Υπάρχει, άραγε, πιο τρομακτικό συναίσθημα απ’ το να ρίχνεις τα τείχη σου και να παραδίδεσαι ολοκληρωτικά σε κάποιον άλλον, σ’ εκείνον που θες ν’ αποκαλείς το άλλο σου μισό; Αναμφίβολα είναι ριψοκίνδυνο, αλλά μόνο όταν έχεις ξεγυμνώσει κάθε πτυχή του εαυτού σου κι έχεις αφήσει στην άκρη τη μάσκα που καλύπτει την κάθε σου ατέλεια, μπορείς να εκτιμήσεις στ’ αλήθεια το άτομο δίπλα σου.
Οι αντιδράσεις του θα είναι μια προοικονομία της εξέλιξης της σχέσης σας. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, εκείνος που θα διαβάσει το μέσα σου και θα σε δει στις χειρότερες στιγμές αδυναμίας σου χωρίς να δειλιάσει, χωρίς να σ’ εκμεταλλευτεί, θα είναι κι ο κατάλληλος.
Είναι ρίσκο. Φοβάσαι να μοιραστείς τα πάντα. Είναι πολύ πιο ψυχοφθόρο, μα συνάμα πιο ασφαλές να παρουσιάζεις ένα τέλειο προφίλ. Είσαι εσύ σε μια καλύτερη εκδοχή σου. Χωρίς ανασφάλειες, χωρίς αδυναμίες. Καμιά φορά, ίσως, σου ξεφεύγουν μερικές λέξεις, αλλά τις μαζεύεις γρήγορα. Κλείνεσαι και πάλι πίσω απ’ τα τείχη σου, πίσω απ’ τη φυλακή που έχτισαν οι απογοητεύσεις απ’ τις προηγούμενες φορές που έκανες το λάθος να δείξεις παραπάνω εμπιστοσύνη απ’ όσο έπρεπε. Είναι η ασπίδα σου, λες. Δε θα ανοιχτείς ξανά σε άνθρωπο. Δε θα αντέξεις την απογοήτευση.
Ίσως έχεις δίκιο. Οι πληγές, ειδικά όταν είναι φρέσκες, πονάνε περισσότερο. Ο χρόνος που χρειάστηκε για να αναρρώσεις ήταν μακρύς κι επίπονος. Το λάθος σου, όμως, είναι να γενικεύεις. Γενικεύεις καταστάσεις και ανθρώπους, συνθήκες και στιγμές. Επειδή κάποιος μπέρδεψε το θάρρος σου να ανοιχτείς με αδυναμία, επειδή κάποιος είδε τις ατέλειές σου κι έτρεξε να κρυφτεί απ’ δειλία του, δε σημαίνει πως κάθε φορά που τα τείχη σου πέφτουν, θα γίνεσαι αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Μπορεί να συνάντησες πολλούς λιπόψυχους στο δρόμο σου, αλλά στην πορεία είναι βέβαιο πως κάποιος γενναίος κι οπλισμένος με υπομονή δε θα κάνει πίσω καθώς ξεδιπλώνεις στρώση-στρώση το χαρακτήρα σου.
Το κόλπο είναι να λαχταράς τόσο πολύ την ειλικρινή αγάπη, εκείνη που αφήνει την ψυχή και το μυαλό σου σε πλήρη αταξία, ώστε η πρόθεση να προστατέψεις τον εαυτό σου απ’ τον ενδεχόμενο πόνο να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Γιατί, άλλωστε, κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δε θα πληγωθείς, αυτό, ωστόσο, που θα χάσεις αναμφίβολα υψώνοντας τείχη είναι η ευκαιρία να αγαπηθείς απόλυτα, ψυχή τε και σώματι.
Ναι, είναι λογικό να φοβάσαι. Το να είσαι ευάλωτος φαντάζει τρομακτικό. Είναι, όμως, απ’ τις γενναιότερες πράξεις ενός ανθρώπου. Εξιλεωτικό κι απελευθερωτικό το να εμπιστεύεσαι απόλυτα τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου, το να αποκαλύπτεις τις αδυναμίες σου και να επιτρέπεις στον εαυτό σου να αφήνεται χωρίς όρια, είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις αν θες να μάθεις να αγαπάς.
Το να γίνεσαι ευάλωτος θέλει σίγουρα χρόνο. Είναι μια πράξη ήσυχη, αμυδρά αντιληπτή τη στιγμή που συμβαίνει. Είναι τότε που ξεστόμισες το μεγαλύτερο φόβο σου ή εκείνο το βράδυ που λύγισες υπό το βάρος ενός μυστικού και το ψιθύρισες, χωρίς λεπτό να αναρωτηθείς για εμπιστοσύνη, οι μέρες που οι σκέψεις σου έγιναν λέξεις και πλημμύρισαν ένα σιωπηλό δωμάτιο. Όλα κομμάτια μιας υπόγειας δύναμης που σε ωθεί να βγεις απ’ το κελί των σκέψεών σου και να απελευθερώσεις τον εαυτό σου. Ναι, εκείνο τον πληγωμένο εαυτό, με όλες τις αδυναμίες και τα σημάδια.
Και τότε, τη στιγμή που θα σταθείς αληθινός μπροστά στον άνθρωπο εκείνο, άδειος από καχυποψία κι αμφιβολίες, γεμάτος από εμπιστοσύνη κι αγάπη, τότε ο δεσμός σας θα έχει ολοκληρωθεί. Συναισθηματικά γυμνός, οι πληγές σου θα διακρίνονται ολοκάθαρες. Κάθε πληγή και μια σκληρή ιστορία. Είναι οι ατέλειές σου που σε ανάγκασαν να προφυλάσσεσαι, να θεωρείς την οικειότητα και την εμπιστοσύνη το τρωτό σου σημείο.
Άφησε εκείνο το άτομο που κατάφερε να προσπελάσει τα τείχη σου να τις θαυμάσει και να σε αγαπήσει για κάθε μικρό σημάδι.
Εκεί θα βρεις την πεμπτουσία της αγάπης.
Συντάκτης: Χρύσα Παναγοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
