Οι ταινίες είναι βγαλμένες απ' τη ζωή;

Οι ταινίες για τους λάτρεις του σινεμά είναι μια απόδραση απ’ την πραγματικότητα, ένα είδος χαλάρωσης. Ανάλογα με τα διαφορετικά γούστα των θεατών η βιομηχανία του θεάματος δημιουργεί τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες δεκαετιών. Σ’ αυτό όμως το κομμάτι της επιτυχίας, άρα ίσως και της ταύτισης, τίθεται το ζήτημα αν αυτά που βλέπεις στις οθόνες είναι βασισμένα στην πραγματικότητα ή απλώς μια καλοφτιαγμένη μυθοπλασία του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου.

Γενικά, προωθούνται κι επιλέγονται σενάρια που να μπορούν να αγγίξουν συναισθηματικά και να ταράξουν το κοινό. Δεν είναι τυχαίο ότι στην κατάταξη των στατιστικών στοιχείων για τα είδη των ταινιών που προτιμάνε οι περισσότεροι, έρχονται πρώτα οι κωμωδίες και φυσικά οι ρομαντικές κομεντί κι ακολουθούν τα ψυχολογικά θρίλερ. Ό,τι δηλαδή μας δημιουργεί γέλιο, κλάμα αλλά και χαμόγελο ικανοποίησης ή φόβο. Αν μια ταινία καταφέρει να δημιουργήσει έντονα συναισθήματα στο θεατή τότε σίγουρα είναι μια εξαιρετικά επιτυχημένη μυθοπλασία.

Η πλειοψηφία των ταινιών που άφησαν εποχή δεν ανταποκρίνονταν σε ρεαλιστικά σενάρια. Για το λόγο αυτό και στους τίτλους αρχής ενημερώνουν ότι πρόκειται για μυθοπλασία κι όχι για ακριβή μεταφορά της πραγματικότητας. Καθώς η ζωή με τις ταινίες διαφέρει, η πραγματικότητα είναι συχνά πιο σκληρή και πιο δύσκολη ενώ οι περισσότερες ταινίες έχουν ένα happy end. Ο εκάστοτε σκηνοθέτης και κινηματογραφικός παραγωγός παίρνει κάποια στοιχεία απ’ την καθημερινότητα, τα οποία ενσωματώνει σε ένα όσο το δυνατόν πρωτότυπο σενάριο, το οποίο περιέχει φυσικά πολλά φανταστικά στοιχεία.

Η πλοκή της ταινίας ξυπνά έντονα συναισθήματα, προκαλεί το φόβο, την αγωνία, τη χαρά, την αγάπη, τη συμπόνια. Ο θεατής ταυτίζεται με τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης και κάπως έτσι μετά δημιουργούνται ιδέες, προσδοκίες ή κι εμμονές πως και στην πραγματικότητα μπορούν να συμβούν όσα διαδραματίζονται μέσα σε μια οθόνη. Κι εδώ κάνουμε το μεγάλο λάθος, καθώς η ταύτιση με τις συμπεριφορές ανύπαρκτων προσώπων οδηγεί στην απογοήτευση (αν πρόκειται για κομεντί) αφού στην αληθινή ζωή κανείς δεν είναι τέλειος και στο γυαλί όλα παρουσιάζονται ιδανικά.

Στο κομμάτι αυτό της πειθούς του κοινού, εκτός απ’ το ωραιοποιημένο σενάριο με το κλασικό happy end συντελούν και τα σκηνικά κι εκεί φαίνεται η φαντασία κι η δημιουργικότητα του σκηνοθέτη, ο οποίος είναι ειδήμων στο κομμάτι της παρουσίασης των πρωταγωνιστών και της σωστής τοποθέτησής τους. Όλα ταιριάζουν και δένουν τέλεια μεταξύ τους.

Κι επειδή μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις φροντίζει ο παραγωγός να επιλέξει άτομα με εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση, με τέλειες αναλογίες και χαρακτηριστικά ­­–κανείς δεν είναι τόσο τέλειος στην πραγματικότητα, όλοι έχουν αδύναμα σημεία, αλλά αυτό το κομμάτι το τελειοποιεί ο φωτισμός και το μακιγιάζ– με αποτέλεσμα να θεωρούν οι θεατές ότι οι ηθοποιοί είναι αψεγάδιαστοι και να συγκρίνουν τον εαυτό τους με αυτά τα (μη ρεαλιστικά) πρότυπα.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ατόμων που έφτασαν στην απόλυτη ψύχωση με κάποιους διάσημους αποφασίζοντας να τους μοιάσουν, όχι μόνο στη συμπεριφορά αλλά και στην εμφάνιση, φτάνοντας στο σημείο να κάνουν μέχρι και χειρουργικές επεμβάσεις με σκοπό να δείχνουν όπως οι αγαπημένοι τους ήρωες. Μια τέτοια ταύτιση και θαυμασμός μπορούν να οδηγήσουν σε εμμονές και ψυχολογικά προβλήματα.

Οι ταινίες σε κάθε περίπτωση (ακόμη κι αν βασίζονται σε αληθινά γεγονότα) είναι ψεύτικες, ενσωματώνουν σημεία μυθοπλασίας, παρουσιάζουν μέσα από εφέ και σκηνικά ένα αψεγάδιαστο αποτέλεσμα και σίγουρα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Είναι ωραίο να ‘μαστε σινεφίλ, να διευρύνουμε τη φαντασία μας, να παίρνουμε νέα ερεθίσματα, αλλά να αφήνουμε την πραγματικότητα πάντα να καταρρίπτει το μύθο!