Απόψε κοιμάστε χώρια

Το καταλαβαίνεις ότι εκνευρίστηκε. Συνήθως στέλνει να δει πού είσαι, συνήθως παίρνει τηλέφωνο, συνήθως κάνει την παρουσία του αισθητή. Απόψε, όμως, φρόντισε να κρατήσει τις αποστάσεις. Το λάθος δικό σου και συνάμα οι καταστάσεις, οι εμπειρίες και το παρελθόν σου σε δικαιολογούν. Μόνο στα δικά σου μάτια, όμως.

Ένας κόμπος κάθεται εδώ και ώρα στο λαιμό, δε λέει να φύγει. Θες να εκτονωθείς με λυγμούς, αλλά ούτε δάκρυ δεν κυλάει. Τόσο καλή δουλειά έχεις κάνει με τον εαυτό σου, να διατηρείς την ψυχραιμία σου ακόμα κι όταν μένεις στο δωμάτιο χωρίς καμιά ανθρώπινη παρουσία, συντροφιά με το μαξιλάρι σου.

Έδειξε να ξεκινάει σαν μια κατάσταση εφήμερη. Εξ αρχής έτσι το είχες στο μυαλό σου, πάντα το κάνεις αυτό κι ας είναι υπερβολή. Δεν είναι ότι σε ικανοποιεί να σκέφτεσαι έτσι, αφού γνωρίζεις καλά πως δε σε γεμίζει να αφήνεσαι μόνο λίγο. Σε χαλάει να μη βρίσκεται ένας άνθρωπος να δέσει πάνω σου και να δέσεις κι εσύ πάνω σ’ αυτόν, έστω και για λίγο καιρό, όμως τι να γίνει; Αυτός είναι ο κανόνας της γενιάς μας, οι σχέσεις των ανθρώπων να καταδικάζονται στην επιφάνεια και τελικά να μην επιβιώνουν τη νύχτα.

Επιβάλλεται να μην ξαναστείλεις μήνυμα μετά την καληνύχτα που ανταλλάξατε. Δεν το θέλεις κιόλας, σέβεσαι τον άνθρωπο κι εκτιμάς το γεγονός ότι ήρθε στη ζωή σου τόσο αναπάντεχα όσο βρέθηκες εσύ στη δική του. Σέβεσαι την επιθυμία του να κοιμηθείτε χωριστά απόψε. Να κοιμηθείτε τσακωμένοι. Δεν επιμένεις άλλο να έρθει να σε βρει, ούτε ελπίζεις πια ότι θα το κάνει. Δε μετράτε δα και πολύ καιρό μαζί.

«Μαζί». Μία λέξη, δέκα σενάρια. Ποτέ πριν το «μαζί» δεν είχε αποκτήσει τη χροιά που έχει τώρα. Σε αυτήν εδώ την επαφή, με αυτόν εδώ τον ξένο. Λέγε όσο θες ότι αδιαφορείς. Λέγε όσο θες ότι είναι παροδικό και διαρκεί τόσες μέρες όσες και το φετινό καλοκαίρι.

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρεις. Κι η αλήθεια είναι πως σε έχει κερδίσει ο τρόπος που σκέφτεται, που συμπεριφέρεται και που σε αντιμετωπίζει, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Όχι ο τρόπος που χειρίζεται τα χέρια και τα χείλη του στο κρεβάτι, όχι τα λόγια που σου ψιθυρίζει σε κάθε σφιχτή αγκαλιά, ούτε κι η προσοχή που σου δίνει όση ώρα βρίσκεσαι στο οπτικό του πεδίο. Όχι αυτά, όμως, ταυτόχρονα, κι αυτά.

Κυρίως το γεγονός ότι σε επέλεξε, όπως τον επέλεξες κι εσύ. Η επιλογή που κάνατε κι οι δυο είναι η ίδια, είστε εσείς. Όλοι το γνωρίζουν. Κρυφά μεν, σας χαίρονται δε. Ταιριάζετε. Η χημεία σας σπάει κόκκαλα, οι ματιές σας αφοπλιστικές. Για εσάς τους ίδιους, πρωτίστως. Σας προδίδουν. Όμως είναι τόσο πρόσφατο. Δε γνωρίζετε ο ένας τον άλλον, ούτε κι οι χρόνοι εργασίας σας συμπίπτουν ώστε να επιτρέπουν να γνωριστείτε όσο καλά θέλετε.

