Πάντα προλαβαίνεις να κάνεις αυτό που αγαπάς

Δεν είναι λίγες οι φορές που από παιδί ακόμη σου είχε ζητηθεί να πάρεις κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον. Η κατάσταση έγινε, ωστόσο, πιο έντονη, κατά τα τελευταία χρόνια της  σχολικής πορείας.

Βρίσκεσαι σ’ ένα κομβικό σημείο. Τελειώνοντας την Α’ Λυκείου, καλείσαι ν’ αποφασίσεις για την κατεύθυνση την οποία επιθυμείς να ακολουθήσεις, ζυγιάζοντας ταυτόχρονα όλους τους παράγοντες. Επί της ουσίας, πρέπει να αναλογιστείς ποιο επάγγελμα θέλεις ν’ ακολουθήσεις, το οποίο θ’ ανήκει σε κλάδο συνυφασμένο με την κατεύθυνση που επιλέγεις. Επομένως, μιλάμε για μία αλυσιδωτή επιλογή, με συνέπειες και οφέλη που θα γίνουν αισθητά στο προσεχές μέλλον.

Αλλά τι να επιλέξεις; Πόση σοφία μπορούν να διαθέτουν τα 16 χρόνια, που κουβαλάς στους ώμους σου, ώστε να προβλέψεις σωστά το μέλλον και να λάβεις υπόψιν ακόμη και τους αστάθμητους παράγοντες; Καλείσαι να αποφασίσεις, σαν έμπειρος ενήλικας, για την επαγγελματική σου σταδιοδρομία κι αυτό είναι κάτι, το οποίο κανείς δε χάνει την ευκαιρία να σου τονίσει, ότι θα κρίνει ολόκληρο το μέλλον σου.

Σε επιφορτίζουν με περιττό άγχος και πίεση, τα οποία κορυφώνονται στην πορεία των ετών. Στο ζενίθ, εκεί λίγο πριν βγουν οι βάσεις κι ενώ έχεις στα χέρια σου τους καρπούς της τριετούς προσπάθειάς σου, ανοίγονται διάπλατα μπροστά σου οι λίστες με τις σχολές και τα πανεπιστήμια, που περιμένουν να δεχτούν τη νέα φουρνιά των φοιτητών. Με βάση τα αποτελέσματα των κόπων σου, αποφασίζεις και τοποθετείς σε σειρά προτεραιότητας τις σχολές –που ονομαστικά και μόνο– σου φαίνονται πιο ελκυστικές, για να καταπιαστείς με κάποια απ’ αυτές.

Περνά ο καιρός, μαθαίνεις ότι μπήκες στη σχολή που επιθυμούσες, όλα καλά. Στο σπίτι σου, όπως σε κάθε κλασική, ελληνική οικογένεια που σέβεται τον εαυτό της, πανηγύρια, χαρές, κλάματα, οι γιαγιάδες και οι θειάδες κομπάζουν που το εγγόνι μπήκε στο πανεπιστήμιο κι άλλα τέτοια πολυφορεμένα, ωστόσο όμορφα, κλισέ σκηνικά.

Κάπου εκεί, όμως, ανάμεσα στους εορτασμούς, στις παρακολουθήσεις των διαλέξεων στα αμφιθέατρα, ακόμη και ανάμεσα στις ώρες που περνάς καλαμπουρίζοντας στο κυλικείο με καφέ και τσιγάρο, φτάνεις στη συνειδητοποίηση, ότι ίσως τα πράγματα να μην είναι όπως τα είχες αρχικά στο μυαλό σου. Ίσως μεν η επιλογή σου να ήταν σωστή και με επαγγελματική αποκατάσταση, όπως αρμόζει σε μια σωστή επαγγελματική σταδιοδρομία, δε σημαίνει αυτό δε, ότι πρόκειται για έναν κλάδο που σε εκφράζει. Κι όσο εμπεδώνεις κάτι τέτοιο, τόσο σε γεμίζει φόβο για την επόμενη κίνησή σου.

