Δικαίως και το άδικό τους

«Εντάξει, εσύ έχεις δίκιο. Άσε με στην ησυχία μου». Πόσες φορές έχουμε πει αυτή τη φράση, γιατί απλώς βαρεθήκαμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση. Άπειρες. Δεν μπορούμε πια να βγάλουμε άκρη με τον άλλο, εγκαταλείπουμε, γιατί η γέφυρα επικοινωνίας έχει γκρεμιστεί. Αν κι είναι πραγματικά να αμφιβάλλει κανείς αν υπήρχε εξ αρχής γέφυρα με έναν «έχω πάντα δίκιο» άνθρωπο, που είναι τόσο σίγουρος για την άποψή του, που και τα καλύτερα αντεπιχειρήματα να του φέρεις, η φράση «Έχω άδικο» δεν υπάρχει γι’ αυτόν.

Αν συζητήσεις με τέτοιους ανθρώπους θα καταλήξουν να σε χαρακτηρίσουν ανίδεο περί του θέματος, άπειρο, ανώριμο, ημιμαθή, συγκριτικά πάντα με αυτούς. Ξέρουν ποια είναι η καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα, η καλύτερη σειρά στην τηλεόραση, το καλύτερο μαγαζί, το καλύτερο ντύσιμο κι εσύ παραμένεις απλά ένας άσχετος μπροστά τους. Επομένως είναι πάντα σωστοί. Τι γίνεται, όμως, αν κάνουν λάθος; Τίποτα απολύτως! Θα σε πείσουν ότι έκαναν το σωστό. Ακόμα κι αν είναι λάθος! Κι αν δεν καταφέρουν να σε πείσουν ότι έχουν δίκιο ακόμα κι όταν έχουν άδικο, θα σε βγάλουν τρελό! Φυσικά, έχουν λύση για όλα!

Είναι ικανοί να αμφισβητήσουν ακόμα και το GPS στο αυτοκίνητο κι αν σε πείσουν και τους εμπιστευτείς κι οδηγηθείς σε αδιέξοδο, δεν πρόκειται να παραδεχτούν ότι έσφαλαν. Το μόνο που θα κάνουν είναι να κατηγορήσουν πάλι το GPS, γιατί σε όλες τις υπόλοιπες διαδρομές ήταν λάθος και τώρα έτυχε να λειτουργεί. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό! Θα σε χαρακτηρίσουν κι επιπόλαιο που σου πέρασε απ’ το μυαλό να το εμπιστευτείς και να αφήσεις έτσι τα πράγματα στην τύχη.

Πραγματικά, δε νομίζω ότι μπορείς να κάνεις διάλογο μαζί τους. Άντε, προσπάθησε να βρεις το δίκιο σου μετά. Βασικά, άσ’ το καλύτερα. Μην μπαίνεις καν στον κόπο! Μπορείς να μη βρεις το δίκιο σου, αλλά θα εξασφαλίσεις, έστω, την ησυχία σου! Μέχρι την επόμενη φορά τουλάχιστον που θα μπεις στη διαδικασία να διαφωνήσεις μαζί τους.

Δεν παραδέχονται ότι έχουν άδικο με τίποτα, μάλλον δε θέλουν να πληγώσουν τον εγωισμό τους! Νιώθουν ότι αυτό θα τους κάνει να φαίνονται ευάλωτοι κι αδύναμοι κι έτσι διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα όπως τους συμφέρει κάθε φορά. Έχουν ταλέντο στο να γυρίζουν τη συζήτηση και να ρίχνουν το φταίξιμο πάνω σου σε ό,τι κι αν έχει συμβεί. Τη μια φορά θα ισχυριστούν ότι έκαναν πλάκα κι εσύ δεν το κατάλαβες, θα σε κατηγορήσουν που δεν έχεις χιούμορ! Μα βρες κι εσύ λίγο χιούμορ επιτέλους. Δεν ήθελαν να σε προσβάλλουν! Μην παρεξηγείσαι τόσο εύκολα. Φαίνεσαι αδύναμος έτσι. Την άλλη φορά απλά θα ρίξουν το φταίξιμο πάνω σου. Έτσι απλά!

Δε φταίνε αυτοί που σου έχασαν τα αρχεία, φταις εσύ που ξέχασες να φτιάξεις αντίγραφο. Δε φταίνε αυτοί που έχυσαν τον καφέ πάνω σου, φταις εσύ που τους είδες και δεν απομακρύνθηκες! Δε φταίνε αυτοί που σε έβρισαν, φταις εσύ που τους είχε βρίσει μια φορά πριν δεκαπέντε μήνες, τρεις μέρες, είκοσι ώρες και τώρα δεν έχεις δικαίωμα να ζητάς και το λόγο. Δε φταίνε αυτοί που με τη δική σου δουλειά πήραν την προαγωγή, φταις εσύ που δεν είχες καταλάβει ότι η κοινωνία είναι σκληρή κι ο καθένας κοιτάει συνήθως τον εαυτούλη του. Δε φταίνε αυτοί που σε σχολιάζουν από πίσω σου, φταις εσύ πουν δεν εκτιμάς το γεγονός ότι έχεις μεγάλη ζήτηση και γίνεται συζήτηση. Μα τι αχάριστος που είσαι! Επιπλέον, είσαι κι αδύναμος που ασχολείσαι με το τι λένε για σένα και θες να τους την πεις.

Με τους «έχω πάντα δίκιο» ανθρώπους δεν μπλέκεις. Πάντα θα γυρίζουν την κουβέντα και με ένα αβάσιμο επιχείρημα θα σε κατηγορούν. Θα ρίχνουν το φταίξιμο πάνω σου. Κι αν τολμήσεις να τους πεις ότι αυτό που λες δεν στέκει θα σε βγάλουν τρελό. «Δεν πας καλά!», θα σου πουν. «Τα έχεις χάσει». Ή και το κορυφαίο επιχείρημα: «Εσύ δεν ήσουν έτσι. Έχεις αλλάξει. Έχεις χαλάσει. Μα τι στο καλό έπαθες;». Κι έτσι θα λήξει άδοξα η συζήτηση μεταξύ σας!

Πρέπει πολύ απλά να αποδεχτείς το γεγονός ότι με το να μιλάς σε κάποια άτομα είναι σαν να ζωγραφίζεις στο νερό, ό,τι επιχείρημα και να φέρεις απλά χάνεται, όσο καλό κι αν είναι.