«Όχι» στη βία λόγω διαφορετικότητας

«Κανείς δεν είναι ελεύθερος, αν δεν είναι κύριος του εαυτού του» είπε ο Πυθαγόρας, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν. Μια φράση, η οποία όχι μόνο έμεινε ανεξίτηλη κατά το πέρας των αιώνων, αλλά θεωρείται και πολύ επίκαιρη. Θα μου πεις και γιατί το διαβάζω τώρα εγώ αυτό; Μάθημα αρχαίων θα κάνω; Μόνο μάθημα δε θα κάνεις εδώ. Αλλά να…έπρεπε να βρω έναν πιασάρικο πρόλογο. Πρώτο άρθρο είναι αυτό!

Αφορμή του κειμένου, το οποίο έχεις μπροστά σου, είναι μια εκδήλωση η οποία λαμβάνει χώρα στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια κι οι απόψεις που την περιβάλλουν είναι αμέτρητες και ποικίλες. Άλλοι την υποστηρίζουν, άλλοι δε θέλουν καν να το σκέφτονται, άλλοι συμμετέχουν στην εκδήλωση κι άλλοι κράζουν. Και δεν κράζουν απλώς, γιατί και το κράξιμο δεκτό και σεβαστό είναι, δεν μπορούμε ομολογουμένως ν’ αρέσουμε σε όλους, αλλά σιχαίνονται, ακόμη και βιαιοπραγούν εναντίον των ατόμων της εκδήλωσης αυτής.

Και τώρα που σε έβαλα στο κλίμα και μπόρεσα να κεντρίσω το ενδιαφέρον της αντιληπτικής σου ικανότητας, θα σου πω σε ποια εκδήλωση αναφέρομαι. Μα βέβαια σε κάτι, που συμβαίνει όσο με διαβάζεις. Στο “Pride”, γνωστό ως «Παρούσα» για φέτος.
Δε θα μπω στη διαδικασία ν’ αναλύσω τι συμβαίνει, πώς συμβαίνει, τι φοράνε, τι δε φοράνε, τι συμβολίζει ο τίτλος και πώς και γιατί ξεκίνησε. Αυτά όσοι ενδιαφέρονται, με μια απλή έρευνα, μπορούν να τα βρουν σε πολύ αγαπημένη μηχανή αναζήτησης. Θα εστιάσω στις αντιδράσεις καλές ή κακές, σωστές ή λάθος, κατά την άποψή μου, χωρίς να πάρω κανένα στο λαιμό μου.

Ξεκινώντας λοιπόν, προσωπικά θέλω να συγχαρώ όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι δουλεύουν γι’ αυτό. Την οργάνωση δηλαδή. Θέλω για ένα δευτερόλεπτο να κάτσεις και να συνειδητοποιήσεις πως για να υλοποιηθεί όλο αυτό το γεγονός, όλη αυτή η εκδήλωση-παρέλαση, δουλεύουν σκληρά κάποιοι άνθρωποι, είτε σου αρέσει είτε όχι. Και τους αξίζουν συγχαρητήρια γιατί, παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία κράζει το αντικείμενο για το οποίο δουλεύουν, οι ίδιοι το υλοποιούν και το κάνουν πραγματικότητα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Ο εν λόγω θεσμός λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα κι έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων. Κανάλια, ραδιόφωνα, social media, διαπροσωπικές συζητήσεις, σχεδόν παντού σχολιάζεται και δημιουργεί αντιδράσεις.

Δεν υπάρχει πρόβλημα με το όλο σκηνικό. Ούτε με ενοχλεί το ότι άλλοι θα το χαρούν, άλλοι θα το σχολιάσουν με τα χειρότερα λόγια και κάποιοι άλλοι θα κάνουν σαν να μην υπάρχει. Ο καθένας δρα για τον εαυτό του. Αυτό που θα κάνω, όμως, είναι να παρουσιάσω γεγονότα που συμβαίνουν λόγω των αντιδράσεων.

Πέρα απ’ τις λεκτικές αντιδράσεις υπάρχουν και σωματικές. Είτε ξυλοδαρμοί είτε βιασμοί. Εν έτει 2018 είναι ντροπή να προσπαθείς να κάνεις σωματικό κακό σε κάποιο συνάνθρωπό σου μόνο και μόνο γιατί είσαι αντίθετος με τον τρόπο ζωής του. Με ποιο δικαίωμα; Είδες ποτέ κανέναν ομοφυλόφιλο να προσπαθεί να πλακώσει στο ξύλο κάποιον, γιατί δε γούσταρε το γεγονός ότι είναι ετεροφυλόφιλος;

Γιατί γίνεται το αντίστροφο; Ποιος έδωσε την εξουσία και το δικαίωμα σ’ όλους αυτούς να μπορούν να βλάψουν σωματικά έναν άνθρωπο, ο οποίος τυχαίνει να μην έχει τις ίδιες σεξουαλικές προτιμήσεις με τον πρώτο; Αντί να καθόμαστε και ν’ ασχολούμαστε με το πόσο κακό έχουμε προκαλέσει στους άλλους γύρω μας, πόση ψευτιά, υποκρισία και κακία έχουμε προσάψει σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν, επευφημούμε τέτοιου είδους συμπεριφορές και είμαστε περήφανοι κι από πάνω. Αντί να προσπαθήσουμε να ελέγξουμε πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας με τις όποιες αντιδράσεις τον συνοδεύουν, κρίνουμε των άλλων.

Υποτίθεται πως είμαστε μια χώρα γεννημένη και μεγαλωμένη με ιστορία, φιλοσόφους και προφήτες και κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να διαψεύσουμε προσωπικότητες, που κάποτε μαθήτευσαν ανθρώπους, που δημιούργησαν την έννοια της ανθρωπότητας. Γενιές και γενιές ολόκληρες διαβάζουν τι δίδασκαν οι φιλόσοφοι για τη δημοκρατία και για την ελευθερία των δικαιωμάτων. Κι εμείς, ανθρωπάκια της τεχνολογίας, του brunch και της καλοπέρασης ακυρώνουμε φιλοσοφίες που δίδαξαν κυριολεκτικά τον κόσμο όλο.

Με γεια σου και χαρά σου αν δε συμφωνείς με το “Pride”, με γεια σου και χαρά σου αν συμφωνείς. Αλλά όσοι προσπαθούν με βία να εναντιωθούν χτυπώντας και βιάζοντας άτομα, τα οποία έχουν διαφορετική σεξουαλικότητα και το δείχνουν, είναι κάτι παραπάνω από ποταποί. Τι θα έκανες αν αυτός που χαστουκίζεις ήταν παιδί σου; Τι θα έκανες αν αυτή που βιάζουν ήταν συμμαθήτριά σου; Πώς θα ένιωθες αν αυτός, που τραμπουκίζουν και φτύνουν, ήταν ξάδερφός σου; Θα το βούλωνες; Θα τους έσωζες; Θα τους υπερασπιζόσουν;

Μη βιαστείς να σκεφτείς την απάντηση, σκέψου πρώτα αν ελέγχεις αυτό που είσαι. Αν ναι, τότε μπορεί να υποστηριχτεί η σκέψη σου μέσα από μία πράξη. Αν όχι, κάνε ένα instastory γι’ αυτό, σου ταιριάζει καλύτερα.