Μετά τον καβγά δώσε στον άλλο χρόνο

Στη ζωή όλοι μας θα περάσουμε τις όμορφες κι ευτυχισμένες στιγμές μας, με την οικογένεια, τους φίλους, τον άνθρωπό μας. Ακόμη και στη δουλειά με συναδέλφους, κι εκεί θα έχουμε κάποιες ευχάριστες στιγμές. Σίγουρα δεν είναι όλα ρόδινα κι είναι και λίγο βαρετό να είναι όλα μέλι-γάλα μονίμως. Για την ακρίβεια δε γίνεται, είναι αδύνατον.

Σε όλους τους τομείς θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες, δυσάρεστες καταστάσεις και καβγάδες. Αλλά δεν είναι κακό να συμβαίνουν κι αυτά, το θέμα είναι πώς θα διαχειριστούμε την κάθε κατάσταση.

Οι ανθρώπινες σχέσεις συνοδεύονται από εντάσεις και σε αρκετές περιπτώσεις δοκιμάζονται τα όρια αυτών των σχέσεων. Ο καθένας από μας είναι διαφορετικός χαρακτήρας, οπότε αντιδρούμε ανάλογα.

Στην οικογένειά μας συνήθως βιώνουμε τους πρώτους καβγάδες όχι πάντα ως συμμετέχοντες. Φυσικά τις πιο πολλές φορές είμαστε εμείς το επίκεντρο, καθώς οι γονείς μας πάντα θα βρίσκουν κάποιο λόγο για να μας γκρινιάξουν ή να προκαλέσουν φασαρία. Συνήθως, δεν υπάρχει καμία αντίδραση απ’ τη μεριά μας για να μη βάλουμε λάδι στη φωτιά. Υπάρχουν, όμως, κάποιες φορές που κι εμείς αντιδράμε πυροδοτώντας την ατμόσφαιρα, μιας κι εμείς έχουμε και μια εφηβεία να περάσουμε.

Με τους φίλους μας, είτε είμαστε μικροί είτε όχι, θα έρθει η στιγμή που θα φαγωθούμε για χαζομάρες, θα σταματήσουμε να μιλάμε -θα το παίξουμε και οι δύο θιγμένοι, μέχρι τελικά να κάνει κάποιος πίσω και να μιλήσει στον άλλο. Σαφώς θα καβγαδίσουμε κι άσχημα, ο καθένας έχει τα νεύρα του, τις ιδιοτροπίες του κι ένα όριο στην υπομονή του.

Με το ταίρι μας είναι επίσης αρκετά εύκολο να έχουμε καβγάδες για πολλούς λόγους. Κάποιες φορές είναι η ζήλια, άλλες η ασυμφωνία χαρακτήρων. Στις μέρες μας ένα απ’ τα βασικά προβλήματα των ζευγαριών είναι η οικονομική τους κατάσταση κι η έλλειψη εργασίας.

Στον εργασιακό τομέα οι καβγάδες κι οι διαπληκτισμοί είναι μέρος της δουλειάς μας. Είναι πλέον αναπόφευκτο να μαλώσεις με κάποιον συνάδελφο, προϊστάμενο και ούτω καθεξής. Λίγο η ένταση της δουλειάς κι η κούραση, λίγο τα νεύρα μετά απ’ την πολύωρη εργασία, το μόνο εύκολο είναι να ξεσπάσουμε σε κάποιον ή να μιλήσουμε και να μας μιλήσουν απότομα.

Όλα αυτά, όμως, πώς τα αντιμετωπίζουμε; Πώς πρέπει ν’ αντιδράσουμε εκείνη τη δεδομένη στιγμή; Δεν υπάρχει κάποιος δεκάλογος ή βιβλίο με χρυσές εντολές για τη διαχείριση των καβγάδων. Πρέπει να σκεφτόμαστε λογικά κι ώριμα, άλλωστε μεγάλα παιδιά είμαστε, σωστά;

Εντάξει, κάποιες φορές αντιδράμε χειρότερα κι από μωρά, λέμε λέξεις που αργότερα μετανιώνουμε, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί υπερβαίνουμε τα όρια. Ή μάλλον γιατί μας αναγκάζουν να τα υπερβούμε. Όταν μαλώνουμε με κάποιον, όποιος κι αν είναι αυτός, πρέπει να φροντίζουμε να διατηρούνται οι ισορροπίες και να μην ξεφεύγουμε. Όσα νεύρα κι αν έχουμε, όσο δίκιο κι αν έχουμε, θα πρέπει να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας και κυρίως στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας.

Σίγουρα, δεν έχουμε όλοι την ίδια υπομονή, τις ίδιες αντοχές και τις ίδιες αντιδράσεις. Μετά από έναν έντονο καβγά όμως, όταν ο άλλος μας ζητάει χρόνο, θα πρέπει να του τον δίνουμε. Όσο κι αν μας φοβίζει, όσο κι αν φουντώνουμε εμείς παραπάνω, νιώθουμε πως βράζουμε μέσα μας και θέλουμε ν’ ανάψουμε τα αίματα, αυτή δεν είναι η λύση. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και σε ορισμένες περιπτώσεις τον χρειαζόμαστε για να σκεφτούμε ψύχραιμα. Κι αν εμείς δεν μπορούμε να σταματήσουμε να πυροδοτούμε την ατμόσφαιρα, τότε δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει ή να μας φοβίζει η οποιαδήποτε έκβαση του κάθε καβγά.

Βέβαια, είναι δύσκολο να ελέγξουμε κι εμείς οι ίδιοι τα νεύρα μας, πόσο μάλλον να προσέχουμε και τι λέμε, ώστε να μην προκαλούμε το συνομιλητή μας. Όμως θα πρέπει να σκεφτούμε: αν ζητούσαμε εμείς χρόνο θα θέλαμε να μας τον δώσουν ή όχι;

Γι’ αυτό είναι καλύτερο σ’ οποιαδήποτε περίσταση και μ’ όποιον έχει δημιουργηθεί η φασαρία, να σταματήσουμε να προκαλούμε, να κάνουμε λίγο στην άκρη και να δώσουμε στον άλλον το χρόνο και το χώρο για να σκεφτεί όσο θέλει, σε λογικά πλαίσια πάντα. Ύστερα θα επιστρέψουμε για να το λύσουμε, όταν θα ‘μαστε κι οι δύο έτοιμοι, ποτέ μα ποτέ δεν αφήνουμε το συμβάν πίσω μας σαν να μη συνέβη τίποτα.

Κάποιος απ’ τους δύο πληγώθηκε περισσότερο απ’ τον άλλο κι είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό να καταλήγεις στο τέλος να νιώθεις λες και μάλωσες μόνος σου. Δεν είναι;