Οι δικοί μας πολυτάλαντοι άνθρωποι

Οι άνθρωποι που συναντάμε σε όλη τη διαδρομή μας καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα. Υπάρχουν άνθρωποι μιας χρήσης, εκείνοι που θα διασταυρωθείτε τυχαία και μεμονωμένα, οι αιώνιοι άνθρωποι, εκείνοι που σηματοδοτούν κάθε αρχή και κάθε τέλος σε κάθε προορισμό κι οι άνθρωποι πολλαπλών χρήσεων. Αυτοί οι τελευταίοι είναι σημαντικοί, όχι τόσο για τις υπηρεσίες που παρέχουν, όσο για τις αναμνήσεις που άθελά τους δημιουργούν. Σε κάθε πιθανό επίπεδο ύπαρξης που θ’ αναπολήσεις, τσουπ! Ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Αυτοφυή, θρεπτικά, νόστιμα, αλλά κάποια είδη δηλητηριώδη.

Δεν έχει σημασία αν γνωρίζεστε προσωπικά, αν μαθαίνεις για τα κατορθώματά τους από πρώτο χέρι, ούτε αν σε αγγίζουν μ’ όλες τις πλευρές τους. Ο Leonardo Da Vinci ήταν ζωγράφος, γιατρός, αρχιτέκτονας, γλύπτης, εφευρέτης και χίλια δυο άλλα, που όταν τα ανακαλύψεις το σαγόνι σου θα ξεχειλώσει. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ασχολούνται με την τέχνη, της κάνουν τη χάρη και ασχολείται αυτή μαζί τους.

Με ό,τι κι αν καταπιαστούν, θα μεγαλουργήσουν. Είναι βέβαιο κι αναμενόμενο. Έχουν καλλιεργήσει τόσο πολύ την προσωπικότητά τους, την έχουν κάνει όσο πολύπλευρη είναι άλλο τόσο πολυμήχανη, που να μην ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Το παλιό, το κλασικό, το μοντέρνο, το αναχρονιστικό, για όλα έχουν ικανότητες και μ’ όλα σε εντυπωσιάζουν.

Δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ τι σκέφτονται, είναι ένα άλυτο αίνιγμα πού τρέχει ο λογισμός τους και καταλήγεις ν’ αναρωτιέσαι αν ακόμη κι η πραγματικότητα τους αρκεί. Προς Θεού, δεν είναι ανικανοποίητοι, εξάλλου οι ίδιοι κάνουν παπάδες, απλώς δεν έχουν προσδοκίες απ’ τους γύρω τους. Δεν μπορείς να τους συναγωνιστείς, είναι αδιανόητο να τους εξυπηρετήσεις, το μόνο που μένει είναι να χάσκεις σαν νεκρό ψάρι.

Είναι στην ευχάριστη θέση να καταστρώνουν το επόμενο επίτευγμα, να σκέφτονται μήπως έχουν κάνει λάθος στο προηγούμενο και πώς θα βελτιώσουν άλλο ένα πνευματικό παιδί που θα τους προκύψει. Μπορεί να είναι βιβλίο, ποίημα, πίνακας ζωγραφικής, τραγούδι, ακόμη κι ένα έπιπλο που σχεδίασαν.

Δεν μπορείς ούτε να φανταστείς πώς θα ήταν όλα αυτά τα δημιουργήματα χωρίς εκείνους, τους πρωτεργάτες, που αποφάσισαν ότι η κανονικότητα του μέσου ανθρώπου δεν έχει και τίποτα να προσφέρει. Αν θες να κάνεις την αιωνιότητα να σου ανήκει πρέπει να την κατακτήσεις, να την στείψεις, να της δείξεις δρόμο που πριν δεν υπήρχε στο χάρτη.

Οι σκέψεις σου για έναν τέτοιο άνθρωπο είναι πως η ζωή κυριολεκτικά του ανήκει, η ζωή όχι μόνο ως ανάγκη βιολογική, αυτό εξασφαλίζεται με τις ανάσες που μπορεί να είναι και τεχνητές, αλλά αρκετές ως μέσο επιβίωσης. Η ζωή ως προορισμός, ως εγχείρημα, ως διαδρομή και λόγος εξερεύνησης των δυνατοτήτων μας πέρα απ’ τα νοητά όρια, μακριά απ’ όλα τα καθημερινά που σε εξυπηρετούν. Εκείνα που είναι ουσιαστικά, αλλά ποτέ δε σου αρκούν.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι η χρυσή κλωστή που χρησιμοποιείς για να κεντήσεις κάθε κύτταρό σου, είναι ο λόγος που ονειρεύεσαι κάθε βράδυ, είναι η υπόσχεση που δίνεις στον αυριανό σου εαυτό, είναι η αιτία που αγωνιούσες να μεγαλώσεις όταν πήγαινες ακόμη Δημοτικό. Είναι οι άνθρωποι που ό,τι δεν ανθίζει, το ποτίζουν για ν’ αναγεννηθεί. Άνθρωποι άξιοι να σε κάνουν να χαμογελάς πλατιά που τους έχεις στη ζωή σου και να κλαις πικρά που δεν κατάφερες, ούτε να τους κρατήσεις ούτε να τους μοιάσεις. Ούτε λίγο, ούτε τόσο δα.

Υ.Γ. Αφιερωμένο στο Νίκο. Πάντα. Μόνο.