Μιλάμε μόνοι μας∙ ενοχλούμε;

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ξεκίνησαν να μιλάνε μόνοι τους απ’ την παιδική ηλικία, κάποιοι με το πέρασμα των χρόνων σταμάτησαν και κάποιοι το κάνουμε συνειδητά-ασυναίσθητα μέχρι και σήμερα. Ε, και;

Είναι κακό να βάζουμε τις σκέψεις μας σε τάξη κάνοντας έναν εξωτερικό μονόλογο; Το παράξενο της υπόθεσης, βέβαια, είναι πως δεν το κάνουμε μόνο όταν είμαστε εντελώς μόνοι στο σπίτι μας, αλλά και σε οποιονδήποτε άλλο χώρο αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφραστούμε –όπως, για παράδειγμα, στο δρόμο, στο σουπερμάρκετ, στο γραφείο.

Είναι σχεδόν βέβαιο πως οι άνθρωποι που βλέπουν τους άλλους να μιλούν μόνοι τους σκέφτονται: «ο εθισμός στο κρακ κάνει κακό». Μην προβληματίζεστε, ίσως κρύβετε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Αν συνηθίζετε να μιλάτε στον εαυτό σας, σταματήστε να νιώθετε ενοχές. Δεν είστε τρελοί, ούτε ψυχικά ασθενείς.

Το να μιλάει κανείς στον εαυτό του αποδεικνύεται ότι είναι, τελικά, σημάδι ανεπτυγμένης ευφυΐας. Πρόβλημα θα ήταν αν μιλούσατε στον εαυτό σας και σας απαντούσε με διαφορετική φωνή! Αυτή είναι κι η λεπτή γραμμή ανάμεσα σε αυτό που ονομάζουμε φυσιολογικό και στο κλινικό: η συνειδητοποίηση ότι ο μόνος στον οποίον απευθυνόμαστε και μας απαντά είναι ο εαυτός μας.

Μιλώντας ,λοιπόν, δείχνετε τον δικό σας ιδιαίτερο τρόπο να επικοινωνείτε με τον εαυτό σας, κάτι απαραίτητο για όλους τους ισορροπημένους ανθρώπους. Άλλοι κάνουν ακριβώς το ίδιο με εσάς σιωπηλά, άλλοι χρησιμοποιούν αυτό που λέμε «εσωτερικό μονόλογο», κάποιοι χρησιμοποιούν τη γραφή κρατώντας διάφορους τύπους ημερολογίων, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να ζωγραφίζουν τις σκέψεις τους με σκίτσα. Είναι μια λεπτομέρεια της ζωής που πολλοί ακολουθούν, μα λίγοι παραδέχονται.

Αυτός ο εσωτερικός μονόλογος, βέβαια, μας βοηθά να οργανώνουμε καλύτερα τις σκέψεις και τις εκκρεμότητές μας. Μιλώντας για εκκρεμότητες, ένα απ’ τα κωμικά στοιχεία αυτής της συνήθειας είναι, για παράδειγμα, όταν φεύγουμε απ’ το σπίτι και ψάχνουμε σαν μανιακοί τα γυαλιά μας λέγοντας «Αν ήμουν τα γυαλιά μου πού θα ήμουν;», μετά από χρονοβόρο ψάξιμο κι όταν συλλαμβάνουμε τον εαυτό μας να τα φοράει λέμε: «Αχά! Εδώ ήσασταν, πώς φαίνεται ο άνθρωπος ο υπεύθυνος!».

Έρευνες στο παρελθόν έχουν δείξει ότι όσοι μιλούν στον εαυτό τους ακονίζουν τη μνήμη τους, έχουν καλύτερη εστίαση και συγκέντρωση ενώ αποσαφηνίζουν ευκολότερα τις σκέψεις τους. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν μιλούσε στον εαυτό του. Δεν ήταν κοινωνικός όταν μεγάλωνε και προτίμησε να τα κρατάει για τον εαυτό του. Ο Entein.org αναφέρει ότι συνήθιζε να επαναλαμβάνει προτάσεις για τον εαυτό του χαμηλά! Έτσι μπορείτε να δείτε ολοκάθαρα πως δεν είστε τελείως τρελοί, είστε απλά πολύ έξυπνοι.

Εκτός αυτού, υπάρχουν κι άλλα θετικά στοιχεία. Το να μιλάτε στον εαυτό σας σάς βοηθάει και στο να εκτονώνεστε. Αν έχετε εκνευριστεί με κάποιον άλλον και κλειστεί σ’ ένα δωμάτιο και ξεκινήσετε να μιλάτε μόνοι σας, θα νιώσετε αμέσως πιο ήρεμοι! Αυτό που βοηθάει περισσότερο όταν μιλάτε στον εαυτό σαν είναι πως είστε σε θέση να οργανώσετε τις αμέτρητες τρελές σκέψεις που τρέχουν αχαλίνωτα μέσα στο κεφάλι σας. Το να ακούτε τα προβλήματά σας ηρεμεί τα νεύρα σας.

Γίνεστε ο θεραπευτής του εαυτού σας, γιατί η εξωτερίκευση της φωνής σας σάς βοηθά να επεξεργαστείτε μέσα σας τα όποια θέματα δημιουργούνται. Η συζήτηση, όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε, είναι ο πιο ώριμος τρόπος για να λύσεις ένα πρόβλημα. Δεδομένου ότι είναι το πρόβλημά σας, γιατί να μην το συζητήσετε με τον εαυτό σας; Είναι άλλωστε ο καλύτερος συνομιλητής. Σου απαντάει πάντα αυτό που θες να ακούσεις.

Η αυτοδυναμία που σας διακατέχει μαρτυρά την προσήλωση που έχετε στους στόχους σας. Κάνοντας απλά μια λίστα με τους στόχους σας δύσκολα σας βοηθάει να τους πετύχετε. Καμιά φορά, δε, μπορεί να σας φανούν και βουνό και να σας αποθαρρύνουν να τους κυνηγήσετε. Το να μιλάτε, όμως, μόνοι σας γι’ αυτούς τους στόχους θα σας βοηθήσει να κάνετε πιο σταθερά βήματα για κάθε στόχο ξεχωριστά. Αν αναλύετε με τον εαυτό σας το τι χρειάζεται κάθε φορά να κάνετε, τότε το κάθε βήμα θα σας φαίνεται λιγότερο δύσκολο κι η όλη προσπάθεια πιο περιεκτική.

Όπως λέει και η Sapadin: «Το να λέτε φωναχτά τους στόχους σας, σας βοηθάει να εστιάζετε την προσοχή σας, να ελέγχετε το αίσθημα εγκατάλειψης της προσπάθειας και να απομονώνετε τυχόν περισπασμούς. Έτσι βάζετε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση και γίνονται πιο χειροπιαστά».

Εμείς, οι για κάποιους τρελοί, είμαστε πιο αποτελεσματικοί κι ευφυείς. Ακούμε τους άλλους, αλλά ποτέ δε χάνουμε τη δική μας φωνή, γι’ αυτό φωνάζουμε δυνατά κι είμαστε υπερήφανοι! Δεν υπάρχει το «φυσιολογικό». Υπάρχει το «συνηθισμένο»…