Απ' τα παραμύθια κρατήσαμε μόνο τους δράκους

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μεγάλο παλάτι που ζούσαν όλοι οι πρίγκιπες κι οι πριγκίπισσες των παιδικών μας παραμυθιών. Δεν ξέρω αν στα έλεγε η γιαγιά σου, για τη Σταχτοπούτα και τη Χιονάτη, τη Ραπουνζέλ, εκείνη με τα μακριά μαλλιά –και να μην ξέρεις ποια λέω δεν πειράζει– ή για την Κοκκινοσκουφίτσα και την Ωραία Κοιμωμένη. Μα όλες από κάτι κινδύνευαν και ξαφνικά εμφανιζόταν το παλικάρι καβάλα στο άλογο, το χαλί ή στο βυθό και τις έσωζε. Ωραία χρόνια, αφηνόταν η φαντασία ξέχειλη να ονειρεύεται, έναν κόσμο ανύπαρκτο που όμως κατάφερνε στα αθώα, παιδικά μυαλά να παίρνει υπόσταση και να γίνει το αγαπημένο μέρος μας όταν θέλαμε κάπου να χαθούμε, περίπου 23 ώρες το 24ωρο.

Τώρα όλα αυτά τα παραμύθια αντικαταστάθηκαν από άγχη, ρουτίνα, καθημερινότητα και το μυαλό μας πιεσμένο έτσι όπως είναι, δυσκολεύεται τρελά να ξεφύγει έστω και για λίγο από αυτόν το ρεαλισμό που οφείλουμε να κουβαλάμε, γιατί έτσι πρέπει. «Πρέπει», τι αστεία λέξη αλήθεια.

Ως πρεσβευτής της χώρας της φαντασίας άφησέ με να σε ταξιδέψω για λίγο σε έναν άλλο κόσμο με ήρωες που ίσως να τους ξέρεις, ίσως πάλι κι όχι, αλλά θα βρεις τη μαγεία όταν θα κάνεις εικόνα όσα διαβάζεις, χωρίς έγνοιες και στεναχώρια για λίγες στιγμές.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Πόπη, ένα τρολ που κατοικούσε σε έναν υπέροχο τόπο κι ήταν μονίμως χαρούμενη. Αυτός που αγάπησε λεγόταν Κλωνάρης που για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του είχε χάσει αυτή τη λάμψη και το χαμόγελο που είχε η Πόπη, γιατί είχε πονέσει πολύ. Τι, νύσταξες; Περίμενε, τώρα είναι το καλό. Όχι, δεν το έχεις δει αυτό το κομμάτι.

Μια μέρα, λοιπόν, εκεί που ήταν όλοι ευτυχισμένοι, λαμβάνουν μήνυμα απ’ τον μαγικό κόσμο των Χρωμάτων ότι εμφανίστηκε η Πραγματικότητα κι αποφάσισε να καταστρέψει καθετί πολύχρωμο, φανταστικό και χαρούμενο ή ακόμα και πονεμένο που πιστεύει στο «κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Ταραχή επικράτησε σε κάθε βασίλειο και τελικά αποφασίστηκε από κοινού να χρησιμοποιήσουν την ντουλάπα απ’ τον Μπαμπούλα Α.Ε. Την ξέρεις, έτσι; Να μαζευτούν στη ζούγκλα όπου τους περίμενε ο Τιμών και ο Πούμπα και το μόνο που είχαν να τους πουν είναι Ακούνα Ματάτα, γιατί τελικά όλα στο μυαλό είναι. Και σιγά ποια είναι αυτή η κυρία Πραγματικότητα που μας απειλεί;

Και τώρα πάτα το play στο Hakuna Matata κι άκου. Η πραγματικότητα είναι εχθρός όλων των ωραίων σκέψεων που θέλει κάποιος να κάνει για να ξεφύγει. Για κάποια δευτερόλεπτα, διαβάζοντας την παραπάνω παράγραφο το μυαλό σου δεν έκανε στενάχωρους συνειρμούς, ίσως μόνο φανταστικά σενάρια. Η παιδική αθωότητα και τα παραμύθια ενεργοποίησαν ένα σημείο του εγκεφάλου που μπορεί και να κοιμόταν για χρόνια.

