στον εαυτό μας και στον μέχρι τότε άνθρωπό μας έστω δέκα ακόμη λεπτά πριν να έρθει το πολυπόθητο «τέλος» και δε σκεφτόμαστε στιγμή πως αν πραγματικά άξιζε, η ίδια η ζωή θα μας χρωστούσε δυο φορές το όνομά της μαζί του.

Πολλές φορές, τα δέκα λεπτά είναι συνώνυμα με την καταστροφή. Δυο άνθρωποι που αποφασίζουν να βάλουν τέρμα στο «μαζί» και κόκκινη γραμμή σε κάθε ζυγό αποτέλεσμα, δεν έχουν ανάγκη από καμία χρονική παράταση να τους αλλάξει τη γνώμη. Κάθε παρέμβαση του χρόνου για εκείνους θα είναι ακόμη μια αναβολή πιο κοντά στο τέλος.

Είναι καλύτερο, λοιπόν, να χωρίζουν οι άνθρωποι χωρίς να βλέπει ο ένας τον άλλον, χωρίς να υπάρχουν δάκρυα που να αλλοιώνουν το δίκαιο και να ζητούν μια ακόμη ευκαιρία προς την καταστροφή, χωρίς φωνές κι εντάσεις που να κρύβουν μέσα τους όλες εκείνες τις αποδόσεις ευθυνών που τόσο καιρό κρατούσαν μέσα τους.

Ας προσπαθήσουμε να αρκεστούμε στις καλές στιγμές των όσων μέχρι τώρα έχουμε ζήσει κι ας κρατήσουμε κάθε ενδοιασμό μονάχα στο μυαλό μας. Ίσως να είναι κι απ’ τις λίγες φορές που δε θα έπρεπε να αφήσουμε τα μάτια να μιλήσουν και που η αλήθεια να μην είναι ανάγκη να ειπωθεί.

Οι χωρισμοί, λοιπόν, δεν έχουν χώρο και χρόνο, έχουν μονάχα ένα πληκτρολόγιο κι ένα σπάσιμο φωνής…

Υ.Γ.: Ας μην ορίσουμε ποτέ την τελευταία μας συνάντηση κι ας έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη μοίρα αυτή τη φορά!