Χώρισες, πένθησέ το, αλλά μην αυτοκαταστρέφεσαι

Κοιμάστε, ξυπνάτε, βγαίνετε, τρώτε. Συζητάτε για τη μέρα σας, απ’ το πιο αστείο γεγονός μέχρι το πιο ντροπιαστικό. Πόσο μισείτε τον καθηγητή στη σχολή ή το αφεντικό σας στη δουλειά ή πόσο σας την έδωσε εκείνος ο αγενής πελάτης που δεν έχει μάθει να σέβεται. Τα λέτε όλα, τι φοβάστε πιο πολύ σε αυτή τη ζωή, ποιος σας πλήγωσε περισσότερο απ’ όλους, μιλάτε με λεπτομέρειες για τα παιδικά σας χρόνια. Βρίσκεις έναν άνθρωπο που του βγαίνουν να στα πει όλα αυτά αβίαστα κι εξίσου σου εμπνέει κι εσένα αυτήν την εμπιστοσύνη.

Δημιουργείς με λίγα λόγια μια ρουτίνα με έναν άνθρωπο που γι’ αυτούς τους 3, 6, 10 μήνες ή αυτά τα 1, 3, 5 χρόνια που είστε μαζί, τον θεωρείς και τον ονομάζεις «δικό σου» και θεωρείς ότι τα πάντα γυρίζουν γύρω από αυτόν. Έλα, όμως, που στην ηλικία που βρίσκεσαι, το να κρατήσεις μια σχέση πάνω από τριετία ακούγεται τουλάχιστον απίθανο. Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις (πάντα υπάρχουν), αλλά κατά κύριο λόγο είναι πιο συχνή η έξοδος από μια μακροχρόνια σχέση στα νεανικά μας χρόνια.

Μέσα, όμως, σε αυτά τα έτη (ή έστω σε αυτούς του μήνες), αυτό το άτομο πρόλαβε να γίνει τα πάντα για εσένα. Μπορεί να μην τελειώσατε καλά, όχι απλά επειδή καταλάβατε ότι δεν πάει άλλο, ίσως να μαλώνατε διαρκώς τελευταία, ίσως να προδόθηκες, να πληγώθηκες. Δε χρειάζεται, όμως, κάθε φορά που χωρίζεις να γίνεσαι χάλια και να αυτοκαταστρέφεσαι. Πένθησέ το, ναι, φυσικά, ξέσπασε αλλά με μέτρο.

Μπορεί να μην έχεις χάσει ακόμη την παιδικότητά σου κι αυτή την αθωότητα της απροσεξίας -και καλά κάνεις. Αλλά τους χωρισμούς σου πρέπει να τους διαχειρίζεσαι πια ως ενήλικας. Μη βγαίνεις με τη λογική «ας γίνουμε χάλια για να ξεχάσουμε». Μην το ρίχνεις στα ποτά και στα rebound one night stand, γιατί έτσι νομίζεις πως προχωράς παρακάτω. Δεν προχωράς έτσι, δε μένεις καν στάσιμος, πίσω σε πας και το ξέρεις. Απλά θέλεις να το μάθει ο πρώην σύντροφός σου και να τρέξει απελπισμένα και στα γόνατα να σε ζητήσει πίσω ή να σε σώσει απ’ την αυτοκαταστροφή σου. Και μπορεί όντως να συνέβη κάποτε κάτι τέτοιο. Απλά σίγουρα μόνο υγιές δεν ήταν, ούτε πέτυχε.

Άσε τις καταχρήσεις και τις υπερβολές, βγες για καφέ με τους κολλητούς σου. Βάλε τα κάτω –γράψε τα κιόλας άμα θέλεις– και λογάριασε γιατί αυτό το άτομο δεν είναι πια δίπλα σου. Πού έκανες λάθος; Συνειδητοποίησε ότι παίρνει πάντα δύο για να γίνει το κακό. Ωρίμασε, κάνε την αυτοκριτική σου, αποδέξου την κατάσταση.

Δεν έφτασε πια η ώρα να σταματήσεις να μπαίνεις στο προφίλ τους πέντε φορές τη μέρα για να δεις τι γίνεται στη ζωή τους; Να ρωτάς (τάχα μου) διακριτικά κάθε κοινό σας φίλο για το τι κάνουν και πώς είναι. Να βγαίνεις μόνο στα στέκια τους για να σιγουρευτείς ότι –πού θα πάει;– θα τους πετύχεις.

Αν θες τόσο πολύ να μάθεις, στείλε ένα μήνυμα και ρώτα. Δε θα το κάνεις, θα σου φανεί ακραίο, γιατί ποιος ρίχνει την αυτοπεποίθησή του για έναν πρώην, αν είναι δυνατόν. Μόνο έτσι, όμως, αποδέχεσαι ώριμα ένα χωρισμό. Όταν επιτέλους καταλάβεις πως απέναντί σου δεν έχεις τον εχθρό σου, άλλα κάποιον που κάποτε ήταν ο άνθρωπός σου και σήμαινε πολλά για εσένα. Δε χρειάζεται όλα αυτά να τα πετάξεις στα σκουπίδια και να κάψεις τις φωτογραφίες σας, καθώς μπορείς απλά να κρατήσεις τις καλές σας αναμνήσεις σαν ενθύμιο και τις αρνητικές σαν μαθήματα.

Γιατί αυτός ο άνθρωπος θα προχωρήσει στη ζωή του κάποια στιγμή, όπως θα προχωρήσεις κι εσύ. Το θέμα είναι τι θα θυμάσαι όταν τον συναντάς ή όταν τον σκέφτεσαι. Κι αυτό σου εύχομαι να μην είναι τα μπουκάλια αλκοόλ που ήπιες για να ξεχάσεις, αλλά όλα αυτά που ήπιατε μαζί κι όσα «σ’ αγαπώ» ακούστηκαν στο τέλος κάθε τέτοιας νύχτας.