Αν δεν υπάρχει διάλογος δεν υπάρχει και σχέση

Σχέσεις· κυλάνε γρήγορα, τόσο γρήγορα που δε παίρνουμε ούτε εμείς οι ίδιοι είδηση πότε πέφτει η αυλαία. Άλλες φορές μένουμε θεατές ως το τέλος, περιμένοντας υπομονετικά το χειροκρότημα κι αυτό άμα φανεί– ενώ άλλες φορές το βάζουμε στα πόδια πριν καν το πρώτο διάλειμμα. Όταν δούμε λοιπόν το τέλος, είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας, δεν έχουμε καμία αυταπάτη, μαζεύουμε τα πράγματά μας και παίρνουμε προσπέκτους για την επόμενη παράσταση, έτσι για να βρίσκεται. Εάν όμως φύγουμε βιαστικά, εκτός από το ότι θα μας φάει η αγωνία για το πώς θα έμοιαζε το τέλος, είναι πολύ πιθανό να ξεχάσουμε σημαντικά πράγματα πίσω μας. Και δε μιλάω για γυαλιά και πορτοφόλια, αλλά για λειψά συναισθήματα, ανεκπλήρωτα όνειρα κι επιθυμίες.

Όσο γενναίος και δυνατός κι αν είσαι, όσο κι αν θεωρείς ότι έχεις συμφιλιωθεί με αυτή την ιδέα, μια στάλα αμφιβολίας θα μένει εκεί μες στην ψυχή σου, πού και πού θα ξυπνά από την χειμερία νάρκη και θα ψάχνει απεγνωσμένα για τροφή -μην το κατηγορείς, δε φταίει.

Έτσι εσύ, αποφασίζεις να παίξεις μόνος σου το τέλος, ή έστω να προσπαθήσεις. «Κρίμα είναι, τόσα περάσαμε μαζί, μια προσπάθεια την αξίζουμε» σκέφτεσαι, δίνοντας κουράγιο στον εαυτό σου. Η συζήτηση λοιπόν σε μια τέτοια κατάσταση, είναι η μόνη μέθοδος που μπορεί να φέρει μόνιμα και μακροχρόνια αποτελέσματα. Μια μέθοδος που συχνά-πυκνά αγνοούμε, μας φαίνεται πολύ απλό βλέπεις κι εμείς ψάχνουμε τα περίπλοκα, εκεί το χάνουμε.

Πολλές φορές συμβαίνει στους ανθρώπους, κάνουμε τα εύκολα, δύσκολα. Μα, αλήθεια κατά πόσο εύκολος είναι ο διάλογος για δυο ανθρώπους που νιώθουν τόσα ο ένας για τον άλλον; Δεν είναι μόνο η αγάπη αλλά και η ένταση, το πάθος, η ζήλια. Μπλεγμένα συναίσθημα, μισόλογα κι έξω από την πόρτα, αυτά δίνουμε αλλά και λαμβάνουμε τις περισσότερες φορές που επιχειρούμε να συζητήσουμε. Για το λόγο αυτό ο διάλογος μας φαίνεται απλησίαστος, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, φαντάζει αστείο έτσι δεν είναι; Η δύναμη της θέλησης όμως μπορεί να κάνει θαύματα, δε θα καταφέρουμε κάτι τόσο απλό;

Αυτό που χρειαζόμαστε κυρίως είναι να ρίξουμε έστω και λίγο τον εγωισμό μας, αυτόν που όλοι εμείς οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας, απλώς σε διαφορετικό βαθμό. Είναι βασικό να λέμε ελεύθερα τη γνώμη και τα παράπονά μας, ιδίως στο σύντροφό μας. Για την ακρίβεια, είναι αναγκαίο. Το ίδιο βασικό όμως, είναι και να ακούμε αυτά που έχει να μας πει, χωρίς βαβούρες και μεγάλα λόγια. Κάτι τέτοιο είναι και ο διάλογος, να μιλάμε και να μας μιλούν ελεύθερα, χωρίς φόβους κι ανασφάλειες. Αν λοιπόν με ρωτάτε ποιο είναι το μαγικό συστατικό σε μια μακροχρόνια και ουσιαστική σχέση, είναι αυτό ακριβώς.

Την επόμενη φορά λοιπόν, όσες σπίθες κι αν βγάζουν τα μάτια σου, όσο δυνατά κι αν χτυπάει η καρδιά σου, μη βιαστείς. Πάνω στα νεύρα μας λέμε πράγμα που δεν τα εννοούμε, ή τουλάχιστον, όχι σε τέτοιο βαθμό. Λέμε πράγματα μόνο και μόνο για να ξελαφρώσει η ψυχή μας από το βάρος που νιώθει -όχι από κακία πρόσεξε- με αποτέλεσμα να πληγώνουμε και να πληγωνόμαστε.

Το καλύτερο λοιπόν αλλά και το πιο εύκολο που μπορούμε να κάνουμε εκείνη τη στιγμή, είναι να αφήσουμε για λίγο τα πράγματα να ηρεμήσουν κι έπειτα να συζητήσουμε, ποτέ το αντίθετο.  Διάβασε λίγες σελίδες από το αγαπημένο σου βίβλο πριν του απαντήσεις λοιπόν, βρες το χρόνο και το χώρο σου. Είτε είναι μια βόλτα στο τετράγωνο, ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι ή λίγο χάζεμα στο κινητό σου απέναντί του, δεν παίζουν ρόλο οι αποστάσεις στον έρωτα. Στην αρχή μπορεί να φανεί ακατόρθωτο, δεν είναι άλλωστε κι εύκολο πράγμα ο εγωισμός, αλλά βήμα-βήμα θα το πετύχουμε. Η κινητήριος δύναμη θα είναι η αγάπη μας για τον σύντροφό μας, κανείς δε θέλει να πληγώνει αυτούς που αγαπά κι αν γίνεται, γίνεται άθελά μας.  Το μόνο φάρμακο σε μια πληγωμένη καρδιά άλλωστε, είναι η αγκαλιά, προσπάθησε το.