Με τους γείτονες μόνο τα τυπικά

Γείτονες! Φίλοι, οικογένεια ή απλά οι σπαστικοί τύποι που κάνουν φασαρία δίπλα μας. Τους αγαπήσαμε, τους θυμώσαμε, παίξαμε μαζί τους σε αλάνες, χτυπήσαμε πόρτες να χαμηλώσουν το ράδιο. Την περασμένη εβδομάδα ζητήσαμε την ψήφο σας στο poll μας σχετικά με τη σχέση που έχουμε μαζί τους! Πάμε να δούμε τα αποτελέσματα.

Στην τέταρτη θέση με ποσοστό 9.33% η απάντηση: «Έχουμε σχέση πάθους, μουσική στο τέρμα και τσακωμοί». Ένα σενάριο που λίγο-πολύ όλοι μας το έχουμε περάσει! Γιατί οι τοίχοι είναι, συνήθως, τσιγαρόχαρτα κι οτιδήποτε ακούει ο γείτονάς μας στο ράδιο, αυτόματα έρχεται και στο δικό μας σπίτι. Από χωρισμούς μέχρι τραγούδια γενεθλίων στολίζεται η καθημερινότητά μας. Βέβαια, δε λείπουν κι καβγάδες για την ένταση της μουσικής αφού τις μεταμεσονύχτιες ώρες γίνεται πάντα ανυπόφορη γι’ αυτούς που θέλουν να κοιμηθούν. Αγαπημένο σενάριο που οι φοιτητές το έχουν ζήσει στο πετσί τους!

Στην τρίτη θέση με ποσοστό 10.32% ψηφίστηκε η επιλογή «Γινόμαστε κολλητοί, αφού ξέρουν τα πάντα για μας». Ο γείτονάς μας είναι ο άνθρωπος που βλέπουμε σχεδόν καθημερινά. Που και μόνοι να είμαστε, μ’ αυτούς δίπλα νιώθουμε μια ασφάλεια και μια συντροφιά. Είναι ευκολότερο να μοιραζόμαστε τις καθημερινές μας έννοιες, αφού μόνο μια πόρτα μας χωρίζει. Σε καβγάδες δε, είμαστε σίγουροι ότι ακούνε ό,τι ξεστομίζουμε! Οπότε είναι οι κολλητοί που έρχονται με το εκάστοτε σπίτι μας και πολλές βραδιές θα μας βρουν στα μπαλκόνια μαζί τους να συζητάμε. Δε χρειάζεται να υπάρχει dress code ή να φέρουν γλυκά και γλάστρες για να μας επισκεφτούν, αφού τις περισσότερες φορές θα είναι με πιτζάμες και τις παντόφλες. Κι αυτή είναι η οικειότητα που υπάρχει με τους γείτονες, που ορισμένοι με τον καιρό έγιναν φίλοι που επιλέξαμε.

Στη δεύτερη θέση με 17.5% έρχεται η απάντηση «Δε λέμε ούτε καλημέρα!». Οι καιροί έχουν αλλάξει μαζί τους κι εμείς. Ειδικά σε μεγαλουπόλεις αρκετές φορές δε γνωρίζουμε ούτε το όνομα του γείτονά μας, πάρα μόνο τη φυσιογνωμία του. Το να συζητήσουμε μαζί τους, ή ακόμα και να συστηθούμε, φαντάζει μακρινό, αφού η καχυποψία κι η αντικοινωνικότητά μας μάς λέει να μην μπούμε καν στη διαδικασία. Ο χρόνος είναι ακόμη ένας καταλυτικός παράγοντας, που δυστυχώς δεν επιτρέπει να αναπτυχθούν πιο φιλικές σχέσεις, αφού συνεχώς είμαστε όλοι στο πόδι και τρέχουμε είτε σε ραντεβού, είτε σε σχολές, είτε σε χίλιες δυο υποχρεώσεις.

Στην πρώτη μας θέση ψηφίστηκε πανηγυρικά, με 62.30%, η απάντηση «Ε, τα τυπικά, καμιά ζάχαρη, κανένα γεια». Σε αυτή την απάντηση συναντάμε την πλειοψηφία που θα χαιρετήσει τον γείτονά του και θα ρωτήσει, έστω και τυπικά, τι κάνει. Γιατί η απλή χαιρετούρα τι ψυχή έχει, εξάλλου, για να μην τη μοιραστούμε απλόχερα. Άλλωστε, κρατώντας μια τυπική σχέση, αφήνουμε ένα παραθυράκι για μια ώρα ανάγκης. Λίγη ζάχαρη, λίγο καφέ, κάτι έκτακτο που μπορεί να παρουσιαστεί, με μια, έστω, στοιχειώδη επαφή έχουμε τουλάχιστον τα μούτρα να μπορέσουμε να χτυπήσουμε την πόρτα και να μην έχουμε να κάνουμε με έναν άγνωστο. Με ένα απλό γεια, σπάει ο πάγος κι η αμηχανία. Και αφού επιλέγουμε να μην αναπτύξουμε περισσότερες σχέσεις με τους τύπους που μένουν στο διπλανό σπίτι, τουλάχιστον ας είμαστε λίγο πιο ανθρώπινοι κι αληθινοί.

Όποιες κι αν είναι οι σχέσεις σας με τους γείτονές σας, να είστε καλά, να περνάτε ακόμα και καλύτερα και μια καλημέρα είναι αυτή, πείτε την κι ας πέσει χάμω!