Είπαμε «εγώ ποτέ δε θα...» και το μέλλον γέλασε

«Εγώ ποτέ δε θα…» είπες κι η ζωή γέλασε -κατ’ ακρίβεια έσκασε στο πάτωμα απ’ τα χαχανητά. Πολλές φορές είπες ότι δε θα κάνεις κάτι κι η ζωή τα έφερε έτσι για να σου αποδείξει αυτό που λέει ο σοφός λαός εδώ και χρόνια, «ποτέ μη λες ποτέ», όπως και το άλλο: «ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι». Εντάξει, η ζωή πρέπει να είναι πολύ πλακατζού.

Προφανώς δε συνέβη μόνο σε σένα αυτό. Πόσες φορές είπαμε ότι δε θα κάνουμε κάτι κι όμως το κάναμε! Και καλά αν το χαρήκαμε, αλλά αν το κάναμε και κλάψαμε μετά; Μικροί σκορπούσαμε πολλά «εγώ ποτέ δε θα…» και μέχρι τώρα τα κάναμε όλα τα «ποτέ» μας και συνεχίζουμε ακάθεκτοι, και να τα λέμε και να τα κάνουμε.

Οι περισσότεροι καπνιστές κάποτε είπαν με καμάρι ότι ποτέ δε θα καπνίσουν κι όμως, τώρα τους έχει γίνει καθημερινή συνήθεια. Γιατί ως παιδιά όλοι είπαμε ότι δε θα βάλουμε ποτέ στο στόμα μας τσιγάρο, αλλά μια που δοκιμάσαμε στην εφηβεία μας και μια που μας άρεσε και το συνεχίσαμε, ούτε που καταλάβαμε πώς έγινε. Κατά τα άλλα είχαμε ορκιστεί στον εαυτό μας ότι θα ‘μαστε αιώνιοι αντικαπνιστές.

Είναι και το άλλο που λέγαμε με αποφασιστικότητα και πυγμή, εμείς δε θα μπλέξουμε ποτέ σε τοξική σχέση. Κι οι περισσότεροι από εμάς αγαπήσαμε έναν άνθρωπο ακατάλληλο και μείναμε ένα χρονικό διάστημα σε μια σχέση που δε μας άξιζε, κάνοντας ό,τι κοροϊδεύαμε. Αξιολύπητοι και δυστυχισμένοι για να καταλάβουμε πως ό,τι επικρίνουμε στο τέλος το παθαίνουμε.

Αλλά δε μάθαμε ακόμα το μάθημά μας, όπου δούμε προβληματική περίπτωση πάμε και μπλέκουμε. Α, και το «ποτέ δε θα επιστρέψω σε πρώην σχέση» είναι εξίσου αστείο. Τελικά το κάρμα, η ζωή, ο θεός, η μοίρα, ή όπως θέλεις πες το, πρέπει έχει τρομερή αίσθηση του χιούμορ.

Πολλοί είπαν ότι ποτέ δε θα απιστήσουν και ποτέ δε θα απατηθούν οι ίδιοι, όμως, πολλές φορές δεν ελέγχουμε ούτε τα συναισθήματά μας ούτε τις ορμές μας, πόσο μάλλον τα αισθήματα και τις ορμές των άλλων. Κι έρχεται η στιγμή που συμβαίνει και σε εμάς κάτι τέτοιο και δεν ξέρουμε πώς το αφήσαμε να γίνει. Καλώς ή κακώς, κάποιες φορές νικάει ο αυθορμητισμός της στιγμής.

Τον εαυτό μας κάπως μπορούμε να τον συμμορφώσουμε, αν θέλουμε, τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, όμως, πώς να τον ελέγξουμε; Απ’ όσο γνωρίζω είναι ακόμα παράνομο να τον δέσουμε και να τον κλειδώσουμε σπίτι ή να του κλείνουμε τα μάτια κάθε φόρα που βγαίνει έξω. Άσε που δεν μπορούμε να του βάλουμε μεταλλικό εσώρουχο με κλειδωνιά -για πρακτικούς λόγους, πώς θα πηγαίνει τουαλέτα;

Και τη μόδα πού την πας; Παλιά γελάγαμε με κάποια κομμάτια και τώρα γίνονται τάση και τρέχουμε να τα αποκτήσουμε. Ειδικά σήμερα που το Instagram μπήκε για τα καλά στις ζωές μας κι η μια μόδα υποδέχεται την άλλη. Από περίεργα γυαλιά και κοσμήματα μέχρι ρούχα που δεν ξέρω ποιος και πώς τα εμπνεύστηκε, ενώ στην αρχή τα κράξαμε, ήρθαμε μετά και τα θαυμάσαμε κι όχι μόνο τα θαυμάσαμε, αλλά τα φορέσαμε κιόλας. Γιατί αυτοί είμαστε, σταθεροί άνθρωποι με το δικό μας στιλ που δεν επηρεαζόμαστε από κανέναν και τίποτα.

Τελικά, δεν επικοινωνούμε πολύ με τη ζωή, εμείς λέμε ότι ποτέ δε θα κάνουμε κάτι κι αυτή ακούει «κάνε με να το ζήσω κι αυτό». Δεν ξέρω αν προσπαθεί να μας αποδείξει κάτι ή αν η φράση «εγώ ποτέ δε θα…» είναι καταραμένη και μας φέρνει όλα τα «ποτέ» μας στα πόδια μας, αλλά αυτό το αστείο πρέπει να σταματήσει.

Εγώ, καλού κακού, όποτε μου ξεφύγει αυτή η ατάκα φτύνω τον κόρφο μου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Δεν είναι για να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, πόσο μάλλον τους γύρω μας και το μέλλον μας. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι τρέλα θα αποφασίσουμε να κάνουμε στο μέλλον, οπότε ας μην ορκιζόμαστε ότι δε θα κάνουμε ποτέ το οτιδήποτε.