Κάποτε στη διαδρομή για τον έρωτα ερωτεύεσαι τα χιλιόμετρα

Όλα ξεκινούν με δυο κεριά, σε ένα μπαλκόνι κι ένα ζευγάρι μάτια, όχι σαν τα υπόλοιπα. Μάτια που σου δίνουν την άφεση να τους εξομολογηθείς τους πιο κρυφούς και ανεκμυστήρευτούς σου πόθους. Χωρίς να το θέλεις! Σαν να βλέπεις σε εκείνα τη λύτρωση που επιθυμείς διακαώς. Κι όχι, δε μίλησα στιγμή για ερωτικά συναισθήματα! Είναι πολύ πιο πάνω απ’ όλα αυτά.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι «διόδια»  που θα σε βοηθήσουν να φθάσεις στον προορισμό σου, χωρίς καμία ανάγκη από αντίτιμο. Μην τους ψάχνεις συχνά και μέσα στο πλήθος, θα είναι σαν να μειώνεις την αξία τους. Είναι τόσο ξεχωριστοί που δεν τους αξίζει. Μην προσπαθήσεις να καταλάβεις με τι μοιάζουν, είναι διάφανοι για όσους δεν μπορούν να τους καταλάβουν. Παίρνουν χρώμα μονάχα στα κατάλληλα μάτια.

Φοβούνται το φως και τρέφονται αυστηρά απ’ το σκοτάδι… Γι’ αυτό και μιλούν μόνο τη νύχτα. Τη μέρα ακόμη κι αν στέκονται δίπλα σου, δεν έχουν υπόσταση, την υποτάσσουν μπροστά στα δικά σου «θέλω» που για κάποιο ανεξήγητο λόγο, έχουν γίνει ο δικός τους καμβάς.

Είναι, λοιπόν, εκείνα τα πλάσματα που παίρνουν με κάθε ευκαιρία τη μορφή φίλων μας και μας βοηθούν με κάθε τρόπο να κατακτήσουμε το βάθρο μας, που –σε αντίθεση με εκείνους– έχει υπόσταση και βλέμμα, ακόμη κι αν δεν έχει υπολογίσει στιγμή στη δική μας ύπαρξη. Εκείνοι θα φροντίσουν και γι’ αυτό.

Περνώντας χρόνο μαζί τους αρχίζεις να αναθεωρείς για όλα τα μέχρι τώρα δεδομένα. Οι απόψεις σου αρχίζουν μαγικά να αλλάζουν και να φθάνουν σε ύψος τις δικές τους. Τα λόγια σου μπλέκονται στις σκέψεις τους και δεν είναι εύκολο να τα συγκρατήσεις.

Τρομάζεις με αυτό που σου συμβαίνει όταν τους μιλάς. Σκέφτεσαι πως δεν έχουν κανένα λόγο να το κάνουν όλο αυτό. Κι εσύ δεν έχεις μάθει οι άνθρωποι να έρχονται στη ζωή σου χωρίς να πάρουν κάτι. Είχες πάντα στην καρδιά σου το πιο λάθος απαρέμφατο∙ δούναι!

Κι εκείνοι έρχονται για να σου διδάξουν απόλυτα κι απ’ την αρχή όλο το συντακτικό! Κάπου εδώ έρχεται και η πιο δύσκολη ερώτηση: Γιατί αυτοί οι άνθρωποι να επιλέξουν εσένα; Συνήθως στη ζωή μας ανοίγουμε την πόρτα σε ανθρώπους που ζητάνε κάτι από εμάς. Τις περισσότερες φορές μια ιδιότητα. Εκείνοι δεν έχουν ανάγκη από καμία;

Προσπαθούν να μας βοηθήσουν να ερωτευτούμε, το παράξενο όμως είναι πως προσπαθούν να μας βοηθήσουν να ερωτευτούμε άλλους. Σαν να μας δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε και να μας λένε πως θα είναι εκεί στη γωνία για να δουν αν θα φτάσουμε καλά.

Τι γίνεται, όμως, αν εσύ θέλεις να φτάσεις μαζί τους;  Αν θέλεις εκείνοι να είναι ο δρόμος;  Αν πλέον ο αρχικός σου προορισμός δεν έχει καμία σημασία γιατί απλά συνειδητοποίησες πως καμία φορά στη διαδρομή για τον έρωτα, ερωτεύεσαι τα χιλιόμετρα;

Τότε ίσως να μην αρκούν δύο κεριά ούτε ένα μπαλκόνι και τα μάτια αυτά να μην τα χορταίνεις, να έχεις την ανάγκη να τα βλέπεις συνέχεια, να τα χρειάζεσαι, να υπάρχουν μέσα σου, το διάφανο να παίρνει το δικό σου χρώμα και να τους χαρίσεις την ιδιότητα που ποτέ δε σου ζήτησαν…