«Να μη στεναχωρείς τη μάνα σου!»

Πες μου τώρα ότι δεν έχεις κουραστεί να τ’ ακούς! Να έχεις τον πατέρα πάνω απ’ το κεφάλι σου και κάθε τρεις και λίγο να σου λέει «μη στεναχωρείς τη μαμά σου». Δεν ξέρω αν αυτή η τακτική αποδίδει πλέον, ίσως να είχε αποτέλεσμα σε μια άλλη ηλικία.

Είναι, βέβαια, κι αυτό ένα δείγμα αγάπης ανάμεσα στο ζευγάρι. Νιώθεις πως μπαίνεις ανάμεσά τους, αλλά ουσιαστικά ανήκεις κι εσύ σε αυτό το σύνολο. Είσαι μέλος σε αυτόν τον οικογενειακό θεσμό κι απλά έρχεσαι αντιμέτωπος με μια δυσαρέσκεια που έχει εμφανιστεί από δική σου υπαιτιότητα. Είναι τρυφερό αυτό που ακούγεται απ’ τον πατέρα –κι από αυτή τη σκοπιά το καμαρώνεις–, αλλά φέρει παράλληλα κι ευθύνη, σε καθιστά ένοχο για τη στεναχώρια της μητέρας σου.

Κι όλο αυτό δημιουργεί μια συναισθηματική πάλη. Απ’ τη μία δε θες να πληγώσεις τον αγαπημένο άνθρωπο του μπαμπά σου κι απ’ την άλλη νιώθεις κάπως αδικημένος. Έστω κι αν όντως έχεις κάνει λάθος, εδώ δε θα εξετάσουμε τη δική σου πράξη, αλλά την αντιμετώπισή της, αυτό που ειπώθηκε απ’ τον πατέρα σου.

Δηλαδή, εσένα ποιος θα σε υποστηρίξει; Αν δεν το κάνει και δε σε κατανοήσει το δικό σου περιβάλλον, τότε ποιος; Πού θα απευθυνθείς εσύ; Και κάπως έτσι, από μια αρχικά τρυφερή φράση, δημιουργούνται ρήγματα, εντάσεις κι αδιαφορία -τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνεις ως παιδί.

Είναι λεπτός ο χειρισμός κι ίσως μια επιφανειακά απλή φράση να να έχει μεγαλύτερη συνέπεια στον ψυχικό σου κόσμο. Αναλόγως την ηλικία, βέβαια, αλλάζει κι ο βαθμός που πιθανώς θα σε επηρεάσει. Αν έχεις φτιάξει τη δική σου ζωή ή και τη δική σου οικογένεια, δεν πρόκειται να δώσεις βάση. Ίσως, να το θεωρήσεις κι αστείο, να το χαρείς, να ταυτιστείς μαζί τους.

Δυσάρεστο είναι να επαναλαμβάνεται αυτή η φράση στην τρυφερή παιδική/εφηβική σου ηλικία, δημιουργώντας σου ένα ενοχικό κλίμα κι ένα γενικότερα φορτισμένο αρνητικά περιβάλλον. Ίσως γίνει κι η αιτία για μεγαλύτερη ένταση κι απόσταση στη σχέση με τη μητέρα σου.

Κι αυτή η αδικαιολόγητη για σένα ενοχή, που προσπαθεί να σου δημιουργήσει, συχνά μεταφράζεται σε θυμό. Αν η μητέρα σου στεναχωρήθηκε με τη συμπεριφορά σου γιατί δε σου το είπε; Σου κρατάει μούτρα; Γιατί δε σου εξηγεί η ίδια το σωστό και το λάθος σου; Έκανε παράπονα στον «προστάτη» της κι ήρθε εκείνος να σε επιπλήξει; Κι εσύ πώς να αντιδράσεις; Να σκύψεις το κεφάλι, να δείξεις άριστη διαγωγή για να ξεχαστεί και να εξομαλυνθεί η κατάσταση; Όλη αυτή η προστατευτικότητα της μιας πλευράς σε κάνει εσένα να αισθάνεσαι απροστάτευτος, βυθίζεσαι στη μοναξιά σου και κρατάς μια πικρία που κανείς δεν κατάλαβε ή δεν προσπάθησε να καταλάβει τις δικές σου αντιδράσεις.

Πέρα, όμως, από όλα τα εγωιστικά σου κίνητρα και την αντιδραστικότητα της ηλικίας, που σε κάνουν να φαντάζεσαι παντού εχθρούς, αυτό που εισπράττεις ως βαθύτερο νόημα είναι η συντροφική αγάπη. Αυτό έχει εμφυτευτεί στο υποσυνείδητό σου και δίχως να το καταλάβεις αύριο-μεθαύριο θα το αναζητάς και σχεδόν θα το απαιτείς απ’ τον εκάστοτε σύντροφό σου. Θα θες κι εσύ έναν προστάτη στη ζωή σου, να σε υποστηρίζει και να παίρνει το μέρος σου αν κάτι σε πληγώνει ή έστω σε μελαγχολεί. Να μη σε αφήνει στιγμή να νιώθεις εκτεθειμένος.

Σε απασχολεί αν ήταν δική του πρωτοβουλία ή αν κρύβεται η μητέρα σου πίσω από αυτό, στην προσπάθειά της να βρει σύμμαχο στη διαφωνία σας. Αν δεν κρύβεται εκείνη πίσω απ’ αυτό τα αρνητικά αισθήματα συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του πατέρα σου. Ίσως, όμως, να μη μάθεις και ποτέ, γιατί στη δική τους συνωμοσία αγάπης ο ένας πάντα καλύπτει τον άλλον!

Για να μη χάνεις χρόνο να θυμώνεις ή να πικραίνεσαι για κάτι που μελλοντικά θα το καμαρώνεις και θα το ζητάς κι εσύ, απλώς δέξου το. Με την αγάπη δεν τα έχει βάλεις κανείς, μα κι όποιος τα έβαλε χαμένος βγήκε. Επομένως, άκου και φρόντιζε να παραμένεις στον κόσμο σου, διαφορετικά τα ηρεμιστικά θα είναι απλές καραμέλες!