Έχουμε ήδη καπαρώσει κουμπαριά με τα κολλητάρια

Φίλοι. Αναγκαίες υπάρξεις στη ζωή ενός ανθρώπου. Μαζί τους μοιραζόμαστε από στιγμές μέχρι αντικείμενα και σίγουρα σ’ αυτούς θα τρέξουμε αμέσως να ομολογήσουμε τα μαντάτα για ό,τι σημαντικό μας συμβεί. Με επιλεκτικότητα δίνουμε τον τίτλο αυτό σε λίγους μόνο,  αυτούς που θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους. Αυτές οι σπάνιες περιπτώσεις, λοιπόν, είναι οι κολλητοί μας.

Κι η καθημερινότητα κυλάει συντροφιά τους μέχρι που θα ‘ρθει κάποτε αυτή η ώρα που θα θελήσουμε να φορέσουμε την κουλούρα και πιο κατάλληλο άτομο απ’ το φιλαράκι μας –που πλέον μοιάζει οικογένειά μας– για να καπαρώσουμε αυτή την κουμπαριά δεν υπάρχει.

Γίνονται έτσι οι ανεπίσημες προτάσεις κουμπαριάς και στη συνέχεια οι πολύ επίσημες με το καλύτερό σου φιλαράκι συγκινημένο να αισθάνεται τιμή που θα στέκεται ακριβώς στο πλάι σου την πιο σημαντική ημέρα της ζωής σου -καλά, απλώς σημαντική, μπορεί και να ξαναπαντρευτείς, πού ξέρεις. Όπως και να ‘χει και σ’ αυτό το σενάριο λογικά τον κουμπάρο τον κρατάμε ίδιο -εκτός κι αν αποδειχθεί γκαντέμης. Έτσι, πέρα από καλύτεροι φίλοι θα γίνετε κι οι καλύτεροι κουμπάροι, οικογένεια και με τη βούλα, άρα πάντα παρόντες.

Κι όχι μόνο δίνετε χέρια και κλείνετε τη συμφωνία, αλλά αρχίζετε να κάνετε και σχέδια γι’ αυτή την κουμπαριά. Σχέδια απ’ το μπάτσελορ πάρτι που μήνες πριν θα διοργανώνετε, μέχρι και τη στιγμή που θα στέκεται δίπλα σου στην εκκλησία και θα αναρωτιέστε γιατί δε φτιάξατε κι ένα σχέδιο απόδρασης.

Θα δείτε μαζί προσκλητήρια, μπομπονιέρες, θα οργανώσετε με κάθε λεπτομέρεια τις δεξιώσεις, τα γλέντια και τα πανηγύρια και θα είστε μαζί εκείνη την επική στιγμή που θα ψάχνετε πακέτο τις ενδυμασίες του γάμου. Ίσως, τελικά, να κανονίσετε κι εκείνο το plan b, σε περίπτωση που το μετανιώσεις τελευταία στιγμή∙ ένα αυτοκίνητο να σας πάρει μακριά στο σενάριο που οι τάσεις φυγής σου αποδειχθούν πως δεν ήταν απλώς άγχος.

Όλα ωραία κι όλα καλά κι οι καλύτεροί μας φίλοι έχουν κλειστεί ήδη για κουμπάροι μας. Το θέμα είναι πως για να γίνουν μας ζητάνε ένα-δύο απλά πραγματάκια, μωρέ, για να το ευχαριστηθούν κι αυτοί με τη σειρά τους.

Μη φανταστείς τίποτα δύσκολο, πολύ απλά πράγματα, όπως λιμουζίνες να τους φέρουν στο γάμο, ρούχα από επώνυμους οίκους σχεδιασμένα αποκλειστικά γι’ αυτούς, με τα έξοδα δικά μας φυσικά και παραγγελιές για ορχήστρες και βιολιά, άντε κι ένα καφάσι μπίρες μόνο για την πάρτη τους. Μπορεί να έχουν κι όνειρο να τους πάρουμε μαζί μας στο γαμήλιο ταξίδι, για να μη στερηθούμε την παρουσίας τους. Καλά, όχι ότι αν τους κάνουμε δώρο διακοπές σε κάνα τροπικό νησί, μόνοι τους, θα τους πείραζε. Αγαπητά μελλοντικά κουμπαράκια, ένα κέρασμα και πολύ σας είναι. Άλλωστε κι εσείς όλο και κάτι θα πληρώσετε.

Ίσως μετά την κουμπαριά, τα πάρτι πριν, την τελετή και τη δεξίωση μετά, να αρχίσουμε να κάνουμε όνειρα και για το μεγάλωμα των παιδιών μας κι ίσως να τους φυλάξουμε έναν ακόμη ρόλο, εκείνο των νονών. Εξάλλου, τα παιδιά μας είναι και παιδιά τους, εννοείται πως θα έχουν σχέδια για το τι χόμπι θα αποκτήσουν, για τη διαπαιδαγώγησή τους κι ακόμα και για τις σπουδές τους.

Μήπως θα έπρεπε να μετανιώσουμε ήδη για την κουμπαριά αυτή; Φυσικά κι όχι. Αγαπάμε τους καλύτερούς μας φίλους, τους θέλουμε στη ζωή μας, τους θέλουμε για κουμπάρους μας και μας θέλουν κι αυτοί. Γιατί κάποιες φιλίες δεν έχουν ημερομηνία λήξης, γίνονται οικογένεια και στέκουν δίπλα μας, σε ζόρια και χαρές. Σε όλα μαζί. Ακόμα κι αν ξημερώματα μετά το γάμο, δε γλεντάμε στο γαμήλιο κρεβάτι, αλλά πίνουμε μπίρες με το κουμπαράκι μας αγκαλιά.