Τελείωσε οριστικά όταν το ανακοινώσετε σε φίλους κι οικογένεια

Κάθε χωρισμός αποτελείται από κάποια στάδια. Όπου κι αν τα ψάξεις, θα τα βρεις αριθμημένα, ένα προς ένα, με την κάθε λεπτομέρεια. Είναι λογικό να τα εντοπίζουμε σε κάθε περίπτωση, λαμβάνοντας υπόψη πως ο τομέας του χωρισμού έχει μελετηθεί όχι μόνο από ψυχολόγους αλλά κι απ’ τον απλό κόσμο. Είναι, εξάλλου, κι αυτός ένα μέρος της καθημερινότητάς μας, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Πριν, όμως, φτάσουμε σε όσα τον ακολουθούν, προηγείται η συνειδητοποίησή του. Πότε χωνεύουμε πως το τέλος είναι οριστικό; Δεν πρόκειται ούτε για τη διαγραφή όλων των κοινών φωτογραφιών απ’ τα social media, ούτε φυσικά για ένα απλό τελεσίδικο μήνυμα ανάμεσα σε σένα και τον πρώην σύντροφό σου. Πρόκειται για τη στιγμή που παίρνεις τη μεγάλη απόφαση να το ανακοινώσεις στα πιο κοντινά σου άτομα. Σε φίλους και με τον καιρό και σε γνωστούς. Τότε είναι που γίνεται ακόμα πιο αληθινό, που αποκτά μορφή, που γίνεται πραγματικότητα μες στο μυαλό σου και παύεις να τρέφεις ελπίδες για επανασύνδεση. Γίνεται ακόμη πιο σίγουρο όταν νιώσεις έτοιμος να το ανακοινώσεις και στην οικογένειά σου, που σίγουρα δε θες να τους μπλέξεις με πισωγυρίσματα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να παραδεχτείς σε τρίτους πως τελείωσε, ειδικά αν μιλάμε για μία μακροχρόνια σχέση που όλος ο κύκλος σου γνώριζε κι ίσως θαύμαζε το δέσιμό σας. Γι’ αυτό και δεν το ανακοινώνεις μέχρι η απόφαση να είναι εντελώς σίγουρη κι απ’ τις δύο πλευρές. Όσο το καθυστερείς, εξακολουθείς να το σκέφτεσαι. Είτε ελπίζοντας πως κάτι ίσως αλλάξει, είτε ψάχνοντας τον κατάλληλο τρόπο για να το αντιμετωπίσεις, είτε περιμένοντας να ηρεμήσεις (άρα να μην πονάνε και τόσο οι αδιάκριτες ερωτήσεις που ίσως ακολουθήσουν), είτε προσπαθώντας να πείσεις τον εαυτό σου πως αυτό ήταν όντως το τέλος. Και καλά κάνεις.

Ένα απ’ τα πιο μεγάλα λάθη μας σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η υπερβολική βιασύνη μας, χωρίς την απόλυτη σιγουριά. Δεν μπορείς να μπαίνεις στη διαδικασία να διαγράφεις τα πάντα, να το ανακοινώνεις σε όλους, μόνο και μόνο για να επανέρχεσαι λίγο καιρό μετά σαν να μην έγινε τίποτα. Αναξιόπιστο κι από πλευράς σου.

Με τον τρόπο αυτό, το μόνο που καταφέρνεις είναι να δημιουργείς αμφιβολίες στους γύρω σου, κυρίως σε όσους έσπευσες να πεις τα νέα για να σε παρηγορήσουν. Έτσι, ακόμα κι αν ξαναχωρίσεις, ειδικά αν πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, ακόμα κι αν εκείνη τη φορά είναι όντως οριστικό, δε θα σε παίρνει κανείς στα σοβαρά. Τη στιγμή που εσύ θα χρειάζεσαι κάποιον να σου σταθεί και να σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις, τα περισσότερα άτομα γύρω σου μπορεί και να θεωρούν πως για μια ακόμα φορά ο χωρισμός σου είναι κάτι το προσωρινό. Έτσι, λοιπόν, θα το παίρνουν πολύ πιο χαλαρά απ’ όσο θα περίμενες κι εσύ θα αισθάνεσαι πως δε νοιάζονται ή δε σε καταλαβαίνουν.

Μπορεί, βέβαια, ο χωρισμός σου να ήταν κάτι που εσύ ήθελες και ζήτησες. Κάτι που σε έκανε χαρούμενο, ελεύθερο -όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Οι ανατροπές, όμως, καραδοκούν πάντα σε ό,τι έχει να κάνει με το συναίσθημα. Γι’ αυτό, δεν υπάρχει λόγος να βιάζεσαι να το βροντοφωνάξεις αν δεν έχεις πρώτα βεβαιωθεί πως ισχύει και δεν αλλάζει.

Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του διαφορετική αντίδραση σ’ ένα χωρισμό, ανάλογα με την κατάσταση και τα δεδομένα. Αλλιώς θ’ αντιδράσουν οι ίδιοι οι χωρισμένοι, αλλιώς οι φίλοι, αλλιώς η οικογένεια κι αλλιώς όσοι το έβλεπαν απ’ έξω, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι συνέβαινε. Αυτό που μετράει είναι οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου κι ο τρόπος που –αφότου εσύ επιλέξεις να τους το ανακοινώσεις– θα σταθούν στο πλάι σου για να σε στηρίξουν.

Η ζωή είναι απρόσμενη, γεμάτη σκαμπανεβάσματα. Όσο άσχημος κι αν είναι ένας χωρισμός, στο τέλος της μέρας, υπάρχουν και χειρότερα. Θα βρεις τον εαυτό σου, θα επαναφέρεις την ισορροπία στη ζωή σου κι όλα θα πάρουν το δρόμο τους.