Εκείνα τα αρχικά που κάποτε χαράξαμε

Ψάχνουμε με μανία μία θέση για τον έρωτα, την ιδανική του. Ξεχνάμε, όμως, πως δεν πρόκειται για τοποθέτηση προϊόντος. Ίσως το μόνο πράγμα που χρειάζεται τοποθέτηση στον έρωτα να είναι οι καρδιές στην αρχική τους θέση -ίσως πάλι κι όχι.

Στον έρωτα, λοιπόν, δεν ταιριάζουν τα στημένα κι η λάμψη του είναι αρκετή ώστε να κάνει οποιαδήποτε προϋπόθεση δίπλα του να μοιάζει περιττή. Ακριβά restaurant με θέα που σου χαρίζει όλη την πόλη, καφετέριες και μπαρ με χαμηλό φωτισμό, νότες κι ατμόσφαιρα που ευνοεί κάθε κατάσταση, μαγαζιά καλά δομημένα για ένα μεγάλο πορτοφόλι, όχι απαραίτητα και για έναν μεγάλο έρωτα.

Αν λοιπόν πιστεύεις πως υπάρχει ένα μέρος που ο έρωτας γεννιέται ακόμη, τότε μην ψάξεις να το βρεις ανάμεσα σε τοίχους. Δεν κλείνεται η αγάπη σε τετραγωνικά, ούτε ορίζεται το πάθος σε ρυθμούς jazz μουσικής.

Ο έρωτας πάντα θα γεννιέται στα παρκάκια! Μια ώρα τυχαία, έξω απ’ τα φώτα της πόλης, μακριά απ’ τον πολύ κόσμο. Ο έρωτας δε δανείζει τη σιωπή του σε κανέναν, ίσως μονάχα στις ανάσες μας, κάθε που τα λόγια μας δε θα μπορούν πια να καμουφλάρουν όσα τα χείλια μας ορκίστηκαν.

Ο έρωτας πάντα θα υπάρχει εκεί που το μόνο που έχει μείνει απ’ την πόλη είναι οι ήχοι της, εκεί που η αίσθηση της ώρας χάνεται και το μόνο ρολόι που θα βρεις θα έχει για δείκτες του τα αστέρια κι η μόνη υπενθύμισή του θα μοιάζει στους ήχους των πλοίων όταν σαλπάρουν απ’ το λιμάνι ξημερώματα.

Δε χρειάζονται πολλά, για την ακρίβεια δε χρειάζεται τίποτα. Κάποτε ψάχναμε να βρούμε το σωστό μέρος μα τώρα πια ψάχνουμε μονάχα τον σωστό άνθρωπο. Αν έχεις βρει εκείνον, που ξέρεις πως κάθε αναζήτηση θα σε οδηγεί στα μάτια του, σταμάτα να ψάχνεις τις συνθήκες κι άρχισε να τις ζεις.

Όπως παλιά που το παρκάκι στην πλατεία της γειτονιάς ήξερε να μας πει με τι μοιάζει ο έρωτας, γνώριζε καλά όλες τις πρώτες κρυφές κι αμήχανες συζητήσεις και μας υποδεχόταν με μια υπόσχεση πως όσα πούμε θα μείνουν εκεί, χαραγμένα στο παγκάκι, με ένα στιλό που είχε ξεμείνει στην τσάντα μας και λίγο απ’ τον γραφικό μας χαρακτήρα που ακόμη δεν είχε προλάβει καλά-καλά να διαμορφωθεί.

Μα όσα χρόνια κι αν περάσουν ο έρωτας πάντα θα γεννιέται στα παρκάκια. Ίσως στο ίδιο παγκάκι να θυμηθούν οι άνθρωποι ξανά πώς είναι να ερωτεύεσαι, ίσως με μια μπίρα στο χέρι να μπορέσουν να πουν όσα δε θα έλεγαν ποτέ και σε κανέναν, ίσως κοιτώντας τις σκιές τους κάτω απ’ το φως του φαναριού να αλλάξουν τη σκηνή κι από δύο ξαφνικά να γίνουν μία, ίσως η πόλη να τους το χρωστάει κι εκείνοι πρέπει απλά να το δεχτούν.

Κι όταν ο καιρός περάσει κι η σκιά έχει ακόμη μία υπόσταση, θα συνεχίσεις να περνάς από εκείνο το παρκάκι.   Και θα βλέπεις πως υπάρχει έρωτας, πως υπάρχει αγάπη! Ίσως να δεις και δυο παιδιά να κάθονται στο ίδιο παγκάκι που κάποτε ερωτευτήκατε εσείς και να μείνεις για λίγο να τα κοιτάς, βλέποντας στο πρόσωπό τους τις εκφράσεις σας. Και τότε θα καταλάβεις πως κάθε έρωτας που γεννιέται στα παρκάκια έχει μία ιδιότητα και μοιάζει με τρεις τελείες… Συνεχίζεται!