Άφιλτρα χαμόγελα

Ξυπνάς. Τεντώνεσαι λίγο, χασμουριέσαι κι η πρώτη σου κίνηση είναι πάντα η ίδια: αρπάζεις το κινητό σου. Χαζεύεις στα social media και πριν το καταλάβεις οι δείκτες του ρολογιού έχουν μετακινηθεί ήδη μια ώρα αργότερα. Σηκώνεσαι και ξεκινάς τη μέρα σου ράθυμα, γεμάτος αψεγάδιαστες εικόνες, αλλά πιο άδειος από ποτέ.

Η ρουτίνα γνωστή σε όλους μας. Συνηθίσαμε να ζούμε ανάμεσα σε γκρίζους τοίχους, θαυμάζοντας τα τοπία μέσα απ’ την οθόνη. Το τέλειο εμφανίζεται μπροστά μας καθημερινά, ενώ η αλήθεια, ο πραγματικός κόσμος γύρω μας φαντάζει τόσο απελπιστικά λιτός, τόσο σκέτος για τα γούστα μας.

Προτιμάμε τις φωτογραφίες με τα άπειρα φίλτρα και τα ψεύτικα χαμόγελα και ξεχνάμε να παρατηρήσουμε το περιβάλλον μας. Χάσιμο χρόνου, σωστά; Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος στάθηκε να χαζέψει τον ήλιο καθώς βυθίζεται στη θάλασσα, χωρίς να ακουστεί το κλικ απ’ την κάμερα του κινητού του; Άραγε συλλογίστηκε κανείς πόσο ζεστό είναι το χάδι του ήλιου ένα πρωινό στη μέση του χειμώνα πριν τρέξει να προλάβει το τρένο, το λεωφορείο, τη δουλειά;

Οι ζωές μας είναι βουτηγμένες στο άγχος. Οι ρυθμοί ταχύτατοι, μόνο οι γρήγοροι δρομείς βγαίνουν νικητές σε αυτόν το στίβο. Δεν έχουμε χρόνο και φροντίζουμε να παραπονιόμαστε συνεχώς γι’ αυτό. Αλλά ο χρόνος που σπαταλάμε για να κάνουμε το πολυπόθητο like σε κάθε γνωστό κι άγνωστο, ο χρόνος που αφήνουμε να κυλίσει τροφοδοτώντας τη ματαιοδοξία μας, απλά λησμονιέται.

Γεμίζουμε τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, προσπαθώντας να καλύψουμε το κενό μέσα μας. Συγκρίνουμε τις ζωές μας με τα φανταχτερά στιγμιότυπα που προβάλλονται στην οθόνη μας και καταπνίγουμε τη ζήλια μας χαμογελώντας ακόμη πιο προσποιητά.

Στο ζενίθ της αυτογνωσίας μας γκρινιάζουμε πως τίποτα πια δεν είναι αληθινό, αλλά δεν ξοδεύουμε ούτε λεπτό παραπάνω για να δώσουμε χρόνο σε κάτι να αποκτήσει ουσία και βάθος, να ριζώσει μέσα μας. Ακόμη κι οι άνθρωποι δεν είναι πλέον αρκετοί. Η ειρωνεία είναι πως αναζητούμε ειλικρινείς σχέσεις, αλλά προτιμάμε την ασφάλεια της οθόνης. Ψάχνουμε μανιωδώς το καινούριο, ωστόσο αναρωτιόμαστε γιατί ο έρωτας κι η φιλία δεν έχουν διάρκεια.

Σε έναν κόσμο με τόση πληροφορία, η πεμπτουσία της σοφίας ξεφεύγει απ’ τα χέρια μας. Την ψάχνουμε στην καταμέτρηση των likes, στους ακόλουθούς μας στο instagram, στις κοινοποιήσεις των post μας στο facebook. Είμαστε παγιδευμένοι σε μια φυλακή τόσο επικίνδυνα εθιστική, που μας ρουφάει καθημερινά την ευτυχία με την ίδια μας τη θέληση. Οι παρωπίδες μας εμποδίζουν να δούμε τι εστί, στ’ αλήθεια, ζωή. Όλα τα απλά καθημερινά πράγματα που ομορφαίνουν τις μέρες μας απλά παραμελούνται, βυθίζονται υπό το βάρος της ματαιόδοξης φύσης μας.

Γι’ αυτό, λοιπόν, θυμήσου: πριν φορτίσεις για ακόμη μία φορά το κινητό σου, χρησιμοποίησε την όρασή σου για να δεις πραγματικά. Αντίκριζε την πραγματικότητα στα ίσια, βρίσκε αυτά τα μικρά κι ανούσια που, όμως, συνθέτουν καθημερινά ένα μωσαϊκό από αιτίες ευτυχίας: τη γεύση απ’ τα δημητριακά σου, το θρόισμα του ανέμου, την καλημέρα ενός περαστικού, τον ήλιο που αγκαλιάζει το σώμα σου.

Ζήσε. Ζήσε στο τώρα.