Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Αγγελική.
«Ο έρωτας κάνει το μυαλό σου να ταξιδεύει και το σώμα σου να παραλύει», διάβαζα παντού και νόμιζα ότι το είχα νιώσει. Νόμιζα πως είχα υπάρξει ερωτευμένη. Μέχρι που ήρθες εσύ στη ζωή μου και μου έδειξες πόσο αφελής ήμουν που πίστευα κάτι τέτοιο.
Σεπτέμβριος ήταν θυμάμαι. Μας ανακοίνωσαν πως ήρθε ένας καινούργιος προπονητής κι οι φήμες για έναν κούκλο 20χρονο είχαν ήδη αρχίσει να κυκλοφορούν. Εγώ τότε 17. Σεπτέμβριος ήταν κι όταν έκανα την πρώτη προπόνηση μαζί σου. Σεπτέμβριος ήταν κι όταν ερωτεύτηκα πρώτη φορά.
Φάνηκες σοβαρός, λιγομίλητος, απόλυτος και σωστός επαγγελματίας ανεξάρτητα απ’ το νεαρό της ηλικίας σου. Τελείωσε η προπόνηση κι εγώ ένιωθα «το μυαλό μου να ταξιδεύει και το σώμα μου να παραλύει». Ξαφνικά, αν κι ορκισμένη εχθρός του κεραυνοβόλου, ένιωσα να με τρυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Από τότε δεν έχασα ούτε μία προπόνηση. Δε γινόταν να χάσω. Δυο φορές την εβδομάδα. Τρεις ώρες που μπορούσα να περνάω μαζί σου. Τρεις ώρες, τόσο λίγες για να σε χορτάσω μα αρκετές ώστε να μην μπορώ να σε βγάλω απ’ τη σκέψη μου.
Έρωτας -κι εγώ ακόμα ένα απ’ τα πολλά θύματά του. Τρελά –και δίχως επιστροφή– ερωτευμένη μαζί σου. Όσο περνάει ο καιρός, βλέπεις, σε ανακαλύπτω κι ο λιγομίλητος αυστηρός 20χρονος προπονητής άρχισε να μου κάνει πλάκες και να με πειράζει. Με γνώρισε καλύτερα και μεταξύ μας μοιάζει να έχει δημιουργηθεί μια έλξη. Μια έλξη, όμως, που έχει όρια. Τα όρια που θέτονται στη σχέση προπονητή-μαθήτριας. Αυτά τα όρια που δυστυχώς δεν μπορώ να ξεπεράσω, όπως ξέρω πως δεν μπορείς να ξεπεράσεις κι εσύ. Άραγε, θέλεις; Αν μπορούσες, θα τα ξεπερνούσες;
Έχεις νιώσει ποτέ έστω και μια μικρή δόση από αυτά που νιώθω εγώ; Ερωτήματα στα οποία δε θα λάβω ποτέ απαντήσεις κι αυτή η αβεβαιότητα είναι που με τρελάνει περισσότερο. Για ένα, όμως, μπορώ να είμαι σίγουρη: η ελληνική γλώσσα, αν και μεγάλη στο εύρος της με πλούσιο λεξιλόγιο, δεν μπορεί να με βοηθήσει να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Βιώνω τον έρωτα σε όλο του το μεγαλείο, στον υπερθετικό βαθμό.
Σε κάθε άσχημη μέρα μου, η προπόνηση μαζί σου λειτουργεί σαν παυσίπονο, είναι η λύτρωσή μου. Μα φοβάμαι πια να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί σου γιατί για πρώτη φορά δεν μπορώ να ελέγξω τα λόγια και τις πράξεις μου. Δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Γίνομαι επικίνδυνη. Είμαι επικίνδυνη, γιατί εμείς οι δύο απαγορεύεται να είμαστε μαζί.
«Απαγορεύεται»∙ αστείο φαίνεται να προσδιορίζεις με ένα τέτοιο ρήμα τον έρωτα. Κι όμως. Ο δικός μου έρωτας περιορίζεται από ηθικές αρχές κι άγραφους κανόνες. Ένας έρωτας που θα μείνει ανείπωτος, κρυφός και μόνο δικός μου. Δίχως έξοδο. Εκεί, φυλακισμένος. Ένας έρωτας που εξωτερικεύεται μόνο στα όνειρά μου. Σε όνειρα που εμείς οι δύο μπορούμε να είμαστε μαζί. Με αγκαλιάζεις, με φιλάς κι είμαι δική σου δίχως κανένα «απαγορεύεται» και «πρέπει». Μόνο στα όνειρα.
Ο δικός μου ο έρωτας δεν ανήκει στην πραγματικότητα. Θα μάθω, όμως, να συμβιβάζομαι. Έτσι κι αλλιώς όλη η ζωή ένας συμβιβασμός είναι. Ένας επώδυνος συμβιβασμός. Ας φυλάξω, λοιπόν, τα συναισθήματά μου σε αυτές εδώ τις γραμμές, που μάλλον δε θα διαβάσεις ποτέ.
Γιατί ξέρω έναν Οδυσσέα που δεν έφτασε ποτέ και μια Πηνελόπη που πάντα θα περιμένει.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
