Προφανώς και δεν ξέρουμε τι κάνουμε με τη ζωή μας

Γεννηθήκαμε λίγο αλλοπρόσαλλοι, λίγο αλλού, λίγο «φεύγα», που λέει κι η νεολαία. Βλέπαμε συμμαθητές μας να καταπιάνονται με διάφορα χόμπι, σπορ, να γίνονται αθλητές και μετά πρωταθλητές. Κάποιοι να διαπρέπουν στις τέχνες κι άλλοι στα γράμματα. Πρώτοι μαθητές εκείνοι, ήξεραν από πολύ νωρίς τι ήθελαν να κάνουν στη ζωή τους. Μεγαλώνοντας για εκείνους τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, ξεκάθαρα. Τους κοιτούσαμε σαν εξωγήινους, κι ακόμα έτσι τους κοιτάμε.

Εμείς απ’ την άλλη δε διαπρέψαμε ποτέ σε κανένα άθλημα, δεν ήμασταν πρώτοι μαθητές, ούτε βρεθήκαμε στους πρώτους των πρώτων. Όχι πως ήμασταν τεμπέληδες, αλλά βαριόμασταν πολύ γρήγορα. Μας φαίνεται αδιανόητο να πρέπει να κάνουμε το ίδιο πράγμα για μεγάλο χρονικό διάστημα, όσο κι αν αρχικά μας αρέσει. Μας φαίνεται τραγικό, αν όχι φυλακή, να είμαστε αναγκασμένοι να βιώνουμε ένα συνεχόμενο κι αδιάκοπο μοτίβο. Απ’ την προσωπική ζωή μέχρι την επαγγελματική μας, αποζητούμε συνεχώς την αλλαγή. Εκείνη που θα μας κάνει να νιώθουμε πως η καρδιά μας χτυπάει ακόμη δυνατά.

Πράγματα να μας εξιτάρουν και να μας προκαλούν. Δεν έχει σημασία που δεν έχουμε ιδέα τι θα κάνουμε στη ζωή μας. Που δεν είμαστε πολύ καλοί σε ένα πράγμα, αλλά καλοί σε πολλά. Που ό,τι βάλουμε στο μυαλό μας θα το καταφέρουμε, όταν πάψουμε όμως να το θέλουμε, δεν έχει επιστροφή πια. Είναι η πάστα μας τέτοια. Ασυμβίβαστη κι αντιδραστική, ίσως κι ολιγοχόρταγη. Πλεονέκτημα και μειονέκτημα μαζί του περίπλοκου χαρακτήρα μας.

Δε χωράμε σε κανένα μέρος για πολύ καιρό, σε καμιά δουλειά που μετά από μήνες μας κάνει να βαριόμαστε. Γιατί να συμβιβαστείς, εξάλλου, όταν υπάρχουν τόσες ευκαιρίες; Για ποιο λόγο να ζορίζεσαι στα ίδια πράγματα, ενώ υπάρχουν τόσα που σε κάνουν ευτυχισμένο. Μονόπλευροι δεν είμαστε σίγουρα κι αυτό το βροντοφωνάζουμε με καμάρι.

Μπορεί να υπάρχουν φορές που απογοητευτήκαμε. Που αναρωτηθήκαμε, καθώς βλέπαμε όλους εκείνους να κάνουν σχέδια για το μέλλον με μια περισσή σιγουριά για όλα που θέλουν να κάνουν. Να τρομάξαμε καθώς βλέπαμε τα χρόνια να περνούν χωρίς να έχουμε την ίδια σιγουριά για το μέλλον. Αρνούμαστε, όμως, να φυλακιστούμε σε ένα κλουβί, όσο χρυσό κι αν είναι.

Στα επαγγελματικά μας επιζητούμε την εξέλιξη. Ένα επάγγελμα που θα μπορεί να μας κάνει καλύτερους και να μας κρατάει πάντοτε σε εγρήγορση. Αν δεν το βρούμε θα περάσουμε γρήγορα στο επόμενο. Ψάχνουμε πάντοτε εκείνο που μας κάνει ευτυχισμένους τη δεδομένη στιγμή. Με αυτό τον τρόπο λειτουργούμε σε όλα. Σε μια προσπάθεια να ζήσουμε την κάθε μέρα ξεχωριστά και μοναδικά. Να μην υπάρχει τίποτα που να μας ρίχνει την ψυχολογία και να μας βάζει σε καλούπια που δε μας επιτρέπουν να είμαστε ο εαυτός μας. Σαν θηρίο σε κλουβί.

Κάπως έτσι και στα προσωπικά μας. Αναζητούμε το απόλυτο. Αυτό που μας δέχεται και μας ολοκληρώνει σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην ψάχνομε μανιωδώς σανίδα σωτηρίας. Να μπορούμε να είμαστε ο τρελός κι αλλοπρόσαλλος εαυτός μας και να αγαπιόμαστε γι’ αυτό. Όσο δύσκολη κι αν φαίνεται η αναζήτηση δε θα πάψει ποτέ. Το προτιμούμε απ’ την πλήξη και την ανία. Επιλέγουμε τη μοναξιά απ’ το να υποχωρήσουμε σε καταστάσεις που μας παγιδεύουν. Αφού το ξέρουμε πως το επόμενο που θα έρθει θα είναι πάντοτε καλύτερο κι ο χρόνος θα φέρει τα πράγματα όλα στη θέση τους.