Θα κλείσουν οι πληγές και θ' ανοίξουμε νέες

Θα ήθελα λίγο πριν το τέλος να ήμασταν λιγάκι πιο ειλικρινείς. Να ανοίγαμε τα επτασφράγιστα χαρτιά μας και να μιλούσαμε λιγάκι με σεβασμό για όσα νιώσαμε, για όσα κρύψαμε, για όσα καθόρισαν τα λόγια και τις πράξεις μας και για όσα με ρυθμό, άλλοτε ήρεμο κι άλλοτε εντατικό, μας έφεραν μέχρι εδώ.

Θα ήθελα λίγο πριν γυρίσεις την πλάτη και να φύγεις να στεκόσουν μπροστά μου με ίσιους τους ώμους και με βλέμμα που θα πλημμύριζε από αλήθεια να μου μιλούσες για όλα εκείνα που αποφάσισες να μη μοιραστείς μαζί μου την κατάλληλη στιγμή.

Ξέρω τι θα πεις, πως καμία σημασία δεν έχει πια και κανένα νόημα το να φέρουμε στο φως αλήθειες που τίποτα δεν μπορούν να αλλάξουν. Μα, ομολογώ, εμένα μου είναι δύσκολο να πάω παρακάτω δίχως να έχω πρώτα κατανοήσει μια προηγούμενη κατάσταση. Κι η δική μας η κατάσταση δεν ήταν συνηθισμένη μα ούτε και περίπλοκη. Γι’ αυτό το λόγο δυσκολεύομαι. Δυσκολεύομαι ακόμη και τώρα, που νιώθω να σε γνωρίζω, να σε καταλάβω.

Ίσως, το να σιωπήσω να είναι προτιμότερο. Το να κρυφτώ, να είναι το πιο συνετό και το να το βάλλω ξανά στα πόδια να είναι η πιο γενναία πράξη δειλίας. Ομολογώ, το να παραδεχτώ λάθη και να εκφράσω ενοχές με τρομάζει.

Μα όχι τόσο όσο με τρόμαξαν αυτά που κάποτε φαίνεται να ένιωσα. Σαν ηττημένος στρατιώτης παρέδωσα τα όπλα μπροστά στο φόβο, που τα συναισθήματα που για εσένα έτρεφα μου προκαλούσαν. Πιάστηκα αιχμάλωτη άθελά μου και το στόμα μου έμοιαζε φυλακή λέξεων που ποτέ δεν μπόρεσαν τα χείλη να ψελλίσουν.

Και κάπως έτσι ανοίχτηκαν πληγές. Πάντα, για διαφορετικούς στον καθένα λόγους. Εγώ δεν ήμουν αυτό που ονειρεύτηκες κι εσύ ίσως και να μην ήσουνα όλα όσα φαντάστηκα πως είσαι. Μοιάζει γελοίο μα με τρόπο διαφορετικό πληγωθήκαμε κι οι δύο για τους ίδιους λόγους. Εσύ δε μου επέτρεψες να είμαι εγώ κι εγώ με τη σειρά μου αναζητούσα μες στη σχέση μας το «εγώ» σου που μου είχες δείξει ότι είσαι.

Κανένας ο εαυτός του, κι οι δυο μας κάτι ξένο. Άλλο ερωτευτήκαμε και σε άλλο είπαμε το οριστικό αντίο. Μα όσο κι αν πονάει πρέπει να το δεχτούμε. Είναι πληγή που δεν κλείνει εύκολα, το γνωρίζω. Μα ποια πληγή δεν έκλεισε για να μείνουν οι δικές μας μόνιμα ανοιχτές; Ποιος άνθρωπος δεν ανάρρωσε για να μην μπορέσουμε κι εμείς;

Θα δεις, με το χρόνο οι πληγές κλείνουν. Μονάχα κάνα μικρό κι ασήμαντο σημάδι αφήνουν πού και πού για να σου υπενθυμίζουν κεφάλαια της ζωής σου που έχουν κλείσει, μα για να γράφτηκαν κάποια έστω και μικρή σημασία την είχαν.

Θα το ξεχάσεις το σημάδι, θα πάψει να σε απασχολεί και θα πας παρακάτω. Θα υπάρξουν νέα χαμόγελα, νέες πληγές, καινούριες παρουσίες που κι αυτές με τη σειρά τους θα παλιώσουν.

Ίσως να πληγωθείς ξανά, ίσως κι όχι∙ τι σημασία έχει; Εξάλλου, κάθε νέα πληγή σε κάνει να ξεχνάς την προηγούμενη και κάθε νέο βήμα σε κάνει να ξεχνάς την πληγή.

Έτσι συμβαίνει με όλους, έτσι θα συμβεί και με μας.