Δεν αλλάζει η συμπεριφορά έτσι ξαφνικά

Έτσι ξαφνικά.

Από τα γέλια στη σιωπή, από το όλα μαζί στο μηδέν και πουθενά.

Ανθρώπινες σχέσεις που πονάνε και θεραπεύουν ταυτόχρονα. Ξεκινάς μια σχέση και νιώθεις πως όλα τα καλά θα σου συμβούν. Αλλά ξαφνικά τέλος.
Κάτι να είπε, κάτι να έγινε λάθος, ή μήπως έγινε μόδα το στρίβειν διά του αρραβώνος;

Μοιράζεστε σκέψεις, στιγμές, γέλια και ξαφνικά σιγή ασύρματου. Εξαφάνιση, σιωπή. Ούτε ένα μήνυμα, ούτε μία λέξη. Μα γιατί;

“Ghosting”, ο νέος όρος στις ανθρώπινες σχέσεις με άδοξο απότομο τέλος. Ο όρος “ghosting” αφορά στη διακοπή μιας σχέσης με την απότομη παύση κάθε επικοινωνίας με τον πρώην σύντροφο χωρίς κάποιο προφανή λόγο ή προειδοποίηση, καθώς και στην αποφυγή, αδιαφορία ή και άρνηση κάποιου ν’ ανταποκριθεί με οποιονδήποτε τρόπο στις απόπειρες του προηγούμενου συντρόφου για επικοινωνία.

Έγινε καπνός, εξαφανίστηκε, έγινε φάντασμα λοιπόν.

Όποιος απ’ τους δυο μένει πίσω στη σχέση, με το κινητό στο χέρι να περιμένει μια εξήγηση, δυστυχώς το βιώνει όλο αυτό πολύ καταστροφικά για τον εαυτό του.

Η απόρριψη πονάει, πόσο μάλλον όταν γίνεται και δίχως υπότιτλους. Αργά, αλλά σταθερά σαν καζάνι που σιγοβράζει. Αυτός που είναι μέσα στο καζάνι δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει.

Τώρα σ’ αυτό το σημείο υπάρχουν ενστάσεις, τόσο απ’ τη δική μου πλευρά όσο και κατά γενική ομολογία. Τι εννοώ; Σας αναλύω αμέσως.

Έχουμε μια σχέση ή ξεκινάμε μια κατάσταση με κάποιον άνθρωπο. Στην αρχή λοιπόν που οι κεραίες είναι απόλυτα τεντωμένες, οφείλουμε στον εαυτό μας πρωτίστως, να μην είμαστε στο ροζ συννεφάκι μας μόνο. Ναι! Γνωρίζετε όλοι νομίζω ποιο είναι αυτό το συννεφάκι.

Εκείνο που μας προκαλεί μια σύγχυση για το αν είναι μέρα ή νύχτα, που λέει ο λόγος. Έρωτας θα μου πείτε. Σωστά. Αλλά το καμπανάκι χτυπάει κάποιες φορές και καλό είναι να το ακούμε.  Μη νομίζουμε πως είναι ο Πάριος που θέλει να βάλει μουσική υπόκρουση σ’ αυτό που μας συμβαίνει.

Όλοι οι άνθρωποι, ακόμη κι οι καλύτεροι ηθοποιοί να είναι, δείχνουν τα δείγματα γραφής τους με τη συμπεριφορά τους, τη σκέψη και τη στάση τους. Αν εμείς τ’ αντιλαμβανόμαστε είναι άλλη ιστορία.

Αν εμείς έχουμε την ανάγκη να εθελοτυφλούμε, να μην ακούμε και να μην καταλαβαίνουμε, είναι άλλο θέμα προς συζήτηση. Ghosting λοιπόν κατά κύριο λόγο δεν υφίσταται, όσο κι αν έχει μπει στη ζωή μας, τόσο ως όρος όσο και ως συμπεριφορά.

Έφυγε ξαφνικά, δεν κατάλαβα τι έγινε. Ήταν όλα καλά και εξαφανίστηκε. Είναι όμως έτσι; Μήπως είχε δώσει σημάδια με τη συμπεριφορά του, αλλά τα αγνοήσαμε γιατί υπάρχει κι η συνήθεια του: «δεν το βλέπω άρα δεν υπάρχει». Μη βιαστείτε ν’ απαντήσετε. Ο ρόλος του θύματος είναι πάντα προσφιλής σε όλους. Του χαζού ο ρόλος δεν είναι πολύ θεμιτός.

Τι θέλω να πω μ’ αυτό; Πιο εύκολα δεχόμαστε πως κάποιος μας ξεγέλασε, πέσαμε θύμα της κακής συμπεριφοράς του, παρά να δεχτούμε ή να παραδεχτούμε πως είμαστε αφελείς και κοιμόμασταν όρθιοι όταν βλέπαμε κάποια σημαδάκια που θα μπορούσαν να είναι τρέιλερ απ’ τα προσεχώς.

Έτσι λοιπόν μήπως την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε για ξαφνική αλλαγή συμπεριφοράς του εκάστοτε συντρόφου πρώτα ν’ αναλογιστούμε αν είχαμε τα μάτια και τ’ αυτιά ανοιχτά;  Πριν σπεύσουμε να βγάλουμε συμπέρασμα για τους άλλους, να πάρουμε ρόλους θύματος ή θύτη, ας αναλογιστούμε: βλέπαμε ή απλώς κοιτούσαμε; Ακούγαμε ή αφουγκραζόμασταν; Ήταν ανάγκη να έχουμε μια σχέση ή απλώς προαπαιτούμενο της κοινωνικής μας υπόστασης;

Δεν υπάρχουν φαντάσματα. Υπάρχει πολύ φαντασία όμως. Ας την βάλουμε να λειτουργήσει με θετικό πρόσημο.