Απ’ το «δούναι και λαβείν» κρατήσαμε μόνο το «λαβείν»

Είναι μία από εκείνες τις βραδινές στιγμές που σκάνε στο μυαλό σαν φωτοβολίδες πολυάριθμες σκέψεις. Εμφανίζονται η μία μετά την άλλη, ή ταυτόχρονα, ή χωρίς καμία συνοχή γενικότερα. Μέχρι που το μυαλό καταπιάνεται με μία συγκεκριμένη κι αρχίζει να την αναλύει και να την μεγεθύνει. Μία από αυτές τις σκέψεις (κι ίσως η συνηθέστερη) είναι η ανησυχία αν οι σχέσεις μας είναι ισόποσες συναισθηματικά. Δίνεις, άραγε, το ίδιο συναίσθημα που λαμβάνεις; Υπάρχει, μήπως, ισορροπία;

Παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας καθημερινά στον κόσμο και με κάποιους ανθρώπους όντως δενόμαστε αστραπιαία, με άλλους χανόμαστε με τον καιρό ενώ κάποτε υπήρξαν κοινά σημεία, και με άλλους δε δενόμαστε ποτέ, καθώς δε βρίσκουμε τις άμυνές τους, ώστε οι τελευταίοι να γίνουν πιο δεκτικοί προς εμάς. Και στο τέλος της ημέρας, συλλογιζόμαστε πώς να αντιμετωπίσουμε τον καθένα και πού να τον κατατάξουμε στη ζωή μας. Τι παίρνουμε απ’ τον καθένα τελικώς ή τι μπορούμε να πάρουμε;

Μήπως, όμως, δεν έχει σχέση το τι παίρνουμε, αλλά κατά κύριο λόγο το τι δίνουμε; Απλή η παραπάνω συλλογική, αν κι εξαιρετικά συγκεχυμένη. Καθώς το αναλύουμε συνειδητοποιούμε ότι το πρώτο βήμα είναι η αγάπη του εαυτού μας και καθώς αυτή είναι σχεδόν πάντα δεδομένη κι αρκετές φορές φέρει φοβερά εγωιστικά υπόβαθρα, προσπαθούμε να στοχεύουμε στο τι θα λάβουμε απ’ τους γύρω μας.

Αντιθέτως, μπορούμε, έχοντας αυτογνωσία, να επενδύουμε ένα κομμάτι μας στους φίλους μας ή στους υποψήφιους ανθρώπους, που επιθυμούμε να γίνουν μέρος στη ζωή μας. Με λίγα λόγια: «Σε αγαπώ γιατί υπάρχει ένα μέρος μου μέσα σου, αφού έχω επενδύσει σε σένα τον εαυτό μου». Έπειτα, με αφετηρία αυτό χτίζουμε το επενδυμένο μα κομμάτι με τα στοιχεία του χαρακτήρα του φίλου ή εραστή μας και με αυτό τον τρόπο οικοδομείται μια υγιής σχέση αγάπης και σεβασμού εξ αντανακλάσεως. Γιατί; «Γιατί βλέπω εμένα μέσα από εσένα».

Ένα νέο κι ερωτευμένο ζευγάρι με όλα τα χαρακτηριστικά τα οποία προσδιορίζουν την ένταση και την επαναστατική φύση των νεαρών ενηλίκων, συνάπτει μία σχέση, που όμως διαρκεί απειροελάχιστα. Για ποιο λόγο συμβαίνει τούτο; Οι εν λόγω νέοι εξαιτίας της παρορμητικότητας και της απειρίας τους πέφτουν στα δίχτυα του έρωτα, έχοντας στο νου τους απ’ τη φράση «δούναι και λαβείν» μόνο το «λαβείν».

Βέβαια, στην αρχή όταν δε γνωρίζεις τον άλλον, θεωρείς ότι έχεις να πάρεις πληθώρα πραγμάτων, αλλά έπειτα το ζευγάρι υποπέφτει σε ένα στάσιμο στάδιο, στο οποίο ο καθένας απ’ τους δύο βρίσκεται στο προσωπικό του κλουβί. Όμως πώς θα πάρεις συναίσθημα, αν δεν έχεις δώσει αρκετό;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αγάπη δεν πονάει, όταν είναι αυθεντική κι αληθινή, παίρνοντας ως παράδειγμα την πιο αγνή μορφή της, την οικογενειακή αγάπη. Για να επενδύσεις, όμως, στο συναίσθημα είναι αναγκαίο να δίνεις και να μην παίρνεις μόνο, γιατί η αληθινή αγάπη ασπάζεται την ιδεολογία του μοιράσματος κι όχι της αρπαγής.