Όλοι μας έχουμε αδυναμίες κι ανασφάλειες. Κι οι περισσότεροι από εμάς φοβόμαστε να το παραδεχτούμε, όχι μόνο στους γύρω μας, αλλά ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό. Το νιώθουμε όμως σε κάθε πτυχή της προσωπικότητάς μας πως υφίστανται κάπου εκεί κι έρχονται για να μας ταράξουν την ηρεμία. Ψάχνουμε ενδόμυχα να βρούμε τρόπους που θα καταλαγιάσουν τις ανασφάλειές μας, γιατί να τις συντρίψουν οριστικά είναι ανέφικτο.
Αυτό λοιπόν γίνεται όταν εντοπίσουμε αδυναμίες και ανασφάλειες κάποιου άλλου, κάποιου κοντινού μας προσώπου, είτε φίλου, είτε απλώς γνωστού, είτε συναδέλφου. Όταν συζητάμε μαζί του, είτε ταυτιστούμε είτε έρθουμε σε αντιπαράθεση, έρχεται η στιγμή που ανακαλύπτουμε τις ανασφάλειες και τις φοβίες του. Αντιλαμβανόμαστε πως δε χειρίστηκε ορθά κάποια κατάσταση, πως υπερέβαλε ή φέρθηκε ανώριμα ή τον επισκίασαν οι φόβοι του.
Κάπου εκεί ξεκινάει η δική μας δουλειά. Δυστυχώς, βρίσκουμε τροφή για να καλύψουμε τη δική μας χαμένη αυτοεκτίμηση. Αρχίζουμε να εισχωρούμε στο πρόβλημα του συνομιλητή μας, στην κατάσταση που βιώνει, εντοπίζουμε την αδυναμία του και τη λανθασμένη του συμπεριφορά και ψάχνουμε να του βρούμε την καλύτερη λύση.
Θέλουμε να τον συμβουλεύσουμε σωστά, να του πούμε τι πρέπει να πράξει, πώς να κινηθεί. Ίσως και να τον μαλώνουμε λίγο φιλικά, προκειμένου ν’ αντιληφθεί το λάθος του. Κι ερχόμαστε σαν από μηχανής θεοί για να τον ξεμπλέξουμε και να κερδίσουμε την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του.
Όταν δούμε στα μάτια του άλλου το θαυμασμό και την ικανοποίηση, καθώς βρήκαμε τη λύση που επιζητούσε, του δώσαμε τις σωστές συμβουλές, τότε ανεβαίνει κι η δική μας αυτοεκτίμηση. Νιώθουμε πως κάναμε κάτι σωστά, πως είμαστε ήρωες. Νομίζουμε πως μπορούμε να διακρίνουμε το σωστό απ’ το λάθος, να ξεχωρίζουμε τις καταστάσεις, να τις διορθώνουμε, να βρίσκουμε τη λύση και να φτάνουμε στο σωστό αποτέλεσμα. Αυτό ήταν και το ζητούμενο.
Το γεγονός ότι κάποιος μας αποδέχθηκε και χάρη σε εμάς βγήκε απ’ το πρόβλημά του είναι το δικό μας βραβείο. Είναι η δική μας λύτρωση απέναντι σ’ αυτά που θέλουμε ν’ αντιμετωπίσουμε και δεν μπορούμε.
Κάπως έτσι έχουμε καταλήξει να είμαστε όλοι κριτές των άλλων, αλλά να μην κρίνουμε ποτέ τον εαυτό μας. Κάπως έτσι καταλήγουμε όλοι στο συμπέρασμα πως στα προβλήματα και στα προσωπικά των άλλων, είμαστε αντικειμενικοί και μπορούμε να δώσουμε λύση και σωστές κατευθύνσεις, αλλά στα δικά μας τα κάνουμε μπάχαλο. Ουσιαστικά, αποφεύγουμε να έλθουμε αντιμέτωποι με τη δική μας πραγματικότητα, δεν μπορούμε να επιλύσουμε τα όσα μας απασχολούν και μέσω των άλλων ανεβαίνουμε στα δικά μας μάτια. Συνακόλουθα κι η αυτοεκτίμησή μας πάει σε άλλο επίπεδο.
Θα έλεγα πως αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους, έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Δεν είναι κάτι που πρέπει να μας τρομάζει, απλώς θα πρέπει να προσπαθήσουμε να το βελτιώσουμε. Πρέπει όλοι μας να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας, τις ανασφάλειές μας και τις αδυναμίες μας, και να μάθουμε επιτέλους να συμβουλεύουμε σωστά τον ίδιο μας τον εαυτό.
Μέσα απ’ τις αδυναμίες των άλλων και απ’ τις συμβουλές μας προς αυτούς δε λύνουμε στην πραγματικότητα τα δικά μας θέματα. Απλώς τα ξεχνάμε για λίγο και θεωρούμε τον εαυτό μας λίγο καλύτερο απ’ ό,τι πριν. Την καλύτερη συμβουλή θα στην δώσει ο εαυτός σου. Εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ τον καθένα τι έχεις ανάγκη και τι όχι.
Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό και το εφαρμόσουμε, η αυτοεκτίμησή μας θα ανέβει στα ύψη και δε θα εξαρτόμαστε από κανέναν.
Συντάκτης: Ναταλία Καρά
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
