Τα είπαμε όλα κάτι ξημερώματα τσατάροντας με τους κολλητούς

Μπορεί να μη μιλάτε κάθε βράδυ με τους κολλητούς στο τσατ, αλλά όταν συμβαίνει, σας βρίσκει ειλικρινείς κι επειδή πάντα έχετε πράγματα να πείτε, έχει μια δόση μαγείας η κουβέντα σας, μοιάζει περισσότερο με κατάθεση ψυχής.

Είναι ωραίο να συζητάς με το φιλαράκι σου. Ακόμα πιο ωραίο είναι να ξέρεις ότι μαζί του μπορείς να μιλήσεις για οτιδήποτε σου περάσει απ’ το μυαλό ανά πάσα ώρα και στιγμή. Ειδικά εκείνες τις μεγάλες ώρες, με τα ζόρια της ημέρας βαρύ φορτίο στην πλάτη σου, την κούραση και το παράπονο, εκεί που ξυπνάνε και τα ανεκπλήρωτα όνειρα που άφησες πίσω. Μπερδεμένο το κουβάρι της προσωπικής σου ζωής και κάποια στιγμή πρέπει να βρεις την άκρη του, ποιος καταλληλότερος να σε βοηθήσει να το ξεμπλέξεις;  Η μία κουβέντα φέρνει την άλλη και πιθανότατα πολλές φορές να συζητάτε πράγματα που υπό άλλες συνθήκες και σίγουρα με διαφορετική παρέα δε θα μπορούσες καν να αναφέρεις.

Ίσως να μιλάτε ξανά για όλα αυτά που ακόμη σας τρώνε κι ας τους έχετε ήδη αφιερώσει ώρες ατελείωτες, αλλά οι συζητήσεις τέτοιες ώρες είναι αλλιώτικες, δε φοβούνται την έκθεση, δε χωράνε ωραιοποιήσεις ούτε αναστολές. Συνήθως όλα ξεκινάνε με μία απλή ερώτηση, όπως «τι θα κάνεις από ‘δω και πέρα;».

Κι ενώ πίστευες, με το μικρό σου μυαλό, πως το έχεις αφήσει πίσω σου, η γλώσσα σου ξαφνικά λύνεται κι οι λέξεις ξεγλιστρούν απ’ τα δάχτυλά σου πριν προλάβεις καλά-καλά να τις σκεφτείς. Είναι κι αυτές οι αναδρομές ώστε να εξηγήσεις με κάθε λεπτομέρεια την κατάσταση. Το ενδιαφέρον που σου δείχνει το κολλητάρι σου, γίνεται η ώθηση για να τα πεις όλα, να τα βγάλεις από μέσα σου, να τα ξορκίσεις.

Μιλάς, λοιπόν, για την πίεση μες στη σχέση σου ή τον άνθρωπο που ποτέ δεν ξεπέρασες, κουβέντες που ίσως πριν δεν είχες παραδεχτεί στον εαυτό σου. Ανακαλύπτεις πτυχές του χαρακτήρα σου που ως τώρα παρέμεναν ανεξερεύνητες. Η ανασκόπηση αυτή σε βοηθάει να ξανασκεφτείς και ν’ αναθεωρήσεις παρορμητικές συμπεριφορές, λάθη που έκανες με ανθρώπους -είτε γιατί έδωσες πολλά και δεν πήρες τίποτα είτε γιατί έδειξες το χειρότερο εαυτό σου κι έχασες εκείνους που έλιωναν για ένα χαμόγελό σου.

Κατά βάθος δεν είσαι τόσο σκληρός όσο θέλεις να δείχνεις -ή όσο θέλεις να πιστεύεις. Μη σου κάνει εντύπωση πώς ξαφνικά σκάει το πυροτέχνημα των συναισθημάτων, οι κολλητοί σε ξεκλειδώνουν, είναι οι καλύτεροι ψυχολόγοι, γιατί ταυτόχρονα δίνουν την ασφάλεια της υποκειμενικότητας, αφού θα σε υποστηρίξουν, αλλά μπορούν και σου οφείλουν να ‘ναι αντικειμενικοί. Σου συμπαραστέκονται, αλλά δε σου χαϊδεύουν τ’ αφτιά, άλλωστε ούτε εσύ θα ήθελες κάτι τέτοιο.

Ίσως συγκινηθείς, ίσως πονέσεις, ίσως λυπηθείς, ίσως χαρείς γιατί αυτές τις ώρες λέγονται μεγάλες αλήθειες. Μπορεί όλη τη μέρα να μη μιλούσες σε άνθρωπο, το βράδυ όμως στον κολλητό θα τα πεις όλα, χωρίς δισταγμό. Τα ανεκπλήρωτα που σε παιδεύουν και μόνο εκείνοι ξέρουν, ναι, θα καταθέσεις τους φόβους και τις ελπίδες σου σ’ εκείνους. Θα γκρινιάξεις για τη σχολή ή τη δουλειά και θα σε παροτρύνουν να αλλάξεις ό,τι σε χαλάει, δε θα σου πουν απλώς να κάνεις υπομονή όπως όλοι οι άλλοι. Μαζί του είναι αλλιώς, οι αληθινοί φίλοι σου δίνουν το θάρρος που χρειάζεσαι.

Κι εσύ αντίστοιχα τους ακούς με την ίδια προσοχή, μπαίνεις μέσα στα προβλήματά τους, φοβάσαι τους φόβους τους και χαίρεσαι με τα όνειρά τους. Όταν, δε, σου μιλάνε για τα παλιά, νιώθεις πως βρισκόσουν κι εσύ εκεί κάπου.

Αχ, δε θα αλλάζαμε με τίποτα αυτές τις συζητήσεις, με τα πρόσωπα που νιώθουμε πιο άνετα και πιο δικά μας από οποιονδήποτε άλλο, κάτι ξημερώματα που οι μάσκες πέφτουν, γράφοντας σε μια οθόνη, χωρίς να δειλιάζει η φωνή να βγει. Αυτές οι μεταμεσονύχτιες εξομολογήσεις μας ανακουφίζουν απ’ τη ρουτίνα, μας ταξιδεύουν στο παρελθόν, μας κάνουν δυνατότερους για το μέλλον και μας γεμίζουν τις μπαταρίες για το παρόν.

Εσάς, τους κολλητούς μας, δε σας αλλάζουμε με τίποτα και σας ευχαριστούμε για όλα!