Με τα social media το παρελθόν δε μένει κρυφό

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ο πειρασμός της εποχής μας. Είναι σαν εκείνο το μήλο που πήγε και δάγκωσε η Εύα, μια πολύ ωραία μέρα στον παράδεισο, ενώ της είχαν τονίσει να μην το κάνει. Τα social media, λοιπόν, μπορούν να γίνουν το δικό μας σύγχρονο «μήλο» στο δικό μας σύγχρονο παράδεισο. Μόνο που σε αντίθεση με την Εύα, εμείς το δαγκώνουμε ξανά και ξανά και μάθημα δεν παίρνουμε κανένα.

Αποτελούν μια πραγματικά τεράστια κι ανεξάντλητη βάση δεδομένων με υλικό χωρισμένο ανά τα χρόνια, τους μήνες και τις ημέρες. Θες να μάθεις αν βγήκε και πού πήγε ο νέος σου έρωτας στις 5 Ιουνίου το 2016; Τώρα μπορείς! Θες να μάθεις ποιοι είναι οι φίλοι του, αν έχει σκύλο, αν προτιμά Αιγαίο ή Ιόνιο τα καλοκαίρια; Τι μουσική ακούει και τι ταινίες βλέπει; Πόσο κράτησε η τελευταία του σχέση, πότε χώρισε -και σε ελάχιστες περιπτώσεις ακόμα και γιατί; Τώρα μπορείς! Απίστευτο, το ξέρω. Το παρελθόν πλέον είναι ανοιχτό βιβλίο. Μόνο που στην πραγματικότητα είναι ένα βιβλίο πολύ κακογραμμένο, που τελικά γίνεται μια ωραιότατη παγίδα κι εμείς σαν ποντικάκια πάμε και πιανόμαστε στη φάκα της.

Οπότε ας το πάρουμε απ’ την αρχή. Κάποτε ήταν ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Το κορίτσι είδε το αγόρι σε ένα πάρτι. Το αγόρι πήγε και του μίλησε. Κι αυτό ήταν το πρώτο βράδυ απ’ τα πολλά βράδια που πέρασαν μαζί. Κάθε μέρα ανακάλυπτε ο ένας για τον άλλον και κάτι καινούριο, άλλες φορές όμορφο κι άλλες άσχημο. Κάποιες αδυναμίες, κάποια ελαττώματα, όμως και πολλά προτερήματα κι αρετές. Ανασφάλειες, φόβοι ήταν όλα εκεί σαν ανοιχτά χαρτιά, σαν μικρά άλυτα προβλήματα που προέκυπταν μία στο τόσο με το πέρασμα των μηνών. Οι λύσεις ήταν μερικές φορές εύκολες κι άλλες πολύ δύσκολες. Αλλά η αλήθεια είναι πως δύο μυαλά λειτουργούν πολύ πιο αποτελεσματικά από ένα μόνο του.

Και κάπως έτσι το αγόρι γνώρισε το κορίτσι. Το κορίτσι ερωτεύτηκε το αγόρι. Το αγόρι λάτρεψε το κορίτσι. Αγαπήθηκαν μέσα απ’ τα κοινά τους βιώματα, χωρίς να κρίνουν από ένα παρελθόν στο οποίο δε συμμετείχαν. Γιατί οι άνθρωποι που είναι τώρα είναι διαφορετικοί από αυτούς που ήταν τότε. Και κάθε μέρα που περνάει θα συνεχίσουν να εξελίσσονται και να διαφέρουν απ’ τον παλιό πλέον εαυτό τους.

Αυτή ακριβώς είναι κι η παγίδα στην οποία πέφτουμε. Αυτές οι κάποιες στιγμές –λίγες ή πολλές– που επιλέξαμε να επεξεργαστούμε για έναν άνθρωπο που ακόμη δε γνωρίζουμε και ταυτόχρονα τον κρίνουμε από αυτές. Λάθος πάνω στο λάθος. Είναι λάθος να βγάζουμε συμπεράσματα για κάποιον από κοινοποιήσεις που έκανε μια εποχή στην οποία δεν ανήκαμε στη ζωή του. Είναι λάθος να διερευνούμε πρώην σχέσεις, γιατί έτσι μπορεί να εμφανιστούν ανασφάλειες και ζήλιες που ίσως δεν έχουν καμία θέση σε αυτό που ζούμε μαζί του τώρα.

Μπορεί να συμπεράναμε πως ο άνθρωπος αυτός λατρεύει το Αιγαίο κι αργότερα να ανακαλύψουμε πως μαζί μας θέλει να γυρίσει όλο το Ιόνιο. Μπορεί να μην έχει σκύλο, αλλά η απόκτηση ενός να είναι μια επιθυμία που δεν έχει εκπληρώσει ακόμα.

Τόσα κι άλλα τόσα μπορούμε να ανακαλύψουμε για έναν άνθρωπο προτού κάνουμε εξονυχιστική έρευνα για το παρελθόν του. Να τον αγαπήσουμε, να τον μισήσουμε, να τον ζηλέψουμε και να τον εμπιστευτούμε. Όλα. Απλά μέσα απ’ τα δικά μας μάτια κι απ’ τα κοινά μας βιώματα. Στην τελική, δεν είναι τόσο δύσκολο. Ας προσπαθήσουμε να αποφύγουμε το τυράκι.

Αφού ξέρουμε και πού ακριβώς είναι, αλλά και γιατί.