Ακόμα κι αν σου προκάλεσε γέλιο ή τα κορόιδεψες όλα αυτά τα αστεία και συνάμα παιδικά ονόματα, οι σκέψεις σου ξεφορτώθηκαν έστω για λίγο το μαύρο κι απέκτησαν πάλι χρώμα. Ακόμα κι η λέξη «παραμύθι», όσο μεγάλος κι αν είσαι, σε γυρνάει χρόνια πίσω και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι έγινε εκείνο το παιδί που ήσουν κάποτε.

Σκέφτηκες ποτέ πόσο ανάγκη έχεις να ξεφύγεις για λίγο απ’ όλα τα καθημερινά που σε ταλαιπωρούν; Το να πας μια βόλτα με φίλους ή ν’ αράξεις για ώρες στην παραλία μακριά απ’ όλους δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα μπορέσεις να ξεχαστείς. Μυαλό, το πιο υπέροχο κι ανεξερεύνητο όργανο του κόσμου. Έχει μια δύναμη να σε ελέγχει και να σε κατευθύνει με τις σκέψεις εκεί που ορίζει αυτό.

Αν καταφέρεις να το τιθασεύσεις έστω και για λίγο θα οδηγηθείτε μαζί σ’ έναν διαφορετικό κόσμο, απ’ αυτούς που οι δυσκολίες θα έχουν τη μορφή δράκων κι ο πόνος τη μορφή μαγισσών που πάντα στο τέλος ηττούνται με τον ήρωα να επιβιώνει από κάθε δυσκολία. Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται παιδαριώδη κι ανώριμα, ίσως και σπατάλη χρόνου, ίσως και να ‘χεις δίκιο.

Εξάλλου ποιος πιστεύει πια στα happy end; Ακόμα κι οι ταινίες για να θεωρηθούν πετυχημένες πλέον οφείλουν να αποτυπώνουν το ρεαλισμό αρκετά πιστά, ώστε αυτή η συναισθηματική ωμότητα του κόσμου μας να ανταποκρίνεται στα στάνταρ και στη συναισθηματική μας επίκληση.

Έτσι απαισιόδοξο και κυνικά λειτουργούμε και δε θα φέρω αντίρρηση, αλήθεια, αλλά ίσως γι’ αυτό πλέον οδηγούμαστε μέρα με τη μέρα σε τόσα συναισθηματικά κενά. Κι ίσως γι’ αυτό αυτή η εσωτερική παγωμάρα που διακατέχει μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων να οδεύει σε μια υπέρογκη αύξηση, μένοντας ένα άλλο ποσοστό ρομαντικών –ηλιθίων, για τους πολλούς–, μόνο του να ψάχνει την αγάπη και την αλήθεια.

Ίσως τελικά να μην είναι κακό πού και πού ν’ αφηνόμαστε και λίγο στα χέρια της θεάς Φαντασίας. Ίσως αυτή η χαμένη αθωότητα να ‘ναι αυτό που λείπει πλέον απ’ τον κόσμο. Ίσως τα παραμύθια, τα παιδικά, οι ήρωες με τα πολλά χρώματα και τις αστείες φωνές να περνάνε μηνύματα πολύ πιο σπουδαία από ‘κείνα μιας ταινίας που οι κεντρικοί ήρωες δυστυχούν και τέλος πεθαίνουν.

Δε θα προσπαθήσω με παραπάνω επιχειρήματα να σε πείσω ότι όταν κλείσεις τα μάτια, χρησιμοποιώντας τη φαντασία σου, θα καταφέρεις έστω και λίγο να χαμογελάσεις. Θα σου πω μόνο αυτό, ότι όταν τα παιδιά ακούν ή βλέπουν παραμύθια γίνονται για λίγο παραπάνω ευτυχισμένα απ’ ό,τι ίσως είναι. Δεν είσαι παιδί αλλά αν καταφέρεις έστω κι ελάχιστα να παραμείνεις μέσα σου, ο κόσμος μας θα γίνει λίγο καλύτερος.