Δε θέλουν όλες να γίνουν μάνες

Η μητρότητα είναι αδιαμφισβήτητα μία απ’ τις ιερότερες στιγμές στη ζωή μιας γυναίκας, εμπειρία πολυεπίπεδα ολοκληρωτική. Η φύση έχει δώσει στις γυναίκες ένα μοναδικό χάρισμα, να μπορούν να εμφυσήσουν καινούργια ζωή, να βγάζουν απ’ τα σπλάχνα τους τη συνέχεια του ανθρώπινου είδους. Το χάρισμα αυτό, βεβαίως, δεν έρχεται χωρίς μεγάλες ευθύνες, τόσο προς το ίδιο το παιδί όσο και προς την κοινωνία και είναι, ενδεχομένως, ένας απ’ τους λόγους που ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών επιλέγουν συνειδητά να παραμείνουν άτεκνες.

Είστε από αυτές τις γυναίκες που όταν ήταν μικρές έπαιζαν με τις κούκλες τους και προσδοκούσαν τη μέρα που θα φρόντιζαν τα δικά τους παιδιά με τον ίδιο τρόπο; Ανήκετε, μήπως στην κατηγορία, αυτή των γυναικών που νιώθουν ότι η ζωή δεν μπορεί να είναι ποτέ ολοκληρωμένη χωρίς παιδιά;

Αν η απάντηση στις ερωτήσεις αυτές είναι καταφατική τότε, γι’ αυτή την κατηγορία γυναικών, που ομολογουμένως αποτελεί την πλειοψηφία, η μητρότητα φαίνεται να είναι στοιχείο το οποίο αφενός είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την εξέλιξη της γυναικείας ταυτότητας και αφετέρου προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό τη θέση και υπόσταση της γυναίκας στην κοινωνία ευρύτερα.

Κάποτε η μητρότητα ήταν κυρίως υποκινούμενη από μια βιολογική ανάγκη διαιώνισης του είδους και οι γυναίκες ήταν, κατά κύριο λόγο, υπεύθυνες να φέρουν στον κόσμο παιδιά και να τα μεγαλώσουν. Με την εξέλιξη όμως της κοινωνίας και τη μεγάλη επιρροή του φεμινιστικού κινήματος ο ρόλος της γυναίκας εξελίχθηκε με τρόπο ώστε να μην ορίζεται μόνο απ’ το ρόλο της ως μάνα, αλλά και ως γυναίκα, ως επαγγελματίας και ως σύζυγος.

Ένα μεγάλο, πλέον, ποσοστό γυναικών, το οποίο μέχρι στιγμής επιδεικτικά επιλέγουμε ν’ αγνοούμε, δεν επιθυμεί να τεκνοποιήσει, δεν αρέσκεται στο ρόλο της μητέρας και δε θεωρούν ότι θα επιτύχουν ολοκλήρωση υπό το πρίσμα της μητρότητας.

Είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός πως, οι γυναίκες που ανοιχτά εκφράζουν την επιθυμία τους να απέχουν απ’ αυτό το ρόλο το κάνουν απόλυτα συνειδητοποιημένα, είναι λες και δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους να μεγαλώνει παιδιά, λες και το ήξεραν από πάντα.

Είναι οι γυναίκες που έθεσαν ως προτεραιότητά τους στη ζωή την καριέρα τους και την επιτυχία τους στον επαγγελματικό τομέα. Είναι οι γυναίκες που έχουν φτιάξει τη ζωή τους χωρίς αυτήν την παράμετρο, έχουν απόλυτη ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν ανά πάσα στιγμή κι αυτό είναι κάτι το οποίο δε θέλουν να στερήσουν στον εαυτό τους.

Θέλουν να συνεχίσουν να εξερευνούν τις ίδιες αλλά και τις σχέσεις τους με τρόπους που, εκ των πραγμάτων, δεν μπορούν να κάνουν όταν έχουν παιδί. Εγωιστικό και ματαιόδοξο; Όπως και εκατοντάδες άλλες επιλογές που καθημερινά καλούμαστε να πάρουμε.

Γιατί, λοιπόν, αυτή η επιλογή να κρίνεται τόσο σφόδρα; Δεν είναι το ίδιο εγωιστικό και ματαιόδοξο να κάνεις παιδί από φόβο μήπως αργότερα στη ζωή σου το θέλεις, αλλά δεν μπορείς βιολογικά να το έχεις ή απ’ την ενδόμυχη ανάγκη σου ν’ αφήσεις παρακαταθήκη συνεχίζοντας το γενεαλογικό σου δέντρο;

Κάποιοι, θα ισχυριστούν ότι αυτά είναι ένα σωρό κουραφέξαλα, ξενόφερτες ιδεολογίες οι οποίες δε συνάδουν με τον ορισμό της κλασικής, ελληνικής οικογένειας και με χαρά –αλλά και πολλή ανακούφιση– θα επιλέξουν να χώσουν όλα αυτά κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτάς τους (ούτε καν του σαλονιού!) αναφωνώντας «Αλίμονο αν η δική μου κόρη δε θα με κάνει παππού!».

Λες και το να γίνεις μάνα είναι πρωτίστως για να εξυπηρετήσεις τις επιταγές των υπολοίπων, δηλαδή των γονιών σου, της κοινωνίας και άλλων, κι όχι για σένα και το σύζυγό σου.

Δεν είναι όλες οι άτεκνες οικογένειες δυστυχισμένες, με τον ίδιο τρόπο που ούτε όλες οι οικογένειες με παιδιά είναι ευτυχισμένες. Είτε οι γυναίκες επιλέγουν να γίνουν μητέρες είτε όχι, έχουν το δικαίωμα σε αυτή την επιλογή, χωρίς κοινωνικές ή άλλες πιέσεις.  Στο τέλος της μέρας, αν «επιβάλλεις» σε μια γυναίκα να γίνει μητέρα γιατί έτσι «πρέπει» ή γιατί για τους υπόλοιπους είναι φυσιολογική εξέλιξη, αφαιρείς την ουσία και τη μαγεία της μητρότητας.

Κι αυτή δεν είναι άλλη απ’ το να δημιουργεί ευτυχισμένους ανθρώπους.