Θερινά σινεμά κι αναμνήσεις

Καλοκαιράκι, η θερμοκρασία ανεβαίνει στα ύψη και μαζί με τη λαχτάρα μας γι’ ατελείωτες βουτιές όλο και κάποιος κουλτουριάρης θα βρεθεί στην παρέα και θα βάλει στο τραπέζι την ιδέα για θερινό σινεμά. Και πώς ν’ αντισταθείς σε μια τέτοια πρόταση!

Κάτω απ’ τα αστέρια και τη φεγγαράδα συντροφεύουν τα καλοκαίρια μας κι ομορφαίνουν τα βράδια μας. Στις μέρες μας υπάρχουν τόσες πολλές επιλογές, μέσα σε κήπους, σε ταράτσες, μπροστά στο κύμα, με θέα την όμορφη Αθήνα μας αλλά και στο χωριό ή μέσα στα όμορφα σοκάκια ενός νησιού. Μια ξεχωριστή επιλογή για να περάσουμε ευχάριστα.

Κάθε καλοκαίρι που θα βρεθώ να κάθομαι στις πάνινες καρέκλες του σκηνοθέτη παραγγέλνοντας την παγωμένη μπίρα μου και μασουλώντας τα σνακ μου ή το εξελιγμένο finger food, πάντα όταν θα σβήσουν τα φώτα και θα πέσουν οι διαφημίσεις, θα χάσω λίγο την επαφή με τον κόσμο και την πραγματικότητα, αναπολώντας όλα εκείνα τα χρόνια που το θερινό σινεμά ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή βόλτα βραδινή.

Η ανάμνηση ξεπροβάλει από πολύ πίσω. Εκείνη η πρώτη προβολή στα παιδικά μου χρόνια στο εξοχικό μας δε θα φύγει ποτέ απ’ το μυαλό. Θυμάμαι να παίρνουμε τα ποδήλατα και να τρέχουμε για να προλάβουμε να πιάσουμε τις καλύτερες θέσεις και τη μαμά να μας φωνάζει στην πόρτα να μην ξεχαστούμε κι αργήσουμε. Οι γείτονες κρεμασμένοι στα μπαλκόνια τους με τις πιτζάμες τους να παρακολουθούν με προσοχή και τα μικρά παιδιά όλα πρώτη σειρά για να μπορούμε να σηκωνόμαστε και να παίζουμε και με τα χαλίκια.

Ποτέ δεν άλλαξε η αξία του θερινού σινεμά. Απλά κάθε χρόνο που μεγάλωνα πρόσθετα και μια ανάμνηση. Το πρώτο ραντεβού, ένα κλεφτό φιλί, το ηλιοκαμένο κορμί που όσο βράδιαζε και δρόσιζε ένιωθες να σ’ αγγίζει το όμορφο αεράκι, παρέα με τις μυρωδιές απ’ το αγιόκλημα και τα γιασεμιά. Στέκι συνάντησης για όλη την παρέα. Η ευχάριστη έξοδος για όλη την οικογένεια. Πασατέμπο, τσιπς, πορτοκαλάδες, μπίρες, μέχρι καλαμάκια σουβλάκια απ’ το βρόμικο εκεί δίπλα.

Ακούγοντας θερινό σινεμά, συνήθως έρχεται στο μυαλό μας μια εικόνα ρομαντική, ειδυλλιακή. Όμως όλοι έχουμε πάει τουλάχιστον και μία φορά σαν μπακούρια, ένα βράδυ που το άλλο μας μισό μας κρέμασε και καταλήξαμε να πίνουμε τις μπίρες μας βλέποντας αγαπημένη ταινία.

Είναι παλιά αυτή η κολόνια, μιας κι η ιστορία των θερινών σινεμά ξεκίνησε στη χώρα μας στις αρχές του 1900, όταν πλανόδιοι έστηναν ένα μεγάλο άσπρο πανί κι έκαναν υπαίθριες προβολές. Οι πρώτοι κινηματογράφοι άνοιξαν τη δεκαετία του 1910. Όχι με τις σημερινές ανέσεις, απλά με πλαστικές καρέκλες, ένα κομμάτι λευκό πανί και παίζοντας την ίδια ταινία σχεδόν για όλη την περίοδο.

Τότε δεν είχαν καν εισιτήριο κι η μόνη υποχρέωση ήταν να αγοράσει κάποιος το ποτό του. Το εισιτήριο καθιερώθηκε δύο δεκαετίες μετά, όταν οι θερινοί κινηματογράφοι είχαν πια εξαπλωθεί. Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν βλέποντας ταινίες αγαπημένες σε πλαστικές καρέκλες, πάνω σε χαλίκι, με όμορφες μυρωδιές λουλουδιών και γεύσεις από ποπ κορν κάτω απ’ το φως του φεγγαριού.

Στην καρδιά μας θα ‘χει πάντα ξεχωριστή θέση κι όπως λέει κι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης:

«Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες στα θερινά τα σινεμά, νύχτες που περνούν, που δε θα ξαναρθούν, μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά…».