Πρώτοι στο χωριό!

Είναι κυρίως νέοι, είναι σίγουρα (μέσα κι έξω) ωραίοι. Ο λόγος για όλους εκείνους τους ανθρώπους που πήγαν αντίθετα στο ρεύμα της εποχής. Αυτό που επιτάσσει τη φυγή σε άλλες χώρες προς αναζήτηση μιας καριέρας ή ενός πιο ποιοτικού τρόπου ζωής. Αντιθέτως επέλεξαν να μείνουν σε αυτόν τον τόπο προς πείσμα πολλών. Άλλοι θα τους χαρακτήριζαν τρελούς κι άλλοι τολμηρούς, ίσως και μικρούς ήρωες. Όπως και να έχει όμως είναι η γενιά που ρίσκαρε και πέτυχε!

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία περίπου 1,5 εκατομμύριο έχουν πια επιλέξει αυτό το μονοπάτι. Επέλεξαν, δηλαδή, μετά τις σπουδές τους να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη, στους μικρούς τόπους καταγωγής. Νησιά, χωριά ή μικρότερες επαρχιακές πόλεις γέμισαν ξανά από νεότερα και σίγουρα πιο αισιόδοξα πρόσωπα και μυαλά.

Οι περισσότεροι από αυτούς κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων, πτυχιούχοι πανεπιστημίων, κουβαλούν ως εφόδια μόρφωση ακαδημαϊκού επιπέδου κι όρεξη για δουλειά. Τι τους έκανε να πάρουν αυτή την απόφαση; Φυσικά όχι μόνο η επιθυμία αλλά κι η ανάγκη, η εξέλιξη της πραγματικότητας στη χώρα μας. Μια πραγματικότητα απογοητευτική, ειδικά στις μεγαλουπόλεις.

Έχοντας βέβαια ζυγίσει τα πάντα πριν από ένα τόσο σοβαρό βήμα κατέληξαν στο ότι προτιμούν να απαγκιστρωθούν από έναν απαιτητικό κι αδιέξοδο τρόπο ζωής. Αρνήθηκαν να αφομοιωθούν στο σύνολο αυτών που ξυπνάνε με μούτρα κατεβασμένα κι υποκλίνονται σε μια παθητική άχρωμη καθημερινότητα. Κουράστηκαν να αντικρίζουν παντού ανθρώπους με ακουστικά στα αφτιά, σαν να προσπαθούν να αποφύγουν κάθε αληθινή επαφή. Η πλήρης αποξένωση, ρομποτικές αυτοματοποιημένες κινήσεις χωρίς ουσία κι ιδιαίτερους στόχους.

Ναι, η ζωή είχε γίνει ή έτεινε να γίνει μια μάζα από τέτοιες ανούσιες στιγμές. Το κόστος ζωής μεγάλο αλλά και το ψυχολογικό κόστος του να ζεις στη μεγαλούπολη ακόμη μεγαλύτερο! Σίγουρα το να αποφασίσει κανείς την επιστροφή του δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στο κόσμο. Σκέφτεσαι τους κόπους των γονιών σου για να σε σπουδάσουν, τους δικούς σου κόπους για να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου. Κόπους που χρειάζονται, όμως, απολαβές -οικονομικές μα κυρίως ψυχολογικές.

Κίνητρο η όρεξη και το τσαγανό, στόχος η πραγματοποίηση των ονείρων τους. Θέλει πολλά κότσια μια τέτοια απόφαση αλλά δεν είναι ουτοπία, εξάλλου οι περισσότεροι διαθέτουν την τεχνογνωσία ή ίσως και την εργασιακή εμπειρία να στηρίξουν κάτι τέτοιο. Μα ακόμη κι αν δεν τα διαθέτουν, το μεράκι τους ήταν αρκετό για να δώσει την ανάλογη ώθηση.

Οι τομείς που οι περισσότεροι επέλεξαν να ασχοληθούν είναι λίγο-πολύ γνωστοί σε όλους, αγροτουρισμός, ξενώνες, ειδικές καλλιέργειες και βιολογικά προϊόντα . Εστίαση στον πρωτογενή τομέα και τη φύση κι ύστερα στον τριτογενή, τον τουρισμό και τις υπηρεσίες.

Τι πέτυχαν; Σίγουρα περισσότερα από όσα φανταζόμαστε. Ηθική ικανοποίηση πρωτίστως, αφού κέρδισαν το στοίχημα. Η επαρχία δε χαρίζεται, κερδίζεται! Πρέπει να αποδείξεις ότι το έχεις κι ότι μπορείς. Έβαλαν ποιότητα στη ζωή τους πια. Ξυπνούν νωρίς να χορτάσουν όλη την ημέρα, να χωρέσουν όλα αυτά που θέλουν να κάνουν. Χαμογελούν πιο συχνά, αφού κι οι ίδιοι αντικρίζουν γύρω τους πρόσωπα πιο αληθινά.

Έγιναν πιο δραστήριοι, περισσότερο εργατικοί. Η κούραση στην επαρχία είναι περισσότερο σωματική εν αντιθέσει με την αβάσταχτη ίσως ψυχολογική κούραση της μεγαλούπολης. Όπως και να το κάνουμε είναι άλλο πράγμα να κάνεις ισολογισμούς της επιχείρησής σου με φόντο τη θάλασσα στο νησί σου.

Τα κατάφεραν, έκαναν αυτό που οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε ακόμη και να σκεφτούμε. Πέτυχαν σε νέους τομείς υπό δύσκολες  συνθήκες, σε μια χώρα που καθημερινά αδειάζει από ανθρώπους. Κάποιοι μάλιστα πέτυχαν τόσα πολλά που διαφημίζουν τον τόπο τους σε άλλες χώρες.

Αφανείς ήρωες μιας απλής καθημερινότητας, ανόητοι ονειροπόλοι με ρίζες βαθιές μέσα τους για τον τόπο τους -μπορείς να το δεις από όποια πλευρά επιλέξεις. Πιθανότατα όλα μαζί συνθέτουν το κράμα αυτών των ανθρώπων που αποφάσισαν να δώσουν αξία στη ζωή τους κι άξια κυνήγησαν τα όνειρά τους.