Αγάπη θα πει επιλογή, όχι ανοχή!

Ξέρεις, κάποιες φορές σε μια προσπάθειά μας να φανούμε ίσως ευγενικοί, ίσως κάπως ότι κάνουμε και καλά την αυτοκριτική μας, ταπεινώνουμε και μειώνουμε τον εαυτό μας σε σημείο που μπορεί ούτε κι εμείς οι ίδιοι να το αντιλαμβανόμαστε.

Αυτό συμβαίνει ακόμη πιο συχνά στις σχέσεις μας. Πάρε για παράδειγμα το «Ευχαριστώ που με ανέχεσαι». Το είπες και το είπα ίσως περισσότερες φορές απ’ ό,τι θυμόμαστε -και σίγουρα περισσότερες απ’ ό,τι θα έπρεπε. Θα μου πεις, τι είναι τόσο λάθος με τη φράση αυτή; Φαινομενικά, τίποτα. Αλλά αν το καλοσκεφτείς θα βρεις ένα σωρό λάθη που αφορούν κυρίως εσένα.

Αρχικά η ίδια η φράση είναι προσβολή προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Τι πάει να πει «με ανέχεσαι»; Και τι είμαστε για να μας ανέχονται; Είμαστε μήπως κάτι τόσο δα τρομερό; Ή κάναμε ποτέ κάτι τόσο φοβερό κι άξιο ανοχής; Προσβάλλει ακόμη την ίδια τη σχέση μας κι αν το πάρουμε και παρακάτω ίσως προσβάλλει και τον ίδιο το σύντροφό μας και την αγάπη του για μας.

Διαφορετικό πράμα η ανοχή και διαφορετικό η υπομονή κι η επιμονή. Αν κάποιος μας αγαπάει, μας αγαπάει επειδή το θέλει και γιατί αξίζουμε πραγματικά αυτή του την αγάπη. Δε μας αγαπάει ούτε επειδή πρέπει, ούτε με το ζόρι, ούτε γιατί μας ανέχεται. Κι όποιος από μας πιστεύει πως τον αγαπάνε από λύπηση ή από ανοχή, καλύτερα να μαζεύει όσο το δυνατόν πιο σύντομα τα μπογαλάκια του και να τραβήξει για καμιά άλλη παραλία.

Δε λέω ότι τη φράση αυτή τη λέμε εννοώντας όλα τα παραπάνω. Ίσως αυτό που πραγματικά θέλουμε να πούμε είναι «ευχαριστώ για την υπομονή που μου δείχνεις όταν έχω τις μαύρες μου» ή «ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις όταν δεν είμαι καλά» ή «ευχαριστώ που μου κρατάς το χέρι στα δύσκολα». Αυτές οι φράσεις όχι μόνο δείχνουν μια υγιή αυτοκριτική κι αυτοσαρκασμό, αλλά είναι ίσως κι αναγκαίες σε μια σχέση έτσι ώστε να δείξουν στο σύντροφό μας πως αντιλαμβανόμαστε και μας αρέσει που είναι κοντά μας όταν έχουμε τα νεύρα και τα πείσματά μας. Η λέξη «ανοχή» όμως είναι βαριά κι άσχημη. Υποδηλώνει συμπεριφορές που σε κανέναν δεν αρέσουν, υποδηλώνει βάρος κι ευθύνη που δεν είναι θεμιτή, υποδηλώνει σκουριά, πράξεις και συναισθήματα με το ζόρι.

Η αγάπη δεν είναι ούτε ζόρι, ούτε ευθύνη, ούτε αυτοταπείνωση. Πόσο μάλλον εξιδανίκευση του συντρόφου μας ότι αυτός «ανέχεται» όλα μας τα κουσούρια και μας χαρίζει απλόχερα την αγάπη του ενώ δεν την αξίζουμε. Η αγάπη είναι καθημερινή και συνεχόμενη επιλογή. Επιλογή του συντρόφου μας και των καθημερινών του αναγκών και κουσουριών, επιλογή των χαρούμενων και των λυπητερών του στιγμών, επιλογή όλων εκείνων των συναισθημάτων και των καταστάσεων που τον περιτριγυρίζουν, επιλογή των σκοτεινών και λαμπερών του ημερών.

Κανείς δεν είναι χρωματιστός και λαμπερός όλη μέρα, κάθε μέρα. Το θέμα είναι να διαλέγουμε και τα σκοτάδια και τα μαύρα χρώματα αυτών που πραγματικά θέλουμε κι αγαπάμε.

Άρα όχι, δεν ευχαριστούμε κανέναν αν μας ανέχεται, γιατί αν μας ανέχεται πολύ απλά δε μας αγαπάει. Ευχαριστούμε κάποιον που μας κρατάει το χέρι σε ένα δρόμο γεμάτο αγκάθια και σε μια μέρα γεμάτη δάκρυα. Γιατί «αγαπώ» σημαίνει «επιλέγω».