Σπανίως χωνεύουμε τους συντρόφους των αδερφών μας

«Τι είναι αυτό καλέ; Τι του βρήκες;». Οι συγκεκριμένες εκφράσεις αποτελούν κατά κανόνα τις συνηθέστερες που μπορεί να ακούσει κανείς όταν πρωτογνωρίζει το σύντροφό του στο, κατά τα άλλα γλυκύτατο, αδερφάκι του. Τις περισσότερες φορές δε συμπαθούμε τους συντρόφους των αδελφών μας κι αυτό είναι γεγονός. Μπορεί να μην το δείχνουμε και σίγουρα να μην το παραδεχόμαστε σ’ αυτούς για να μην πληγωθούν, αλλά συμβαίνει. Και συμβαίνει ανεξαρτήτως καταλληλότητας του συντρόφου για το αδερφάκι μας. Όλο αυτό είναι περισσότερο μεταξύ μας, μεταξύ των αδελφών, παρά τόσο προς το τρίτο πρόσωπο. Γιατί συμβαίνει όμως;

Ας τα πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Όταν γεννιέται ένα παιδί, αρχικά βιώνει με τους γονείς του μια μορφή αποκλειστικότητας του δεσμού και της αγάπης. Συνήθως πρώτα με τη μαμά (θηλασμός κλπ) και μετά και με τον μπαμπά. Η σχέση αυτή χάνει την τόσο κλειστή μορφή της όταν εμφανίζεται στο προσκήνιο ο αδελφός ή η αδελφή. Η αποκλειστικότητα παύει να υφίσταται. Το μοίρασμα της γονικής στοργής δημιουργεί στα αδέλφια αρνητικά συναισθήματα, με επικρατέστερο αυτό της ζήλιας.

Ζήλια γιατί κανείς δεν μπορεί να κατέχει ολόκληρη τη γονική αγκαλιά. Το συγκεκριμένο συναίσθημα, όμως, είναι αυτό που μετέπειτα δημιουργεί αυτό το μαγικό δέσιμο ανάμεσα στα αδέλφια.

Η παραδοχή ότι κανένας δεν μπορεί να λαμβάνει ολόκληρο το μερίδιο αγάπης απ’ τους γονείς, καθιστά τα αδέλφια από εχθρούς, σύμμαχους. Από εκείνο το σημείο της ζωής τους παλεύουν από κοινού για να διατηρήσουν τη γονική αγκαλιά ακέραια. Με μεγαλύτερο φόβο τους την πιθανή απώλεια.

Το ταξίδι αυτό, χωρίς να το συνειδητοποιούν άμεσα, τουλάχιστον στις νεαρότερες ηλικίες, τους δένει ανεπανάληπτα. Ο κοινός στόχος, οι κοινές εμπειρίες δημιουργούν μια ομάδα ατόμωνπου έχει μάθει να λειτουργεί καλύτερα μαζί παρά χώρια κι η παραμικρή απουσία του ενός δημιουργεί ανασφάλεια στους υπόλοιπους. Κι εδώ είναι που έρχεται το θέμα του συντρόφου.

Πόσο εύκολα διαχειρίζεσαι το μοίρασμα του ανθρώπου σου με έναν άγνωστο; Του ανθρώπου που μάθατε από μικροί να μοιράζεστε τα πάντα αλλά όχι τους εαυτού σας; Πώς αντιμετωπίζεις την ανασφάλεια εξαιτίας της απουσίας του; Δύσκολες ερωτήσεις με δύσκολες απαντήσεις. Ή μήπως όχι;

Το συνηθέστερο λάθος που πράττουν οι περισσότεροι –κι όχι μόνο στις αδελφικές σχέσεις– είναι ότι αντιμετωπίζουν την κατάσταση υπό το πρίσμα της κτητικότητας. Με αποτέλεσμα οτιδήποτε διαταράσσει αυτή να το κατατάσσουμε κατευθείαν ως κάτι αρνητικό-εχθρικό. Κάτι που προφανώς είναι λάθος. Η ζωή βέβαια δεν είναι τόσο απλή ή δεν την κάνουμε τόσο απλή όσο δύο γραμμές απλής συλλογιστικής. Εμπεριέχονται σε αυτήν άφθονα συναισθήματα, φόβοι κι ανασφάλειες, ικανά να μας κάνουν να χάσουμε τη λογική μας. Αυτά είναι όπως και σε κάθε είδους σχέση που οφείλουμε να υπερπηδήσουμε, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τα αδέλφια μας.

Μη βιαστείς, λοιπόν, να βγάλεις τα συμπεράσματά σου και να πεις ότι αυτή δεν κάνει για τον αδερφό σου ή ο άλλος είναι μαλάκας κι η αδερφούλα σου χαραμίζεται. Ξεπέρασε τις προσωπικές σου ανασφάλειες και τάσεις κτητικότητας και δώσε στο αδερφάκι σου αυτό που χρειάζεται: Έναν άνθρωπο που στηρίζει τις προσωπικές επιλογές του, επειδή τον καθιστούν αυτόν χαρούμενο -κι όχι εσένα απαραίτητα. Ένα άνθρωπο που δε φοβάται να μοιραστεί ένα κομμάτι του εαυτού με τον υπόλοιπο κόσμο κι είναι περήφανο γι’ αυτό κι όχι φοβισμένο. Ένα άτομο που το εμπιστεύεται.

Αγαπήστε τους συντρόφους των αδελφών σας, γιατί όπως και με τα αδέλφια σας σάς ενώνει η αγάπη για τους ίδιους ανθρώπους. Κι άρα, όπως και με τα αδέλφια σας, σας ενώνουν περισσότερα από ό,τι πιθανόν σας χωρίζουν.