Ξεκινάς απ’ την προσωπική σου εμπειρία κάθε φορά κι ανάλογα κινείσαι. Σκέφτεσαι και πράττεις. Έχεις πληγωθεί, άλλωστε, πολύ στο παρελθόν κι όχι μόνο μία φορά. Φυσικά και δε θέλεις να επαναληφθούν τα ολοκαυτώματα. Οι περασμένοι έρωτες έσβησαν και καλά θα κάνουν να μην ξαναζωντανέψουν. Ας μείνουν έτσι, ανεκπλήρωτοι και τρομερά μαθήματα.

Εμπειρίες που σε στοιχειώνουν, σε πονάνε κάποιες φορές, αλλά σε πετρώνουν κιόλας. Εμπειρίες που σε οδηγούν στο να κάνεις νέα λάθη και να δοκιμάζεις τις αντοχές ενός ανθρώπου, ο οποίος δεν ευθύνεται για τις προδοσίες άλλων. Ποτέ δε ζήτησε τίποτα από εσένα. Δε ζήτησε το χαμόγελό σου, το κέρδισε. Δε ζήτησε το ενδιαφέρον σου, το διεκδίκησε. Δε ζήτησε το κορμί σου, το κατέκτησε. Καιγόσασταν κι οι δύο εξ αρχής σε μια φωτιά, η οποία ήταν θέμα χρόνου να ανάψει για τα καλά.

Κι όλα ξεκίνησαν από αυτό το φιλί στο παγκάκι, με το μισοφέγγαρο να σας χαζεύει από ψηλά και τη θάλασσα να σιγοντάρει τη στιγμή. Κάποια ώρα αργότερα, αυτά τα χείλη σού παραδόθηκαν χωρίς να υπολογίσουν παρελθόν και μέλλον. Μόνο παρόν, μόνο το εδώ, μόνο το εσείς.

Αυτά τα χείλη έγιναν δικά σου και δεν άργησαν να σου παραδεχτούν με οικεία, ερωτική, φωνή ότι σε θέλησαν απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή. Το φιλί σου, το κορμί σου, όλα. Δε θυμάσαι αν απάντησες με λέξεις ή με αγγίγματα, όμως το αρχικό συναίσθημα ήταν αμοιβαίο κι η επιβεβαίωση αυτού ήταν αρκετή ικανοποίηση από μόνη της.

Και τώρα; Τώρα επιλέγει χώρο και χρόνο μακριά από εσένα. Ακόμα κι αν είναι μόνο για απόψε, εσύ γνωρίζεις ότι την προκάλεσες αυτή την κατάσταση. Η προηγούμενη ανάμνηση ξεθωριάζει και τη θέση της παίρνει ένα μαγκωμένο πρόσωπο. Οι ανασφάλειες που σε ταλανίζουν, οι σκέψεις ότι αδιαφορεί, το ασήκωτο φορτίο του να δείξεις σε όλους ότι δεν πειράζει. Θέλεις να πείσεις πρώτα εσένα, ακόμα κι αν είναι αδύνατο να ξεγελάσεις τον εαυτό σου σε ό,τι αφορά το συναίσθημα.

Χωρίς να το θέλεις, απόψε επέλεξες το δυσμενέστερο απ’ τα δέκα σενάρια. Εκείνο που λέει ότι είναι όλα ένα παραμύθι στο μυαλό σου, διότι σε παραμύθια ξύπναγες και με παραμύθια κοιμόσουν για αρκετό καιρό κάποτε. Εσύ ξέρεις και σε δικαιολογείς.

Για την κοροϊδία και την απόρριψη που έχεις λάβει το ιδανικό θα ήτανε να μην πλησιάζεις άνθρωπο. Να μην αφήνεις κανέναν να έρθει κοντά. Έλα, όμως, που ξέρεις πώς να αγαπάς και να ερωτεύεσαι. Όσα αναζητάς από αυτήν εδώ την επαφή, στη δεδομένη χρονική στιγμή, τα λαμβάνεις. Αλλά όχι απόψε. Απόψε κοιμάστε χώρια. Απόψε είστε για πρώτη φορά τσακωμένοι.