Γιατί δεν είναι μόνο, ότι πίστεψαν οι δικοί σου στο νέο σου ξεκίνημα, αλλά κι ότι κι εσύ ακόμα βάλθηκες να υποστηρίζεις με περισσό σθένος την προσπάθειά σου αυτή. Και τώρα; Τώρα που δεν έχεις πια κάτι να υποστηρίζεις τι γίνεται; Τι θα πουν οι γονείς σου και γενικά ο περίγυρός σου σε περίπτωση που τα παρατήσεις; Θα σκεφτούν ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή τα παράτησες ή ότι είχες το θάρρος και το θράσος που χρειάζεται για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου;

Πρώτον και κυριότερον, μη βασανίζεσαι μ’ όλα αυτά τα ερωτήματα. Δεν πρόκειται να βρεις απαντήσεις μονομιάς, αντίθετα το μόνο που θα καταφέρεις είναι να αγχωθείς και να καταλήξεις να πνίγεσαι σε μία κουταλιά νερό. Βρες αυτό που θες εσύ να κάνεις, κι όχι αυτό που θα αρέσει στους γύρω σου, είτε είναι οι γονείς σου είτε ο ευρύτερος κύκλος σου. Μόλις καταλήξεις εσύ σ’ αυτό που σε γεμίζει, τότε δε θα χρειάζεσαι και την αποδοχή των άλλων.

Ακόμα και οι γονείς σου, παρόλο που αρχικά θα προβληματιστούν και θα αγχωθούν μ’ αυτήν την ξαφνική αλλαγή, προοδευτικά και μέσα απ’ τη δική σου αποφασιστικότητα, θα καταλάβουν, ότι αυτό είναι το καλύτερο δυνατό βήμα για σένα. Ένα βήμα, το οποίο θα σε κάνει ευτυχισμένο και χαρούμενο άνθρωπο, που όντας γεμάτος και ουσιαστικά πλήρης, θα μπορείς να διατηρείς ένα πολύ καλό επίπεδο ζωής, προσφέροντας ταυτόχρονα και στους γύρω σου.

Δεύτερον, να ξέρεις ότι είσαι απ’ τους ελάχιστους τυχερούς σ’ αυτόν τον κόσμο, που έχουν τα κότσια να κυνηγήσουν οτιδήποτε είναι αυτό που τους γεμίζει και τους κάνει ευτυχισμένους. Θα πρέπει λοιπόν, όχι μόνο να μην προβληματίζεσαι, αλλά αντίθετα να γεμίζεις περηφάνια μέσα απ’ την επιλογή σου αυτή, γιατί εκφράζεις πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι θα ήθελαν να πράξουν το ίδιο, αλλά οπισθοχωρούν χάριν των συνθηκών.

Θέλει δύναμη ψυχής, να κάνεις μια τόσο μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου και δεν έχει πραγματικά καμία σημασία, είτε το κάνεις μέσα απ’ της σχολής τα έδρανα ακόμη είτε απ’ το έτοιμο, στρωμένο, επαγγελματικό σου παρόν και πολλά υποσχόμενο μέλλον. Σ’ όποια φάση της ζωής σου κι αν βρίσκεσαι, κυνηγάς αυτό που από παιδί ονειρεύτηκες, αυτό που λαχταρούσες χρόνια, ξεφεύγοντας απ’ το status quo και δεν είναι, ποτέ μα ποτέ, αργά να ζήσεις μια καθημερινότητα, έτσι όπως εσύ την φαντάζεσαι.

Κλείνοντας, να μάθεις να κυνηγάς όλα, όσα σε γεμίζουν. Ανθρώπους, στιγμές, όλα. Οι γονείς όλων μας, δε μας παραλαμβάνουν με οδηγίες χρήσης και πάνω στην προσπάθειά τους να μας εξασφαλίσουν το καλύτερο, πέφτουν στη λούμπα και κάνουν λάθη. Θεωρούν ότι το καλύτερο μέλλον το επιφυλάσσουν επαγγέλματα-κλισέ όπως του δικηγόρου και του γιατρού.

Πολλές φορές αγνοούν τα προσωπικά ενδιαφέροντα και τις κλίσεις των παιδιών τους, προκειμένου να τους παράσχουν ένα μέλλον με ροδοπέταλα στρωμένο και κυρίως με αποκατάσταση και ευκατάστατο.

Ακριβώς, όμως, επειδή βάζουν και την ευτυχία των παιδιών τους πάνω απ’ όλα, αν καταβάλλεις την προσπάθεια και τους εξηγήσεις, τότε θα έχεις δίπλα σου τον ισχυρότερο σύμμαχο και τον πιο θερμό υποστηρικτή.  Το μόνο που χρειάζονται κι αυτοί κι εσύ είναι χρόνος και ένας παραγωγικός διάλογος, ώστε να δείτε που συγκλίνετε και να συνειδητοποιήσετε ότι μάχεστε για τον ίδιο υψηλό στόχο: την ευτυχία σου.